یادداشت| محرم؛ هنگامه‌ اشک و پیمان‌های نانوشته - تسنیم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، با فرا رسیدن ماه محرم، وقتی بیرق سیاه عزا بر بلندای شهرها و روستاها به اهتزاز درمی‌آید، دل‌ها هم هم‌زمان محرمی می‌شوند، گویی صدای قدم‌های دلدادگان حسین (ع) به سمت کربلا طنین‌انداز می‌شود.
همه با شور و اشتیاق، روانه‌ی دشت بلا می‌شوند تا حج نیمه‌تمام امام حسین (ع) را به پایان برسانند، حجی که تنها با حضور قلب و جان می‌توان به جای آورد.
وقتی حسین (ع) و خاندان با وفایش قدم به خاک پاک کربلا می‌گذارند، شور حسینی در کوچه پس‌کوچه‌ها جاری می‌شود؛ صدای نوای عزاداران در هر کوچه و بازار پیچیده و لباس‌های سیاه بر قامت مردان و زنان عاشق می‌نشینند.
عالم و آدم در ماتم حسین (ع) سیاه‌پوش می‌شود؛ خیمه‌ها با علم‌های برافراشته و سنج و زنجیر، گویی باز هم به یاد آن روزهای تلخ، جان می‌گیرند و مجلس عزای شهید کربلا را به پا می‌کنند.
نذری‌ها آماده می‌شوند، سفره‌های کرامت گسترده می‌گردد، و دل‌هایی که به عشق حسین (ع) می‌تپند، با همت و اراده، کار اطعام عزاداران را به بهترین شکل به انجام می‌رسانند.
عطر محرم که در کوچه‌های عشق به حسین (ع) پراکنده می‌شود، نه تنها بوی سیاه‌پوشی است بلکه بوی همدلی، بوی جان‌فشانی و بوی محبت بی‌پایان است.
پیر و جوان، زن و مرد، همه در یک صدا، گام در مسیر حسین (ع) می‌گذارند؛ از کودکی که در آغوش مادر بر شانه‌های پدر در هیئت‌ها حضور یافته تا پیرمردی که با دلی پر از عشق به سالار شهیدان چشم‌هایش بارانی شده است.
دل‌ها زنده می‌شود، قلب‌ها حسینی می‌گردد و صدای یا حسین(ع) در فضا می‌پیچد.
عشق به حسین (ع)، فراتر از هر مرز و عقیده، دل‌ها را به سوی محافل عاشقان او می‌کشاند.
این اجتماع بزرگ، نه تنها یادآور قیام جاودانه کربلاست، بلکه پرچم‌دار امر به معروف و نهی از منکر، احیای نماز اول وقت و پویایی دین رسول خدا (ص) می‌باشد.
عاشقان حسین (ع) نشان می‌دهند که اگر پای دین خدا در میان باشد، هیچ‌کس اجازه نمی‌دهد نام حسین (ع) به فراموشی سپرده شود.
آن‌ها می‌آیند تا رقیه‌های کوچک کربلا، که درد یتیمی و تنهایی بر دل دارند را فراموش نکنند؛ می‌آیند تا به زینب کبری (س) نشان دهند که در سخت‌ترین روزها، همراه و پشتیبان او هستند و در برابر یزیدیان زمان می‌ایستند.
وقتی پای حسین (ع) در میان است، هر هیئتی، هر محفل و هر دل عاشقی، آماده است تا علم را به دوش کشد، گهواره علی‌اصغر (ع) را به نوازش بگیرد تا بی‌تابی نکند، مشک عباس (ع) را در دست گیرد تا عباس شرمنده خیمه‌ها نشود و سایه‌ای امن برای زینب (س) باشد تا فراق برادر را حس نکند.
هیئتی‌ها می‌آیند تا این پیوند عاشقانه را جاودانه کنند، تا صدای شور حسینی از کوچه‌های دل شنیده شود و تا همیشه تاریخ، این راه پرنور حسین (ع) به عنوان چراغ هدایت بشر در دل‌ها بماند.
باز هم ماه عزا آمد؛ تا از دل تاریکی‌ها، روشن‌ترین فصل عشق، وفا و ایثار رقم بخورد.
تا دوباره یادآوری شود که راه حسین (ع) بی‌پایان است، تا دل‌های عاشق را به هم نزدیک کند و تاریخ را به سمت عدالت و آزادگی هدایت نماید.
یادداشت از هاجر فرخ نژاد، خبرنگار
پایان پیام/258