ابهامات بزرگ در مورد سرمربی جدید ایتالیا/ چاو رینو!
کلمه‌ای که گتوزو بارها به آن اشاره کرد، «خانواده» بود. او تاکید کرد: «این مهم‌ترین چیز است؛ حتی مهم‌تر از تاکتیک یا سیستم بازی.»
کد خبر: 720366 | ۱۴۰۴/۰۴/۰۱ ۱۴:۰۵:۳۹
جِنارو گتوزو به دنبال ایجاد روحیه‌ای خانوادگی برای جلوگیری از فاجعه‌ای به نام «عدم صعود به جام جهانی» است.
به گزارش روزنامه اعتماد، بازیکن قهرمان جام جهانی ۲۰۰۶، در جایگاه دوم پس از کلودیو رانیری به عنوان سرمربی آتزوری انتخاب شد آن‌هم در شرایطی که در حرفه مربیگری موفقیت چندانی کسب نکرده است.
گتوزو در نخستین نشست خبری خود به عنوان سرمربی تیم ملی ایتالیا، تمام جملاتی را که از او انتظار می‌رفت، بیان کرد: او از لزوم بازگرداندن شور و اشتیاق به تیم آتزوری صحبت کرد؛ تیمی که به‌واسطه ناکامی‌های اخیر دچار افت روحی شده است.
او همچنین بر بازگرداندن حس اتحاد و همبستگی تاکید داشت؛ همان روحیه‌ای که در تیم قهرمان جهان ۲۰۰۶ وجود داشت.
کلمه‌ای که گتوزو بارها به آن اشاره کرد، «خانواده» بود.
او تاکید کرد: «این مهم‌ترین چیز است؛ حتی مهم‌تر از تاکتیک یا سیستم بازی.» نگاه او به رهبری، اقتدار پدرسالارانه نیست، بلکه گروهی نزدیک به هم است که بتوانند بدون رودربایستی، حقیقت‌ها را به هم بگویند.
او گفت: «در لحظات سخت، وقتی احساس تنهایی می‌کنی و صدای هم‌تیمی‌ات را نمی‌شنوی، آن ۹۰ دقیقه مثل یک عمر می‌گذرد.
ما باید این را تغییر بدهیم.
باید به هم کمک کنیم، باید حرف‌هایی را بزنیم که شاید شنیدنش خوشایند نباشد، چون تنها راه رشد همین است.»
ماده خام برای این تحول کم نیست، زیرا تیم ملی مردان ایتالیا در پایین‌ترین سطح خود قرار دارد.
پس از ناکامی در صعود به دو دوره پیاپی جام جهانی، تلاش آنها برای رسیدن به جام جهانی بعدی هم با شکست ۳-صفر مقابل نروژ، در اولین بازی مرحله گروهی به خطر افتاده است.
این شکست باعث شد فدراسیون فوتبال ایتالیا (FIGC) لوچانو اسپالتی را از کار برکنار کند، هر چند او موفق شد اجازه بگیرد تا آخرین بازی خود را نیز هدایت کند؛ شاید برای اینکه با نتیجه‌ای مثبت از تیم جدا شود.
پیروزی ۲-صفر برابر مولداوی شاید همین هدف را محقق کرد، اما کنفرانس خبری قبل از بازی که در آن عملا به اخراج خود اعتراف کرد، صحنه‌ای ناخوشایند ساخت.
اما چگونه اوضاع به اینجا رسید؟
تیم اسپالتی در یورو سال گذشته ناامیدکننده ظاهر شد؛ با زحمت زیاد و گل دقیقه ۹۸ مقابل کرواسی از گروه صعود کرد و سپس به راحتی مقابل سوییس حذف شد.
اسپالتی جایگزین روبرتو مانچینی در میانه رقابت‌های مقدماتی شده بود؛ کاری دشوار که شاید نیاز به زمان داشت.
بسیاری معتقد بودند پس از قهرمانی با ناپولی در سری‌آ، او شایسته فرصت بیشتری بود، اما ادامه این مسیر چه فایده‌ای داشت، وقتی اعتماد فدراسیون به او تا این حد شکننده بود؟
حالا انتصاب گتوزو نیز سوالات تازه‌ای درباره سیاست‌های فدراسیون مطرح می‌کند.
گابریله گراوینا، رییس FIGC، روز پنجشنبه تایید کرد که ابتدا با کلودیو رانیری تماس گرفته شده بود؛ کسی که گزینه‌ای محبوب و شناخته شده به عنوان منجی تیم‌ها در بحران است و به تازگی یک موفقیت دیگر را با تیم کودکی‌اش، رم به پایان رسانده بود.
اما رانیری پیشنهاد را رد کرد و سمت مشاور ارشد در باشگاه رم را پذیرفت.
او این‌طور توضیح داد: «به تیم ملی احترام می‌گذارم، اما من به رم تعلق دارم.» گراوینا سعی کرد این مساله را به عنوان گفت‌وگویی محترمانه با مدیران رم جلوه دهد، نه یک رد صریح.
با این حال، تفاوت میان انتخاب رانیری -مردی با دهه‌ها تجربه و قهرمانی تاریخی با لسترسیتی- و گتوزو که در ۹ باشگاه مختلف از سال ۲۰۱۳ مربیگری کرده ولی هنوز اثری ماندگار نگذاشته، چشمگیر است.
اما داستان‌ها را می‌توان به شیوه‌های مختلف روایت کرد.
آیا گتوزوی ۴۷ ساله، مربی‌ای است که بارها نتوانسته به اهداف باشگاه‌هایش برسد؟
در میلان و ناپولی نتوانست سهمیه لیگ قهرمانان بگیرد، در کرواسی با هایدوک اسپلیت سوم شد و در تیم‌هایی مثل والنسیا و مارسی حتی یک فصل کامل دوام نیاورد؟
یا اینکه همان‌طور که هم‌تیمی سابقش در تیم ملی، جیجی بوفون -که اکنون به عنوان سرپرست تیم در یورو ۲۰۲۴ نقش دارد- می‌گوید، او انسانی شجاع است که به کشورهای مختلف رفته، چالش‌های متنوع را پذیرفته و در مسیر رشد و پیشرفت قرار داشته است؟
خود گتوزو هم در دفاع از عملکردش گفت که تیم‌های میلان و ناپولی تحت هدایت او تنها با یک امتیاز اختلاف از صعود به لیگ قهرمانان بازمانده‌اند و تیم هایدوک او تا هفته پایانی در کورس قهرمانی لیگ کرواسی بود.
اما حالا دیگر هیچ جایی برای تفسیرهای خاکستری وجود ندارد.
در شغل جدید او، فقط موفقیت یا شکست معنی دارد.
صعود نکردن به سومین جام جهانی متوالی برای ایتالیا باید غیرقابل تصور باشد، اما شکست سنگین مقابل نروژ - که دو بازی بیشتر کرده و هر دو را برده -باعث شده حتی اگر گتوزو در تمام بازی‌های باقیمانده پیروز شود، باز هم شاید فقط به پلی‌آف برسد؛ همان مرحله‌ای که در دو دوره گذشته از آن عبور نکرده‌اند.
اگر هدف فقط بازگرداندن حس خانوادگی به تیم بود، گتوزو شانس زیادی برای موفقیت داشت.
حضور او کنار بوفون در کنفرانس مطبوعاتی حس بازگشت به خانه را منتقل می‌کرد؛ قهرمانان ۲۰۰۶ که حالا فرصت هدایت تیم را دارند.
خبرنگاران هم با او رسمی برخورد نکردند، بلکه با صمیمیت گفتند: «چاو رینو.» اما درنهایت، الزامات این شغل همان چیزهایی است که همیشه بوده‌اند: گتوزو باید ببرد و از اولین بازی‌اش در ماه سپتامبر برابر استونی شروع کند.
این خانواده از باخت خسته شده است.
اگر نتواند این روند را متوقف کند، به زودی حقیقت‌های تلخی خواهد شنید و نه فقط از هم‌تیمی‌ها یا دوستان سابق، بلکه از خیلی‌های دیگر.