امدادگران، اذان انسانیت را در دل آتش جنگ صهیونیستی فریاد زدند

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل پایگاه اطلاع‌رسانی جمعیت هلال‌احمر، پیرحسین کولیوند رئیس جمعیت هلال‌احمر در پیامی‌با تجلیل از رشادت و ایثار امدادگران در جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی علیه ایران، آنان را «فرشتگان زمین» و «تندیس‌های ایثار» نامید و تأکید کرد روایت فداکاری امدادگران، وظیفه‌ای الهی، انسانی و تاریخی است.
متن پیام پیرحسین کولیوند رئیس جمعیت هلال‌احمر به شرح زیر است:
«بسم‌الله الرحمن الرحیم
اذان انسانیت در دل آتش: فریاد هلال در عصر ظلمت
وَ مَن أَحیاها فَکَأَنَّما أَحیا النّاسَ جَمیعاً
در روزگار تلاطم، در لحظاتی که خاک می‌سوخت و آسمان از فریاد زخمیان آکنده بود، مردان و زنانی برخاستند که نه برای جنگ، که برای صلح آمده بودند؛ نه با سلاح، که با آغوشی گشوده برای نجات جان انسان.
آنان امدادگران بودند؛ فرشتگان زمین، که با دستان خالی اما دل‌هایی سرشار از ایمان، در دل شعله‌ها ایستادند.
قهرمانانی خاموش، فرزندانی مؤمن، که با ایثار بی‌ادعای خویش، بر تاریکی غلبه کردند و روشنایی امید را به خانه‌ها بازگرداندند.
و امروز، در طلیعه این بیانیه، به روشنی می‌گوئیم: این سخن، تنها یک تجلیل نیست؛ تفسیر یک حقیقت است.
رهبر فرزانه انقلاب اسلامی، حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای (مدظله‌العالی)، در دیدار با خانواده معظم شهدای امدادگر و جمعی از مدیران هلال و امدادگران و نجاتگران در ماه‌های اخیر، با بیانی پدرانه و دردمند، امدادگران شهید را «مظهر فداکاری خالصانه» و هلال‌احمر را «نهادی برآمده از دل ایمان، غیرت و مسئولیت انسانی» توصیف فرمودند.
معظم‌له با اشاره به مظلومیت و در عین حال عزت شهدای امدادگر فرمودند: «امدادگری در میدان خطر، کاری است الهی؛ و شهدای امدادگر، سند روشنی بر زنده‌بودن روح ایثار در ملت ما هستند.»
در پرتو همین نگاه حکیمانه، برگزاری کنگره ملی شهدای امدادگر نه تنها یاد آنان را زنده کرد، بلکه به واقع، نفسی تازه دمید در کالبد امداد.
این کنگره، مجالی شد برای بازآفرینی روح دلیری در بین امدادگران؛ برای تجلی وحدت و شعور ملی؛ و برای آنکه نسل امروز بداند که راه فداکاری ادامه دارد.
به گواه حضور پرشور امدادگران، خانواده‌های شهدا، داوطلبان جوان، خیرین و مقامات ارشد کشور، آثار این کنگره در افزایش روحیه خدمت، تعمیق معنویت در میدان امداد و تقویت روحیه ایثار و شجاعت در عملیات‌های امدادی، مشهود و ماندگار است.
و این متن، در حقیقت، ادای احترام رسمی، صمیمانه و برخاسته از وجدان جمعی ملت ایران است؛ به آنانی که با فریاد بی‌کلام و گام‌های بی‌ادعا، معنای انسانیت را بازنویسی کردند.
امدادگران؛ تندیس
ایثار، نشان ایمان
در هنگامه‌ای که آتش، سنگ را به زانو درمی‌آورد، امدادگران ما قامت افراشتند؛ نه با غرور، که با اخلاص.
نه از سر مأموریت، که از عمق تعهدی مقدس.
اینجا امدادگری، شغل نبود؛ پیمان با خدا بود.
اینجا لباس امداد، نه نماد سازمان، که نشان غیرت بود.
در پرتو مکتب عاشورا، آنان «کلمه حق» را نه تنها گفتند، بلکه زندگی کردند؛ و آنگاه که دنیا لبریز از خاموشی بود، آنان فریاد شدند؛ فریاد خدمت، فریاد کرامت، فریاد زندگی.
وحدت ملی در چهره هزاران امدادگر
از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب، دل‌ها یکی شد، نیت‌ها یکی شد، و هدف تنها یک چیز بود: نجات انسان.
و خداوند متعال فرمود: ﴿إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ﴾.
«بی‌گمان مؤمنان، برادر یکدیگرند.» (حجرات: ۱۰).
در این برادری، نه قومیت مهم بود، نه زبان؛ فقط انسان بودن و برای انسان زیستن.
این همدلی، بنیان شکست‌ناپذیر ملتی شد که در برابر ظلم، استوار ایستاد.
شهیدان امداد؛ ستارگانی بر آسمان انسانیت
چهار امدادگر سرافراز، در راه نجات جان انسان‌ها به آسمان پرکشیدند؛ نه در سنگر نبرد، بلکه در آغوش وظیفه.
آنان، «شهیدان انسانیت» شدند؛ سندی زنده از آن‌که هنوز هم می‌توان عاشقانه زیست و عاشقانه رفت.
پروردگار در کلام روشن خود می‌فرماید: ﴿وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا…﴾ (آل‌عمران: ۱۶۹).
خون این شهیدان، پرچم روشنی شد بر فراز وجدان جهان؛ و ما با اشک، اما با افتخار، می‌گوئیم: راهشان ادامه دارد.
ملت همراه، خانواده‌های فداکار، خیرین بی‌ادعا
هر امدادگر، تکیه‌گاه عشقی بی‌صدا در خانه بود؛ مادری نگران، همسری صبور، کودکی چشم‌به‌راه...
در کنارشان، خیرینی برخاستند که با اشک غذا پختند، با لبخند کمک رساندند، و با اخلاص، رنج را از دوش مصیبت‌دیدگان برداشتند.
قرآن گواه می‌دهد: ﴿وَیُؤْثِرُونَ عَلَی أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ﴾ (حشر: ۹).
به احترام تمام این قلب‌های بزرگ، ما سر تعظیم فرود می‌آوریم.
مراکز درمانی، دارویی و توانبخشی؛ در خط مقدم خدمت
در روزهایی که دود و آتش چیره شده بود، داروخانه‌ها و مراکز توانبخشی هلال‌احمر، بی‌وقفه به کار ادامه دادند.
کارکنان و داوطلبان، شب و روز نشناختند؛ تنها دغدغه‌شان این بود: «چه کسی اکنون به کمک نیاز دارد؟»
و می‌توان با صدایی پر از ایمان گفت: «فرزندان هلال‌احمر، کم‌ترین زمان استراحت را در جنگ اخیر داشتند.» این، تنها یک عملکرد نبود؛ یک بیانیه عملی از عشق به انسان بود.
جنایت علیه بشریت؛ فریادی برای عدالت
وقتی آمبولانس‌ها هدف موشک قرار می‌گیرند، وقتی اطراف بیمارستان‌ها بمباران می‌شود، وقتی امدادگر تنها با کیف کمک‌های اولیه شهید می‌شود.
ما نه‌تنها اندوهگین، که مسئولیم.
جمعیت هلال‌احمر جمهوری اسلامی ایران، شکایت رسمی خود را به دادستان دیوان کیفری بین‌المللی ارائه داده است.
این‌جا فقط قانون نقض نشده است؛ انسانیت پایمال شده است.
از همه نهادهای جهانی می‌خواهیم: سکوت نکنید.
جنایت را محکوم کنید.
از کرامت امدادگران، دفاع کنید.
جهاد تبیین؛ روایت روشن حقیقت
اگر زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) نبود، عاشورا در تاریخ خاموش می‌ماند.
او روایت را آغاز کرد تا خون مظلوم فراموش نشود.
و امروز نیز اگر ما فریاد ایثار را روایت نکنیم، اگر اشک مادران، صبر همسران، و غیرت جوانان امدادگر را نگوییم، فداکاری‌شان در غبار فراموشی دفن خواهد شد.
ما باید بگوییم؛ نه از سر احساس، بلکه به حکم مسئولیت.
قرآن با صراحت می‌فرماید: ﴿فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَکِّرٌ﴾ (غاشیه: ۲۱).
ما عباس‌هایی را دیدیم که با دستان خالی، تا واپسین نفس دفاع کردند؛ علی‌اکبرهایی که با قامتی رشید دل به خطر زدند؛ نوزادانی که علی‌اصغرهای زمان ما بودند؛ و زینب‌هایی که در لباس امداد، روایت‌گر حماسه شدند.
ما این‌ها را فقط نشنیدیم؛ زیستیم.
ما جمعیت امام حسین (ع) هستیم؛ وارثان غیرت کربلاییم؛ پرچمداران نجات و کرامت انسان در عصر ظلمت.
سخن پایانی: هلال‌احمر؛ اذان انسانیت در تاریکی بحران‌ها
در دل آوار و آتش، در روزهای اندوه و انفجار، هلال‌احمر تنها یک سازمان نبود؛ مأذنه‌ای بود که اذان انسانیت را فریاد زد.
و ما امروز، با صدایی محکم، و قلبی لبریز از اندوه و افتخار، به پیشگاه پروردگار عرض می‌کنیم: اللّهُمَّ احفَظ خُدّامَک المُخلِصین، و ارحَم شُهداءَ الإنسَانِیَة، و ثَبِّتنا علی طَریقِهِم.
پروردگارا!
امدادگران مخلصت را حفظ فرما، شهیدان راه انسانیت را رحمت کن، و ما را بر مسیر نورانی‌شان استوار بدار.
ما ایستاده‌ایم؛ زیرا آنان ایستادند.
و تا هستیم، نام‌شان را با افتخار، در قلب تاریخ فریاد خواهیم زد.»