خشم و اعتراض هنرپیشه مشهور انگلیسی به کشتار گرسنگان غزه در صف غذا
«جولیت استیونسون» بازیگر و نمایشنامه نویس مشهور انگلیسی در گفت وگویی با گاردین از سکوت رسانه های جهان نسبت به کشتار کودکان گرسنه غزه در صف غذا انتقاد کرد و گفت: این خشم آدم را دیوانه می کند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در دنیای امروز، نخبگان فرهنگی در صدر مبازات علیه جنایت‌های اسرائیل در غزه هستند، علاوه بر راه‌اندازی کمپین‌های مختلف علیه اسرائیل و جنایت‌هایش، دامنه اعترضات نخبگان فرهنگی امروز به خیابان‌ها و تظاهرات میدانی نیز رسیده است، جمع‌آوری امضا برای بزرگترین تحریم فرهنگی علیه نهادهای اسرائیلی، فریاد مرگ بر اسرائیل در کنسرت اخیر باب ویلان، اعترضات نویسندگان برندگان نوبل، اعتراض چهره‌های مشهور و جهانی دنیای سینما، ورزش و..
تنها بخشی از بیداری نخبگان فرهنگی و هنری در دو سال اخیر نسبت به ماهیت اسرائیل بوده است.
«جولیت استیونسون» بازیگر و نمایشنامه‌نویس مشهور انگلیسی از جمله هنرمندانی است که در سال‌های اخیر در صف نخست مبارزه با اسرائیل و سیاست‌هایش قرار داشته است، استیونسون بارها در مصاحبه‌های خود به دفاع از حقوق مردم غزه پرداخته و آنچه در غزه رخ می‌دهد را یک فاجعه انسانی بزرگ نامیده است.
،در انگلستان مشهور است کع استیونسون هر زمان که در صحنه فیلمبرداری نیست، در خیابان‌ها مشغول تکان دادن پلاکارد یا سخنرانی در مورد حقوق بشر، برابری جنسیتی و حق تعیین سرنوشت فلسطینیان است.
استیونسون در روزهای گذشته گفت‌وگوی جالب توجهی با روزنامه گاردین داشته است، وی در این گفتوگو بار دیگر به این موضع خود اشاره کرده و می‌گوید که اساس زندگی او بر حمایت از غزه چیده شده است.
در این گفتوگو که هیو برودی کارگردان یهودی و همسر استیونسون نیز او را همراهی می‌کند، این زوج بار دیگر بر مواضع ضد اسرائیلی خود پافشاری کرده به دفاع از حقوق مردم غزه پرداخته‌اند.
این زوج هنرمند در این گفتوگو اشاره می‌کنند که مبارزه برای صلح و عدالت در فلسطین چیزی است که رابطه آن‌ها را به مدت 32 سال تعریف کرده است، استیونسون می‌گوید: «ما هر دو مدت زیادی است که نگران مسائل مربوط به فلسطین بوده‌ایم.
هر دو از آنچه در 7 اکتبر اتفاق افتاد، کاملاً وحشت‌زده بودیم.
اما با شروع حمله به غزه و افزایش سریع تعداد کشته‌شدگان، ما به طور فزاینده‌ای از آن ناراحت، عصبانی و مضطرب شدیم.»
او معتقد است که «ترس از یهودستیز شناخته شدن» عامل بزرگی در سکوت بسیاری از مردم نسبت به جنایات اسرائیل است و می‌گوید: «در صنعت من، هر موسسه، هر سازمان هنری که می‌تواند، باید ایستادگی کند، اما معمولا به دلیل خطر از دست دادن پول و حمایت مالی، می‌ترسند، این آدم را دیوانه می‌کند.»
برودی نیز این معادله که ضدصهیونیسم را معادل یهودستیزی عنوان می‌کند، یک معادله پوچ و یک تله ایدئولوژیک می‌داند و می‌گوید: این تله، اتفاقا دیدگاه من نسبت به اسرائیل را تکامل می‌دهد، رابطه‌ام با صهیونیسم را تغییر می‌دهد، اما یهودی بودن من را تغییر نمی‌دهد.
برودی ادامه می‌دهد: در ایام جوانی برای من که یک جوان یهودی بودم، اسرائیل مکانی امن در جهانی بود که عمیقاً و به طور مزمن ناامن بود.
اما وقایع سال‌های بعد موجب شد، بین این نیاز و خشم فزاینده از اقدامات دولت اسرائیل گیرکنم و این سوال در ذهن من شکل گرفت که چه اتفاقی افتاده است؟
آن زمان بوده که حتی کوچکترین ذره آرمان‌گرایی که ممکن بود وجود داشته باشد، نیز محو شد.
پس از وقایع وحشتناک 7 اکتبر و جنگ دولت نتانیاهو علیه غزه که به یک نسل‌کشی تبدیل شد، به نقطه‌ای رسیدم که باید سکوت را شکست.
این جنایات را باید به چالش کشید.
استیونسون در این گفتوگو به «ورشکستگی اخلاقی» دولت بریتانیا و آنچه او پوشش «شرم‌آور» رسانه‌های جریان اصلی از وضعیت غزه عنوان می‌کند، نیز انتقاد کرده و می‌گوید: فروش سلاح به اسرائیل، ممنوعیت اقدام فلسطین، تلاش‌ها برای ممنوعیت اجرای کنسرت‌های ضد اسرائیلی در جشنواره گلاستونبری و جنجال بر سر اجرای باب ویلان از جمله اقدامات شرم‌آور بریتانیا است.
آن آخر هفته که باب ویلان روی جلد هر روزنامه و موضوع هر برنامه گفتگومحور بود، چیزی حدود 90 فلسطینی گرسنه در غزه در حالی که در صف غذا بودند، به ضرب گلوله کشته شدند.
هیچ‌کس اصلاً این موضوع را پوشش نداد.
این سکوت آدم را دیوانه می‌کند.
این هنرپیشه آمریکایی در پایان مصاحبه خود در حالیکه اشک می‌ریزد، می‌گوید: این پنهان‌کاری یا دستکاری حقیقت برایم غیرقابل تحمل است، نوزادان فلسطینی تیر می‌خورند، کودکان زیر آوار دفن می‌شوند.
آسیب‌های غیرقابل وصفی به کودکان و والدین آن‌ها در غزه وارد می‌شود.
اما جهان در سکوت است.
او در پایان این گفتوگو از اینکه فعالیت‌هایش در حمایت از غزه موجب شود تا پیامدهایی برای حرفه‌اش پیش آید، هیچ نگرانی‌ندارد و می‌گوید: آیا حرفه من واقعاً در کنار آنچه در غزه می‌گذرد، مهم است؟
چیزی که واقعاً برای من مهم است این است که وقتی به پایان می‌رسم، می‌توانم به عقب نگاه کنم و بدانم که کاری را که در آن زمان فکر می‌کردم درست است، انجام داده‌ام.»
انتهای پیام/
