کسی جرأت نداشت از این آب بنوشد!
هوا داغ بود، گلوها خشک و عطش امان همه را بریده بود. قمقمه‌ای دست به دست می‌چرخید، اما هیچکس جرأت نوشیدن نداشت. هر رزمنده تنها لبانش را با آن تَر می‌کرد تا آب به نفر بعدی برسد و این معجزه ایثار بود.
به گزارش مشرق، شهر مهران که در عملیات والفجر ۳ آزاد شده بود، پس از عملیات والفجر ۸، در اردیبهشت ۱۳۶۵ مورد تعرض ارتش عراق قرار گرفت و دوباره اشغال شد.
دو ماه بعد سپاه عملیات کربلای یک را طراحی و در ۵ مرحله از تاریخ ۹ تیرماه تا ۱۹ تیرماه ۱۳۶۵ اجرا کرد.
در این عملیات، تمامی منطقه از جمله شهر مهران، پاسگاه دراجی و قله ۲۲۳ از سلسله ارتفاعات قلاویزان آزاد شد.
این پیروزی گسترده‌تر از پیش‌بینی قبل از عملیات بود.
سرعت پیروزی در این نبرد، تأثیر اقدامات قبلی عراق در دوره دفاع متحرک را خنثی کرد، به‌نحوی‌که ازآن‌پس تحرک دیگری از ارتش این کشور تا روزهای پایانی جنگ مشاهده نشد و ارتش عراق دوباره در لاک دفاعی فرورفت.
فداکاری در نهایت درجه خود
حوالی ظهر روز دوشنبه ۱۶ تیر ماه ۱۳۶۵ (روز هفتم عملیات) بار دیگر مواضع لشکر ۲۷ محمد رسول الله صل الله علیه و آله تهران زیر آتش شدید دشمن قرار می‌گیرد و متعاقب آن، نیروهای پیاده عراق که به نظر می‌رسد به استعداد یک تیپ باشند، تظاهر به تک می‌کنند.
لشکر ۲۷ که بار دیگر در یک عمل انجام‌شده قرار گرفته است، تمام انرژی خود را برای مقابله و دفع پاتک دشمن به کار می‌برد.
رزمندگان گردان کمیل با استعداد ۷۰ رزمنده درنهایت ایثارگری مقاومت می‌کنند.
از جنگ دو طرف در سخت‌ترین و طاقت‌فرساترین موقعیت زمانی به لحاظ گرمای شدید هوا و تشنگی، دو ساعت و نیم است که می‌گذرد.
فضای منطقه را دود و آتش و هیاهوی مداوم گلوله‌های تیربارها و مسلسل‌ها و به‌خصوص انفجار گلوله‌های توپ پرکرده است.
هر چه عملیات به طول می‌انجامد، رمق دو طرف بیش‌تر کاهش می‌یابد.
با گذشت سه ساعت، اکنون بیش‌تر صدای انفجار مهیب گلوله‌های توپ و خمپاره است که به گوش می‌رسد.
در این هنگام فرماندهی تیپ ۷۱ عراق به پشتیبانی گردان توپخانه‌ی خود رفته و به ستاد اعلام می‌کند تا تکلیف را برای جلو رفتن یا عقب‌نشینی مشخص کنند، چراکه تعداد زیادی از نیروها کشته و یا زخمی شده‌اند و فرماندهان گرو هان‌ها و دسته‌ها پی‌درپی تقاضای آب و آذوقه دارند.
آنها به‌شدت در سختی و تنگنا به سر می‌برند.
البته تلاش‌هایی برای رفع این مشکل انجام می‌شود، اما خودروهای حامل آب و آذوقه براثر آتش سنگین نیروهای ایرانی منهدم شده‌اند و شدت عطش و تشنگی نیروها به حدی رسیده که برخی فرماندهان به مقام ارشد خود در قرارگاه اعلام کرده‌اند در صورت تأخیر در ارسال نیازها، ناچار عقب‌نشینی می‌کنند.
در جبهه خودی نیز وضع بهتر از این نیست.
تنها وجه تمایز رزمندگان با نیروهای عراقی، ریشه‌های اعتقادی‌شان در مبارزه با نیروهای اشغالگر و روحیه‌ی فداکاری و ایثارشان در برابر دشمن است.
جلوه‌ی این فداکاری در زمان نبرد و هنگامی‌که رزمندگان عطش شدید دارند، کاملاً مشهود است.
یعنی زمانی که قمقمه‌های آنان خالی است و همه تشنه‌اند؛ فقط یکی از رزمندگان در قمقمه‌اش کمی آب هست که آن را به دیگری می‌دهد و او نیز به دیگری و ...
عباس پورمحمدی (از رزمندگان حاضر در این عملیات) در تشریح این وضعیت می‌گوید: همه تشنه بودند.
یکی از همرزمان، چون تشنگی بسیار زیاد دوستان را شاهد بود، آب را نمی‌خورد و به دیگران تعارف می‌کند.
بچه‌ها ردیف به روی زمین نشسته بودند.
اولی قمقمه را از دست او گرفت، اما نیاشامید.
آن را به هم‌رزم دیگر تعارف کرد او هم آب نخورد و به دوست دیگرش که کنار او قرار داشت، داد.
باورم نمی‌شد در این هوای گرم و با شدت عطش، کسی در فکر خود نیست.
قرار بر این شد هر کس جرعه‌ای آب بیاشامد و آن را به نفر بعدی بدهد.
باور کنید از ترس این‌که مبادا آب به همه‌ی بچه‌ها نرسد، قمقمه به دست هرکسی که می‌رسید، فقط لبان خود راتر می‌کرد؛ اندکی آب می‌چشید و بعد به نفر بعدی می‌داد.
قمقمه آب به آخرین نفر رسید، اما هنوز آب به‌اندازه‌ی چند نفر دیگر در داخل آن بود.
آب اندک قمقمه را ۱۰ تا ۱۵ نفر از بچه‌ها می‌خوردند، ولی آن‌قدر بااحتیاط که از مقدار آن کم نمی‌شد.
در این زمان به‌خوبی مشاهده کردم که ایثار در اوج قله‌ی امکان ایستاده است و فداکاری در نهایت درجه‌ی خود میان دوستان می‌درخشید.
منبع: حاجی خداوردی خان، مهدی، مهران در تحولات جنگ ایران و عراق، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ اول ۱۳۸۹، صفحات ۶۲۱، ۶۲۲