نقش موسیقی در امیدآفرینی و وحدت بخشی چیست؟

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بابک رضایی مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با انتشار متنی به عنوان «بخوان برای ایران» از توانمندی های موسیقی برای ایجاد هم‌دلی، هم‌گرایی و اتحاد میان ایرانیان در رویدادها و بزنگاه های تاریخی مهمی کشورمان گفت.
در متن یادداشت مدیرکل دفتر موسیقی آمده است:
«سابقه نقش آفرینی بهنگام و وسیع موسیقی در تاریخ اجتماعی ایران، در سراسر تجربه زیستی این مردم و این سرزمین، همیشه به چشم آمده است و پررنگ‌ترین آنها، همین قطعه «ای ایران، ای مرز پر گهر» و نقش آفرینی‌اش در اوج ناامیدی آحاد مردم، از توان دفاعی نظامی خودی است در زیر سایه اشغال دولت‌های فاتح جنگ جهانی دوم، در همین تهران!
غرض حضور روشن و بسیار نافذ هنر موسیقی است، برآمده از همه تاریخ فرهنگی ایران و البته کمال یافته با آیین رحمانی اسلام که در هزاره اخیر زیست اجتماعی ساکنان این میهن بوده است و می‌بینیم نقطه عطف این پیوند سازنده بین هویت ملی و باورهای دینی را در عشق ایرانیان به مرکز تجمیع درخشانی به نام «حسین (ع)» و حماسه بی‌نظیر او که تابلوی کاملی از تاریخ انسان، فشرده شده در یک روز، به نام عاشورا است و باز هم موسیقی که در تعزیه کربلای او، در قامت روایت گری زنده و جاری، نقش آفرینی می‌کند آن هم با نشانی از ارتباطات و تشابهات پیوند دهنده این چهره دینی- تاریخی با سیاوش، در پندار اساطیری - تاریخی ایرانیان.
و در ادامه همین سابقه سده اخیر و کارکرد «ایران، ای مرز پرگهر» است که در همین جنگ تحمیلی اخیر ۱۲ روزه نیز، موسیقی، داوطلبانه همچون آرش، به امیدآفرینی و وحدت بخشی، قد می‌افرازد و سیاوش‌وار از میانه آتش تجاوز و دروغ و دشمنی، باز هم سربلندانه می‌گذرد؛ بر اسبی رهوار که خواه عنوانش «ای ایران» و طنین آن در محضر بالاترین رکن سیاسی این کشور، در شب عاشورا باشد و خواه «علاج» و یا هر عنوان دیگری؛ که هرچه باشد رنگ‌های متنوع برآمده از یک منشور است: ایران پیوند یافته با داشته‌های تاریخی و ارزش‌های ملی‌اش و تنیده شده و قوام یافته در باورهای اعتقادی.
و ایران ما، در همین‌ها زنده بوده است و به زندگی ادامه داده است و خواهد داد.
امروز، آنچه در ورای نکته‌های درست و بجایی همچون رعایت حقوق معنوی می‌تواند چراغ راه و نقطه عزیمتی استوار و تمام ناشدنی برای فردای روشن این فرهنگ و خاک باشد؛ همین توان هسته‌ای فرهنگ و هویت ایران و توانمندی‌های اصل وجودی موسیقی است که با قدرت شگفت و نفوذی دلنشین، تنها با تعدادی نُت و کلمه و البته به اتکا ذخایر عمیق اجتماعی‌اش، کاری می‌کند کارستان.
و بر اساس توجه به همین‌هاست که امروز، در زمانه‌ای که واقعا ما را وقت تنگ است و ایران مادر، بسیار فراتر از همیشه از ما می‌خواهد، روز قدر دانستن بیش از پیش داشته‌ها و اشتراکات است برای تبدیل شدن این نقش دهی‌های تازه موسیقی به گفتمان «زبان مشترک با مردم داشتن» و «با مردم همراه بودن» در تمام حوزه‌های هنری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و ...
و برآمدن نگرشی واقع بینانه، حکیمانه و عزتمندانه، که امید می‌رود از میانه نگاه‌های محدودگرایانه و تک صدایی، سر برآورد و به گشایشی همه‌گیر بیانجامد؛ در راستای هم افزایی‌های پیش برنده و توجه به مؤلفه‌هایی که سال‌هاست بدخواهان اصرار بر نادیده شدنشان دارند.»