سامانه پدافند فرهنگی که آحاد ملت را گردهم آورد

به گزارش خبرنگار مهر، شهاب طلایی پژوهشگر و سیاست پژوه میراث‌فرهنگی و گردشگری در یادداشتی که آن را در اختیار خبرگزاری مهر قرار داد نوشت: حس تعلق، همبستگی و میهن دوستی ایرانیان در مواقع زیادی مردمان این سرزمین را گرد هم آورده و بسیاری از توطئه‌ها را خنثی کرده است.
یکی از مهمترین ابزارها و مؤلفه‌های تقویت این نوع دوستی و وطن پرستی، تاریخ و میراث‌فرهنگی پر افتخار ایرانیان است.
میراثی که نشانه اصالت و تمدن درخشان این سرزمین بوده و در دفاع مقدس ۱۲ روزه باردیگر آحاد ملت را پیرامون عشق و علاقه به وطن گردهم آورد و خود به عنوان یک پدافند فرهنگی عمل کرد.
«ایران» بدون شک مهمترین کلید واژه اتحاد ملی و همگرایی عموم ملت است.
واژه مقدسی که به صورت یک پدافند قدرتمند در یکی حساس‌ترین برهه‌های تاریخ این سرزمین، روح یکسانی را برای دفاع از کیان آن ایجاد کرد.
اما ایران چیست؟
و چگونه تبدیل به یک سامانه پدافندی شد؟
ایران تنوعی از اقوام، مذاهب، خرده فرهنگ‌ها و تاریخ مشترک همه آنها در یک جغرافیای سرزمینی است.
میراث مشترکی که حول ابعاد ملموس و ناملموس خود به عنوان اصالت و تمدن یک ملت خود را تثبیت کرده و در حال رشد و ثمر دادن است.
این جغرافیای تمدن و مردمان آن در طول بیش از ۳۲۰۰ سال سابقه حکمرانی و حکومت داری فراز و نشیب‌های زیادی را در حافظه تاریخی خود به ثبت رسانده است.
مجموعه موفقیت‌ها و حتی ناکامی‌هایی که در بزنگاه‌های تاریخی سرنوشت تمدن ایرانی را تغییر داده است، نقطه مشترک در همه موفقیت‌ها و عدم موفقیت‌ها در تاریخ این سرزمین حضور یا عدم حضور مردم به صورت یکپارچه در زمان خود بوده است.
به عنوان مثال آن جایی که در تاریخ، مردم پایه کار نیامدند سلسله پر افتخار صفویه با شورش یکی از اقوام تحت سیطره همان امپراتوری از هم پاشیده می‌شود و آنجایی که مردم پایه کار می آیند نادر شاه افشار شبه قاره هند را فتح می‌کند.
ملتی که تاریخ و تمدن دارد می‌داند و می فهمد نقش خود را در چه زمانی و در چه طرفی ایفا کند.
نکته اساسی و بسیار مهم این است که عموم ملت ایران به اصالت و سابقه تاریخی و تمدنی خود افتخار می‌کنند.
این اصالت و سابقه تمدنی امروزه دارای مظاهری است که ما آنها را میراث فرهنگی می‌نامیم.
میراثی که شناسنامه جغرافیای تمدنی ایران است و می‌تواند در بزنگاههای مانند دفاع مقدس ۱۲ روزه محور وحدت و همبستگی مردمانش باشد.
حال می‌توان به درستی تحلیل کرد که چرا جمهوری اسلامی در سال‌های پایانی جنگ تحمیلی با رژیم بعث عراق، سازمان میراث‌فرهنگی را تأسیس می‌کند و برای آن در کنار سایر درس‌هایی که از جنگ گرفته است به حفظ و تقویت این «میراث مشترک» به عنوان «رمز وحدت» اقدام می‌کند.
ثبت میراث‌فرهنگی فرهنگی ملموس و ناملموس ایرانیان در بعد ملی و جهانی، حفاظت و پاسداری از آنها، برگزاری رویدادهای مختلف و مرتبط، گسترش موزهای ملی و محلی و … همگی به آگاهی عمومی ملت حول یک مفهوم مشترک به نام «ایران» کمک کرده و امروز عشق و علاقه به این مفهوم مشترک به عنوان قدرتمندترین سامانه تغییر معادلات و محاسبات دشمن عمل می‌کند.
آنجا که دشمن امید زیادی به آشوب‌های داخلی بسته و به خیال خود و براساس تحلیل‌های اشتباه تصور می‌کند که ملت ایران دچار تفرقه و چند پارگی می‌شود و این امر کشور را به درگیری‌های داخلی سوق می‌دهد و فرصتی برای آنها تا ایران عزیز را به سمت اهداف شوم خود هدایت کنند.
اما بر خلاف همه محاسبات، ناگهان واژگانی مانند وطن، میهن، خاک ما، سرزمین ما، که منبعث از مفهوم مقدسی به نام ایران هستند رمز وحدت و پکپارچگی ملت ایران می‌شوند.
مفاهیمی که حس تعلق به آنها ناشی از افتخار ایرانیان به تاریخ و تمدن و به عبارتی میراث‌های فرهنگی خودشان است.
یقیناً افزایش تدابیر حفاظتی و ارتقای آگاهی بخشی عموم ملت به ظرفیت‌ها و میراث ملموس و ناملموس و پیوند آنها حول این میراث، نتایج و برکات فراوانی در همه ابعاد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و حتی نظامی و امنیتی خواهد داشت.