سردار شهید سپهبد سلامی شایسته چه ستایشی است؟

خبرگزاری مهر؛ یادداشت مهمان، یدالله ربیعی: ‌
‌در تاریخ ملت‌ها، گاه فرماندهانی ظهور می‌کنند که حضورشان نه‌تنها جغرافیای نبرد، که جغرافیای ایمان، غیرت و تاریخ را دگرگون می‌سازد.
«سپهبد پاسدار شهید حسین سلامی» از همین جنس است؛ از تبار مردانی که در زمانه هجوم تاریکی‌ها، فانوس راه و پرچم روشن حقیقت شدند.
او را نه‌تنها باید به‌عنوان «فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» شناخت، بلکه باید در جایگاه فرماندهی تمام‌عیار یک امت مؤمن، مقاوم و حقیقت‌جو نگریست؛ فرماندهی که از خرمشهرهای فتح‌نشده تا جبهه مقاومت در سواحل مدیترانه و وعده‌های صادق قدرتمند و افتخارآمیز ضد صهیونیستی، رد تأثیر گام‌هایش در حافظه تاریخی منطقه، ماندگار و الهام بخش است.
ستودن او، ستودن جسارتی است که در میدان مقابله با دشمن، با قامتی استوار ایستاد و نرم‌افزار قدرت را از جنس ایمان و حکمت و مردم پایه‌گی بازتعریف کرد.
ستودن او، ستودن سینه‌ای است که در برابر هزاران طوفان عملیات روانی و ترور شخصیتی، چونان دژ مستحکم ولایت ایستاد.
ستودن او، ستودن زبانی است که هرگاه لب به سخن گشود، روح دشمنان به ویژه دشمن صهیونی را لرزاند و جان ملت را آرامش بخشید.
ستودن او، ستودن وفاداری بی‌چون‌وچرای یک فرمانده به امامش، ملتش و آرمان‌هایش است.
او شایسته ستایشی است که نه در قاب واژه‌های محدود، که در قامت نسل‌هایی باید گفت که با نفس گرم و نگاه مطمئن او، به میدان آمدند، جهاد کردند و باقی‌ماندند.
اگر سردار دل‌ها شهید حاج قاسم سلیمانی، علمدار میدان‌های فراسرزمینی مقاومت بود، شهید سلامی علمدار جبهه روایت، جبهه فرماندهی و جبهه انسجام بود.
او همان کسی بود که در کوران فتنه‌ها به تاسی از مولا و مقتدایش رهبر حکیم و فرزانه انقلاب اسلامی، سپاه مقتدر مردمی را قرارگاه آرامش، اقدام و اقتدار نگه داشت.
او بی‌تردید یکی از معماران تمدن دفاعی نوین جمهوری اسلامی بود.
اکنون که به‌عنوان فرمانده شهید کل سپاه، در آسمان قافله شهدا آرام گرفته است، ستودن او نه‌فقط ادای دین به یک فرمانده، که زنده نگه داشتن راهی است که هنوز ادامه دارد.
راهی که او تا آخرین لحظه، بدون توقف، بی‌ادعا و با تمام وجود پیمود.
درود خدا بر آن سردار بی ادعای نام‌آوری که نه‌فقط بر دوش ستاره‌های نظامی، که بر دوش ایمان، اخلاص، حکمت و مردم داری فرماندهی کرد.