استقلال نظامی از آمریکا چالش بزرگی برای اروپا
یک رسانه غربی در مطلبی استقلال نظامی از آمریکا که بخصوص اتحادیه اروپا در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ در دستور کار قرار داده است را چالشی سخت و هدفی دور از دسترس ارزیابی کرد.
به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه فرانکفورتر آلگماینه سایتونگ در مطلبی به راه طولانی و پرفراز و نشیب اروپا در مسیر استقلال نظامی از آمریکا پرداخته و نوشت: اروپایی‌ها در حال حاضر اهداف بلندپروازانه‌ای برای خود تعیین می‌کنند.
مته فردریکسن، نخست وزیر دانمارک که دولتش اکنون ریاست دوره‌ای بر اتحادیه اروپا را بر عهده دارد در این باره می گوید: اروپا باید حداکثر تا سال 2030 بتواند به صورت مستقل از خود دفاع کند.
کشورهای عضو ناتو به تازگی متعهد شده‌اند که هزینه‌های دفاعی سخت خود را در ده سال آینده حداقل به 3.5 درصد از تولید ناخالص داخلی افزایش داده و عملاً آن را دو برابر کنند.
این نیز بارها با این انتظار مرتبط شده است که اروپا در آینده مجبور خواهد بود بدون حمایت ایالات متحده آمریکا خود را مدیریت کند.
البته در این جاه طلبی ها هیچ اشکالی وجود ندارد.
با این حال، این امر انتظاراتی را ایجاد می‌کند که واقعیت را پنهان می‌کند.
حتی پس از تصمیمات اخیر، اروپا هنوز از دستیابی به این استقلال استراتژیک فاصله زیادی دارد.
این موضوع را می‌توان به راحتی با نگاهی به آمار و ارقام ها دریافت.
در حال حاضر، ایالات متحده 44 درصد از کل توانایی‌های نظامی ناتو را تأمین می‌کند.
البته انتظار می‌رود تا سال 2035، این سهم به 30 درصد کاهش یابد.
طرح‌های دفاعی اتحادیه اروپا اخیرا با این فرض تدوین شده‌اند که نیروهای آمریکایی همچنان به تعداد زیاد در اروپا حضور خواهند داشت.
در حال حاضر، حدود 100000 نیرو در اروپا حضور دارند که 20000 نفر از آنها پس از حمله روسیه به اوکراین به طور موقت به این سوی اقیانوس اطلس منتقل شده‌اند.
در هر صورت، وابستگی به سیستم‌های تسلیحاتی آمریکا همچنان برای اروپا باقی خواهد ماند.
در حالی که اروپایی‌ها می‌خواهند این صنعت خود را تقویت کنند، این امر فقط در میان‌مدت امکان‌پذیر است.
اروپا برای پر کردن شکاف‌های قابلیتی مستقل ابتدا باید سیستم‌های آماده به بازار را در سال‌های آینده خریداری کنند - و احتمالاً ایالات متحده همچنان بیشترین تعداد را ارائه خواهد داد.
این موضوع در حال حاضر در ناوگان جت‌های جنگنده F-35 که اکنون در آلمان در حال ساخت است، مشهود است.
حداقل 15 سال دیگر طول خواهد کشید تا یک مدل اروپایی از آن در دسترس قرار گیرد.
وضعیت در مورد حملات دقیق علیه اهداف در روسیه نیز مشابه است.
در حال حاضر، فقط ایالات متحده موشک‌های بالستیک و موشک‌های کروز میان‌برد دارد.
آلمان می‌خواهد آنها را قرض بگیرد تا زمانی که راه‌حل خود را با سایر کشورها توسعه دهد.
این نیز تا دهه 2030 طول خواهد کشید.
از طرفی در این میان هنوز اصلاً صحبتی از بازدارندگی هسته‌ای نشده است.
نوعی واقع‌گرایی در اینجا شکل گرفته است.
حتی اگر برلین با پاریس در این باره وارد گفتگو شود، با هم رزمایش برگزار کنند و شاید روزی حتی سلاح‌های هسته‌ای فرانسه را در آلمان مستقر کنند، این راه حلی برای تمام اروپا نخواهد بود.
به خصوص از آنجایی که سیستم‌های فرانسوی برای سناریوی آرماگدون طراحی شده‌اند و اجازه تشدید مقیاس‌بندی شده لازم برای بازدارندگی دشمنی را که دکترین آن خواستار استفاده زودهنگام از سلاح‌های هسته‌ای است، نمی‌دهند.
اروپا بدون چتر هسته‌ای ایالات متحده قادر به بقا در درازمدت نخواهد بود.
طبق برآوردهای ناتو، جایگزینی کافی آن مستلزم هزینه‌های دفاعی حداقل 8 درصد از تولید اقتصادی است.
انتهای پیام/