کادر درمان و سلامت پای کار وطن و هموطن

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از وبدا، شاید قرن‌ها پیش وقتی استاد سخن سعدی سرود: «چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضو ها را نماند قرار» او هم مثل ما، بحران‌هایی شبیه جنگ و ۸ سال دفاع مقدس، اپیدمی بیماری کرونا، سیل‌هایی همچون سال ۹۸ و زلزله‌هایی مثل بم و منجیل را به چشم دیده بود که این بیت پر مغز را سرود، بیتی که به نظر می‌رسد فقط در پهنه جغرافیایی ما به معنی کامل خود می‌رسد.
هرچه به تاریخ قطور این مرز و بوم اضافه می‌شود، این حقیقت که طوفان‌ها بهانه‌ای است برای سرودن ترانه‌ای به نام باران مسجل تر می‌شود و تازه در طوفان است که ققنوس‌ها به پرواز در می آیند و مردم تازه قهرمانان داستان را از گوشه گوشه شهر به تماشا می‌نشینند.
۸ روز از شروع جنایت گذشت!
رژیمی که ماهیت و موجودیت خود را در ترور و حذف دیده به یکباره درست در زمانی که مردم ما در دفاع از حقوق مسلم خود مشغول مذاکره با قدرت‌های غربی بود، جان‌هایی را ستاند و با خود برد.
از کودکان بی دفاع گرفته تا دانشمندان این مرز و بوم.
از ژنرال‌های نظامی تا دخترانمان و داغ آنها به این زودی فراموش نخواهد شد.
امروز با جمعی از اصحاب رسانه برای عیادت از مجروحین جنایات رژیم صهیونیستی به بیمارستان‌های پایتخت رفتیم.
جسم مجروح و خونی و باند پیچی شده هموطنانمان بر روی تخت‌های بیمارستانها گواه روشنی بر دروغ بزرگ یک رژیم کودک کش است که قبل از تجاوزش همیشه وانمود می‌کند که کاری با مردم عادی ندارد.
آیا جوان ۲۶ ساله‌ای که در خیابان تهرانپارس مشغول پیک موتوری بوده و مورد آماج رژیم غاصب تلاویو نشین قرارگرفته و حالا با پای سوخته و شکسته و سر آسیب دیده در یکی از بیمارستان‌های تهران بستری شده جزو مردم عادی نبود؟
آیا دختر ۳۷ ساله‌ای که در حملات جنایتکارانه رژیم صهیونی وقتی در اتاق خواب مشغول استراحت بوده و حالا چشمانش مورد اصابت قرار گرفته و روان او مختل شده جزو مردم عادی نبود؟
آیا مادر ۶۸ ساله‌ای که در آشپزخانه مشغول آشپزی بوده با حملات تروریستی رژیم غاصب صهیونیستی ناحیه گردن و دست‌هایش سوخته است جزو مردم عادی نبود؟
آیا آرماتوربندی که در منطقه شهران مشغول لوله کشی بوده و به جز او ۵ الی ۶ نفر از همکارانش نیز مصدوم و زخمی می‌شوند و حالا در یکی از بیمارستان‌های تهران بستری است، جزو مردم عادی نبود؟
و ده‌ها نفر از مجروحینی که الان در بیمارستان‌های تهران بستری و مشغول مداوا هستند اما امپریالیسم رسانه‌ای غرب آنها را نادیده می‌گیرد و مردم عادی نمی‌داند.
در این بین اما حضور پررنگ مدافعان سلامت کشور که همچون پروانه‌ای بر بالین هموطنانمان در بیمارستان‌های کشور برای امدادرسانی بال بال می‌زدند قابل توصیف نیست.
مثل هموطن و با هم بودن، مثل همدلی، مثل فداکاری مثل ایران!
خانم رمضانی سرپرستار بخش ارتوپدی یکی از بیمارستان‌های تهران می‌گوید: این روزها خیلی از واژه‌ها برایم رنگ دوباره ای گرفته است احساس می‌کنم که آنها را گم کرده بودیم و یا می‌خواستند گم کنیم.
او ادامه می‌دهد: ما امروز پای وطن و هموطن ایستاده‌ایم.
درست مثل زمانی که کرونا آمد درست مثل زمانی که ۸ سال با ما جنگیدند و ما مثل همیشه برای فدا شدن برای هم آماده ایم.
یک متخصص و جراح با تجربه، که دوست ندارد نامش در گزارش ذکر شود با چشمانی پر از اشک و عزم راسخ می‌گوید: ما اینجا هستیم تا زندگی‌ها را نجات دهیم.
هر مجروح که بهبود می‌یابد، قلب ما از شادی پر می‌شود.
این لحظات ما را زنده نگه می‌دارد.
امروز اصحاب رسانه به ویژه برخی از رسانه‌های آن ور آبی در گوشه گوشه بیمارستان‌های پایتخت به وضوح حضور غیرتمندانه کادر سلامت از پزشک و پرستار را به تصویر کشید.
کادر سلامتی که همیشه در صحنه حضور داشته و حالا صداهای دیگری نیز از دیگر نقاط جهان شنیده می‌شود که پزشکان حاذق ایرانی در اقصی نقاط دنیا آماده بازگشت و سربازی برای مردمان خاک ایران هستند.