من چه نقشی در جنگ دارم؟ - تسنیم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، هنگامی که حضرت موسی(ع) دعوت خویش را آغاز کرد، فرعون انواع شگردهای تهدید را برای مقابله با وی به کار گرفت.
پس از ناامیدی از روشهای پیشین سودای رسوا کردن پیامبر الهی را در سر پروراند و ماجرای ساحران پیش آمد.
وی به گمان خویش ماجرا را در شلوغترین روز یعنی «یوم الزینة» برگزار کرد تا همگان شاهد برتری خیالی فرعون باشند.
اما اراده الهی کاری کرد که همین تهدید تبدیل به بهترین فرصت شد.
اگر تقابل موسی و ساحران در جای دیگری رخ میداد چنین دستاوردی برای جبهه حق نداشت.
حضرت موسی (ع) هر اندازه تلاش میکرد نمیتوانست چنین مخاطبانی را یکجا جمع کند.
خداوند مکر فرعون را به پیروزی موسی تغییر داد.
«و مکروا و مکر الله و الله خیر الماکرین»
حمله متجاوزکارانه اسرائیل به ایران، را از همین منظر ببینیم.
او گمان میکرد با اجرای طرح ضاحیه و فرماندهان لبنان، میتواند لایه نخست فرماندهی سپاه را حذف و با استفاده از اصل غافلگیری سیستم دفاعی کشور را با چالش مواجه کند.
اما گمان نمیکرد خدای موسی هنوز میدان دار است و چنین انسجامی در سراسر کشور حاکم می‌شود.
اصولگرایان و اصلاح طلبان همگی در پاسخ جدی به اسرائیل هم صدا شده اند.
هیچکدام از فعالان فرهنگی و سلبریتی ها مخالفتی با پاسخهای نظامی جمهوری اسلامی ندارند.
بخشی از افکار عمومی که بعضا به سپاه انتقاد داشتند، این شبها به فرماندهانشان افتخار کرده و فرزندانشان را با امید به قدرت نظامی سپاه آرام؛ و ضربات جدی تر را مطالبه می‌کنند.
روشنفکران و فعالان سیاسی که حتی علیه ولایت فقیه مخالفتی آشکار داشتند امروز به دفاع از «ایران» برخاسته اند و نه تنها دفاع از اسرائیل بلکه بی تفاوتی در این شرایط را بی شرفی میخوانند.
در عرصه بین الملل نیز علمای اهل سنت، عالمان غیرمسلمان، اساتید دانشگاه به جبهه مبارزه با اسرائیل پیوسته و همه نگاهها به سمت این هماوردی است.
چنین موقعیتی در سالهای پس از دفاع مقدس بی نظیر بوده است.
اما پرسش مهم آن است که چگونه میتوان از این فرصت استفاده کرد؟
یک راه این است که با پرسه زنی در فضای مجازی و پیگیری اخبار، ثانیه ها، دقایق، ساعتها و بلکه روزها را از دست بدهیم.
راه دیگر آن است که این فرصت طلایی را پرورش داده و از آن به عنوان نقطه عطف تاریخ جمهوری اسلامی استفاده کنیم.
اما چه باید کرد؟
لمیدن پای تلفن همراه و رایانه مصداق بارز سکوت هنگام جنگ است.
باید به پا خاست و برای تقویت این انسجام ملی کوشید.
معلوم نیست در هفته های اخیر که فشار اقتصادی و اجتماعی بیشتر می‌شود، بتوان از این ظرفیت استفاده کرد.
باید به تک تک هموطنان نشان دهیم که هر کدام در این جنگ سهمی دارند.
هر کس نسبت خود را با جنگ روشن کند.
از رزمنده پشت لانچر و سامانه پدافند گرفته تا افسران جنگ نرم، فعالان فرهنگی و فجازی، بانوان خانه دار، کودکان و حتی کسانی که تشخیص دادند مدتی از شهرهای در معرض خطر فاصله بگیرند و به شهر دیگری مسافرت کرده اند و نیز میزبانان آنها؛ همگی سهمی در این جنگ دارند.
اگر این سوال که «من چه نقشی در جنگ دارم؟» مهمترین سوال این ایام شود، مردم پاسخ آن را خواهند یافت.
انسجام ملی باید حفظ شود و بلکه پرورش یابد.
روحیه همبستگی میان اقشار مختلف و نیز جناحهای سیاسی باید پس زمینه اصلی فعالیتها باشد.
هر فعالیتی که به نام «آسیب شناسی»، «خالص سازی» و ...
منجر به شقاق در جبهه عمومی گردد، دشمن را خوشنود ساخته است.
مطالبه انتقام سوخت موشکهای ماست، ولی مطالبه انتقام این نیست که عده ای از خواص این مطالبه را با صدای بلندتر فریاد کنند.
بلکه به این است که دامنه مطالبه کنندگان از جمع خواص انقلابی به عموم مردم و لایه های مختلف تسری یابد و این نیازمند جهاد تبیین جبهه انقلاب است.
نویسنده: حجت الاسلام عبدالله محمدی عضو هیئت علمی موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران
انتهای پیام/