80 سال نوای تعزیه در بیدسک؛ صدایی که هنوز خاموش نشده است

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، در بیدسک، روستایی آرام در دل خراسان جنوبی، صدایی هست که با هیچ صدای دیگری اشتباه نمی‌شود.
صدایی از دل قرن، از دل خاک، از دل حنجره‌هایی که ده‌ها سال است حماسه‌ی کربلا را به گوش دل مردم رسانده‌اند.
اینجا، تعزیه تنها یک آیین نیست؛ نفسِ زندگی‌ست.روایت تعزیه در بیدسک، به بیش از هشت دهه پیش بازمی‌گردد؛ زمانی که مردانی با کمترین امکانات و بیشترین ایمان، لباس اصحاب و دشمنان امام حسین(ع) را بر تن کردند تا از تکیه‌ای کوچک، طنین مظلومیت کربلا را تا خانه‌ خانه‌ی روستا ببرند.
کربلایی محمد جان نیک‌ذات، ملا علی فرخی و آخوند راستی، نخستین نسل تعزیه‌خوانان بیدسک بودند.
آن‌ها نه هنرپیشه بودند، نه شاعر؛ اما با چنان اخلاص و جان‌فشانی این راه را آغاز کردند که امروز، تعزیه در بیدسک نه یک مراسم مناسبتی، که بخشی از هویت جمعی مردم شده است.
و حالا، پس از سال‌ها، تنها بازمانده‌ی آن نسل طلایی، کربلایی جلال اکبری است؛ مردی با قامتی خمیده اما صدایی استوار.
هرگاه صدایش در تکیه می‌پیچد، گویی خاک این روستا دوباره بیدار می‌شود.
او با چشمانی پرحسرت اما لبخندی امیدوار می‌گوید: «تمام عمرم رو روی صحنه‌ی تعزیه گذروندم.
حالا فقط یه خواسته دارم؛ این صدا خاموش نشه.»
اما این نگرانی تنها نیست.
کربلایی جلال، در کنار این دل‌واپسی، روزنه‌هایی از امید هم می‌بیند.
نوجوانانی که با شور و هیجان در مجالس تعزیه حاضر می‌شوند، نقش‌ها را زمزمه می‌کنند، و بعضی‌هایشان، بی‌آن‌که کسی بخواهد، متن‌ها را حفظ‌اند.
او می‌گوید: «گاهی جوون‌ها میان سر تمرین، می‌پرسن می‌شه ما هم بخونیم؟
این‌ها امید من هستن.
شاید فردا، همینا صدام رو ادامه بدن.»
تعزیه در بیدسک، فقط یک مراسم سنتی نیست؛ یک روایت زنده‌ی مقاومت و ایمان است.
روایتی که هر سال در ایام محرم، از نو جان می‌گیرد.
با لباس‌هایی ساده، صحنه‌هایی بی‌زرق و برق، اما دلی‌هایی بزرگ و بااحساس.
امروز، این آیین کهن، نیازمند حمایت فرهنگی، توجه مسئولان، و انگیزه‌ی نسل جوان است تا همچنان برپا بماند؛ تا صدای «هل من ناصر» از زبان نوجوانی تازه‌وارد، باز هم در کوچه‌های بیدسک طنین بیندازد.
چرا که اینجا، عاشورا نه فقط یک تاریخ، که یک تجربه‌ی زیسته است؛ تجربه‌ای که هنوز هم می‌تواند آینده‌ای روشن‌تر برای فرهنگ دینی ما رقم بزند.
انتهای پیام/258