جنجال‌های یک طرفه‌ترین فینال تاریخ تنیس زنان ویمبلدونY به خاطر این نمایش دستمزد برابر می خواهید؟
تا زمانی که فرمت مسابقات مردان و زنان تنیس متفاوت باقی بماند، فرصت برای بی ارزش جلوه دادن تنیس زنان فراهم است.
کد خبر: 723886 | ۱۴۰۴/۰۴/۲۳ ۰۷:۱۵:۱۳
مسابقه تنیس فینال ویمبلدون در قسمت زنان یک نمایش افتضاح بود.
مسابقه‌ای که کمتر از یک ساعت طول کشید و در آن ایگا اشویانتک موفق شد 2 بر صفر و با نتیجه 6-صفر آنیسی‌مووا را شکست دهد و عنوان قهرمانی را به دست آورد.
به گزارش روزنامه اعتماد، این بازی با چنین کیفیتی واکنش‌های متفاوتی را به دنبال داشته است.
بسیاری در شبکه‌های اجتماعی به آنیسی‌مووا حمله کرده‌اند، بسیاری او را مورد حمایت قرار داده‌اند و خیلی‌ها نیز در مورد کیفیت تنیس زنان، طول مسابقات آنها و اینکه آیا آنها همچنان باید دستمزد برابر با مردان بگیرند، بحث می‌کنند.
در ادامه به این موارد که در رسانه‌های خارجی مورد بحث قرار گرفته‌اند، می‌پردازیم.
چه شد؟
آماندا آنیسی‌مووا در فینال ویمبلدون معتبرترین تورنمنت تنیس در فینال نمایش فاجعه‌باری داشت و در دو ست پیاپی بدون برنده شدن حتی یک گیم باخت.
او پس از شکست سنگین ۶-صفر، ۶-صفر در فینال زنان، درحالی که گریه می‌کرد، از حضار عذرخواهی کرد.
پرنسس کیت که در ورزشگاه حضور داشت شاهد یک‌طرفه‌ترین فینال زنان در ۱۱۴ سال گذشته بود؛ فینالی که تماشای آن گاه ناراحت‌کننده و سخت بود.
ایگا اشویانتک تنها در ۵۷ دقیقه آنیسی‌مووا را با نتیجه قاطع شکست داد؛ این نخستین‌بار از سال ۱۹۱۱ بود که یک زن بدون از دست دادن حتی یک گیم، قهرمان فینال ویمبلدون می‌شود.
در آن زمان، دوروتیا لمبرت چیمبرز بریتانیایی نیز با همین نتیجه قهرمان شده بود.
آنیسی‌مووا که در نیمه‌نهایی توانسته بود شماره یک جهان، آرینا سابالِنکا را شکست دهد، در فینال از نظر روانی فروپاشیده بود و هنگام دریافت جام نایب‌قهرمانی در اشک غرق شد.
او پس از بازی گفت که «از شدت استرس، منجمد شده بود» و نمی‌توانست در مهم‌ترین مسابقه زندگی‌اش را کنترل کند.
آنیسی‌مووا که به عنوان سید سیزدهم امریکا به فینال رسیده بود، شروعی متزلزل داشت و در همان گیم اول سرویسش را از دست داد.
با دابل‌فالت‌ها و اشتباهات مکرر، خیلی زود ۳-صفر و سپس ۴- صفر عقب افتاد.
ست اول تنها ۲۵ دقیقه طول کشید و با نتیجه ۶- صفر به پایان رسید.
در این ست، آنیسی‌مووا فقط شش امتیاز روی سرویس خود گرفت و ۱۴ خطای غیرضروری داشت.
در ست دوم نیز او نتوانست جریان بازی را تغییر دهد.
دابل‌فالت‌های بیشتر و ضربات اشتباه او ادامه داشت.
جمعا ۲۸ خطای غیرضروری در ۱۲ گیم ثبت کرد.
در پایان، اشویانتک قهرمانی‌اش را جشن گرفت، اما قبل از آن، حریف اشک‌ریزش را در آغوش گرفت و دلداری داد.
حمایت چهره‌های بزرگ تنیس از آنیسی‌مووا
جامعه تنیس تلاش کرد با مهربانی با این باخت دردناک برخورد کند.
اسطوره تنیس، رافائل نادال، در شبکه ایکس نوشت: «به خودت افتخار کن آماندا آنیسی‌مووا، فینالیست گرانداسلم.»
کوکو گاف، هم‌وطن امریکایی او، نوشت: «خیلی چیزها هست که باید بهش افتخار کنی آماندا.
سرت را بالا بگیر.»
نیک کیریوس استرالیایی نیز نوشت: «آماندا!!!
فینالیست اسلم!!!
سرت را بالا بگیر.»
در همین حال، کیت میدلتون پس از پایان بازی به سراغ آنیسی‌مووا رفت تا لبخندی بر لبش بیاورد.
رنائه استابز، ستاره تنیس استرالیا، با انتقاد از کسانی که در شبکه‌های اجتماعی به آنیسی‌مووا حمله می‌کردند، نوشت: «کسی که این‌طوری مورد حمله قرارش می‌ده، باید خودش رو بررسی کنه.
این دختریه که شایسته فینال گرانداسلم بود.
گذشته سختی داشته؛ ازجمله از دست دادن پدرش در نوجوانی.
او دختری دوست‌داشتنی و خونسرده.»
برد گیلبرت، مربی تنیس و مفسر تلویزیونی امریکایی، این روز را «بسیار غم‌انگیز برای تنیس» توصیف کرد.
کریگ گابریل، دیگر مفسر تنیس نیز گفت: «برای آنیسی‌مووا دلت نمی‌سوزه؟
پس باید خیلی سنگدل باشی.»
کریس اودو، خبرنگار تنیس، نوشت: «آماندا آنیسی‌مووا سخنرانی‌اش را به زیبایی و آرامش انجام داد.
هیچ‌وقت فراموشش نمی‌کنم.
خیلی تاثیرگذار بود.
بهش افتخار می‌کنم.»
بن روثنبرگ، روزنامه‌نگار تنیس، گفت: «این فینال بیشتر درباره درخشش اشویانتک بود تا بد بودن آنیسی‌مووا.
اما در هر صورت، یکی از یک‌طرفه‌ترین بازی‌ها بود.»
در میان شوخی‌های فضای مجازی، برخی طنزها نیز دست به دست شد: «بازی آن قدر سریع تموم شد که هنوز کسی فرصت غش کردن نداشت.» یا: «این فینال می‌تونست یه ایمیل باشه.»
مردم مسابقات بهتری در فینال می‌خواهند
احتمالا بیشترین حسرت فینال متعلق به کسانی بود که با پرداخت رقم چند صد یورویی خودشان را به فینال رسانده بودند تا شاهد یک رقابت جذاب باشند اما در عوض یک رقابت آماتور گونه را مشاهده کردند؛ بی‌هیجان و بی‌جذابیت.
برگردیم به گذشته.
بیست سال پیش در همین هفته، ونوس ویلیامز لیندزی داونپورت را در یکی از دراماتیک‌ترین فینال‌های تاریخ ویمبلدون شکست داد.
داونپورت در ست دوم برای پیروزی سرویس زد و در ست سوم حتی یک امتیاز تا قهرمانی فاصله داشت، اما ویلیامز در یک دوئل کلاسیک تماما امریکایی با نتایج ۶-۴، ۶-۷ (۴)، ۹-۷ و در مدت زمان دو ساعت و ۴۵ دقیقه پیروز شد.
این مسابقه همچنان طولانی‌ترین فینال زنان تاریخ ویمبلدون و یکی از بهترین فینال‌های تاریخ گرانداسلم‌ها باقی مانده است.
پس از فینال حماسی رولان گاروس بین کارلوس آلکاراز و یانیک سینر ماه گذشته، گفت‌وگوهای تنیس به همین موضوع معطوف شد.
برخی فینال‌های ویمبلدون در لیست «بهترین‌ها» قرار گرفتند: فینال مردان سال ۱۹۸۰ بین بیورن بورگ و جان مک‌انرو؛ نسخه سال ۲۰۰۸ بین رافائل نادال و راجر فدرر؛ حتی پیروزی گوران ایوانیشویچ مقابل پاتریک رافتر در سال ۲۰۰۱.
اما فینال‌هایی مانند استفی گراف مقابل مونیکا سلش در رولان گاروس ۱۹۹۲ چطور؟
یا فینال سال ۲۰۱۴ بین ماریا شاراپووا و سیمونا هالپ؟
در مسابقات مردان گرانداسلم، که در پنج ست برگزار می‌شود، فرصت و فضای بیشتری برای تبدیل شدن به مسابقات حماسی فراهم است.
با اینکه تنیس ادعای برابری بیشتری نسبت به سایر ورزش‌ها دارد، اما همچنان شکافی بین مسابقات مردان و زنان وجود دارد؛ زیرا مسابقات زنان در سه ست برگزار می‌شود.
این فرمت نه تنها مدت زمان مسابقه را محدود می‌کند، بلکه مانع از آن می‌شود که مسابقه در ذهن جمعی تماشاچیان جایگاه عمیقی پیدا کند.
کیفیت همیشه به معنای کمیت نیست.
با اینکه طول مسابقات تنیس در حال افزایش است و برخی پنج‌سته‌ها ممکن است برای دقایق زیادی کسل‌کننده شوند، اما فرمت سه‌سته‌ای مزایای خود را دارد.
مسابقه سینر و آلکاراز در پاریس یک استثنا بود، نه قاعده.
با این حال، در فرهنگ عمومی، اسطوره‌سازی درباره پنج‌سته‌ها تاثیرگذارتر است که این می‌تواند منجر به دیده نشدن مسابقات زنان از لحاظ صرفا کمّی شود.
اگر مسابقات زنان زمان کمتری را در صفحه تلویزیون نسبت به مردان در مهم‌ترین مراحل ورزش سپری کنند، در نتیجه تنیس مردان در معرض دید بیشتری قرار خواهد گرفت.
یکی از راه‌حل‌ها، اجرای فرمت سه‌سته‌ای برای هر دو گروه تا دور چهارم و سپس پنج‌سته‌ای شدن مسابقات از مرحله یک‌چهارم نهایی به بعد است.
در حال حاضر، هیچ‌کدام از چهار گرانداسلم چنین تغییر فرمت را به‌طور جدی بررسی نکرده‌اند.
تا سال ۱۹۸۴، ۱۵۰۰ متر بلندترین مسافت برای زنان در المپیک بود.
دختران توپ‌جمع‌کن در ویمبلدون تا سال ۱۹۷۷ مجاز نبودند و هشت سال طول کشید تا اجازه یابند در زمین مرکزی کار کنند.
از نگاه سال ۲۰۲۵، چنین محدودیت‌هایی مضحک به نظر می‌رسد؛ همانند پیشنهاد کوتاه‌تر کردن زمان بازی فوتبال زنان.
در تنیس، رایج‌ترین مسیر به سمت برابری فرمت این است که مردان نیز همانند زنان در سه ست بازی کنند.
در سال گذشته، مسابقات مردان در ویمبلدون به‌طور میانگین ۲ ساعت و ۴۵ دقیقه طول کشید که نسبت به ۲ ساعت و ۱۵ دقیقه در سال ۲۰۱۳، افزایش ۲۲درصدی داشت و این فشار بدنی و ذهنی بیشتری ایجاد می‌کند.
اما اگر به فرمت سه‌سته‌ای تغییر کند، اسطوره‌سازی پنج‌سته‌ای از بین می‌رود.
چالش برابری درآمد در تنیس مردان و زنان
جنبش برابری دستمزد در تنیس از سایر رشته‌ها موفق‌تر بوده است.
درحالی که هنوز در فوتبال و بسکتبال و والیبال این مساله به‌طور کامل اعمال نمی‌شود.
ویمبلدون آخرین گرانداسلمی بود که تحت‌تاثیر رسانه‌ها و فشار گروه‌های برابری‌طلب با دستمزد برابر موافقت کرد.
پیش از این تصور می‌شد که دلیل اعتراض زنان به برابر نبودن دستمزد فاصله بسیار زیاد و معنادار بین جوایز بوده است.
سال ۲۰۰۵، ونوس ویلیامز قبل از فینال در جلساتی با مسوولان ویمبلدون درباره نابرابری در جوایز شرکت کرده بود.
در آن سال، قهرمان مردان، راجر فدرر، ۶۳۰ هزار پوند (۱.۱ میلیون دلار در آن زمان) دریافت کرد، درحالی که ویلیامز تنها ۶۰۰ هزار پوند (۱.۰۵ میلیون دلار) گرفت.
یعنی در واقع فاصله دستمزد بین دو تنیسور قهرمان مردان و زنان 30 هزار پوند بود.
دو سال بعد، ویمبلدون بالاخره به جمع سه گرانداسلم دیگر پیوست و جوایز را برابر کرد.
مخالفان برابری دستمزد می‌گفتند و (هنوز هم می‌گویند) که مساله اصلا ربطی به مرد و زن ندارد.
مساله سر عرضه و تقاضاست.
مسابقات مردان به خاطر تماشاچی بیشتر درآمد بیشتری دارد و طبیعتا هنگامی که این درآمد بین ورزشکاران تقسیم می‌شود سهم بیشتری به هر کس می‌رسد.
در سمت مخالف برابری طلبان از تبعیض مثبت می‌گویند.
آنها معتقدند نهادهای ورزشی طی سال‌های طولانی با بسته نگه داشتن فضا برای رشد زنان در ورزش و ثبت قوانین تبعیض‌آمیز باعث عقب‌ماندگی ورزش زنان شدند و حالا باید آن تبعیض را جبران کنند تا زنان هم بتوانند به سطح مردان برسند.
با این حال مسابقه فینال ویمبلدون 2025 همه این بحث‌ها را تحت‌الشعاع قرار داد.
زنان: پول برابر می‌خواهیم اما فشار برابر نه!
در تنیس، رایج‌ترین مسیر به سمت برابری فرمت که نتیجه‌اش می‌تواند افزایش کیفیت و جذابیت مسابقات زنان باشد این است که مردان نیز همانند زنان در سه ست بازی کنند.
در سال گذشته، مسابقات مردان در ویمبلدون به‌طور میانگین ۲ ساعت و ۴۵ دقیقه طول کشید که نسبت به ۲ ساعت و ۱۵ دقیقه در سال ۲۰۱۳، افزایش ۲۲ درصدی داشت و این فشار بدنی و ذهنی بیشتری ایجاد می‌کند.
اما اگر به فرمت سه‌سته‌ای تغییر کند، اسطوره‌سازی پنج‌سته‌ای از بین می‌رود.
راه دیگر 5 سته کردن مسابقات زنان است، اما در ویمبلدون امسال، بازیکنان برتر WTA از تغییر فرمت به پنج ست استقبال نکردند.
آرینا سابالنکا، نفر اول جهان، در نشست خبری هفته گذشته گفت: «فکر می‌کنم از نظر فیزیکی یکی از قوی‌ترین بازیکنان هستم، بنابراین شاید به نفع من باشد، اما فکر نمی‌کنم آماده بازی در پنج ست باشم.
فکر می‌کنم آمادگی این مقدار تنیس را نداریم.
احتمال آسیب‌دیدگی بالا می‌رود، بنابراین این موضوعی نیست که بخواهم در نظر بگیرم.
می‌گذارم این کار برای پسرها باشد.»
ایگا شیویونتک، نفر اول سابق جهان قبل از بازی در فینال مقابل آماندا آنیسی‌مووا نیز با لبخند در مورد مسابقه سینر-آلکاراز در فینال رولان گاروس گفت: «خوشحالم که مجبور نیستم در چنین فینالی بازی کنم.
فکر می‌کنم در این فرمت خوب عمل می‌کردم، چون از نظر فیزیکی تحمل زیادی دارم و فرصت بیشتری برای حل مشکلات پیدا می‌کنم.»
بسیاری از بازیکنان زن اعتماد داشتند اگر لازم باشد در پنج ست بازی کنند، آمادگی جسمانی لازم را دارند، اما انگیزه‌ای برای انجام تنیس بیشتر نداشتند.
گاوف گفت: «از نظر فیزیکی احتمالا به نفع من است.
اما این تغییر بزرگی برای تور خواهد بود.
فکر می‌کنم خوب است که فرمت فعلی حفظ شود.»
جسیکا پگولا، نفر سوم رنکینگ جهان، گفت که بازیکنان برتر از فرمت پنج ست سود می‌برند، چون شکست دادن آنها در سه ست سخت‌تر است.
او گفت: «نه از نظر فیزیکی، بلکه از نظر شانس.
پنج ست به بازیکن بهتر اجازه می‌دهد در درازمدت پیروز شود.
در دو ست، با یک بریک عقب افتادن، تقریبا کار تمام است، اما در پنج ست، زمان زیادی برای بازگشت وجود دارد.»
با این حال، پگولا گفت که برابری باید از طریق یکسان شدن فرمت به نفع زنان باشد یعنی مردان هم سه‌سته‌ای بازی کنند: «به نظر من پنج ست خیلی طولانی است.
علاقه‌ام را از دست می‌دهم.
نمی‌توانم پنج ساعت یک مسابقه را تماشا کنم.»
مدیسون کیز، قهرمان اوپن استرالیا، با تاکید بیشتری گفت: «چرا باید این کار را بکنم؟
دیدید چقدر خسته بودند؟
پنج ست ممکن است پنج ساعت طول بکشد.
مسابقات سه‌سته‌ای زنان پر از هیجان است.
مسابقه امروز من هم پر از درام بود.
نیازی به دو ست دیگر ندارم.»
کیز معتقد است مقایسه تنیس زنان و مردان بی‌فایده و حتی آسیب‌زننده است: «وقتی مدام آنها را مقایسه می‌کنید، به هر دو ضرر می‌زنید.
یک مسابقه حماسی سه‌سته‌ای زنان را نمی‌توان با پنج‌سته‌ای مردان مقایسه کرد.
اینها دو چیز متفاوت‌اند.»
نائومی اوساکا نیز از توانایی خود در پنج ست دفاع کرد، اما گفت این مساله در مقایسه با دیگر موضوعات نابرابری، بیش از حد ریزبینانه است.
تنها بازیکنی که از ایده پنج‌سته‌ای استقبال کرد، اما ناوارو، نفر دهم جهان، بود: «کنجکاوم ببینم تور چطور در پنج ست دوام می‌آورد.
فکر می‌کنم جالب باشد.
فینال آلکاراز و سینر یک نمایش فوق‌العاده از استقامت بود.
دلم می‌خواهد ببینم زنان چطور از پسش برمی‌آیند.»
برای بازیکنان فعال، منافع شخصی معمولا بر دغدغه‌های کلی غلبه دارد.
طبیعی است که بیشتر آنها علاقه‌ای به اضافه شدن فشار فیزیکی و ذهنی به برنامه‌شان نداشته باشند، اما نباید فراموش کرد تا زمانی که فرمت‌ها متفاوت باقی بماند، فرصت برای بی‌ارزش جلوه دادن تنیس زنان فراهم است.