امیریان نایب قهرمان دوومیدانی آسیا: فاصله روستای خودمان تا شهر را می دویدم/ جواب DNA بیاید مشخص می شود که چند تا از بچه‌ها کاری نکردند

دونده اهل سیستان و بلوچستان تیم ملی دوومیدانی ایران می گوید الگو به درد خیاطی می خورد و الگوی او خودش است.
کد خبر: 717661 | ۱۴۰۴/۰۳/۱۹ ۱۰:۱۵:۱۵
روزبه دلاور| علی امیریان، دونده شایسته تیم ملی دوومیدانی ایران، در روز پایانی بیست و ششمین دوره مسابقات قهرمانی آسیا (۲۰۲۵ کره جنوبی) با نمایشی خیره‌کننده در رقابت ۸۰۰ متر و ثبت زمان ۱: ۴۴.۹۷ به مدال نقره این مسابقات دست یافت.
به گزارش روزنامه اعتماد، این افتخار بزرگ برای ورزش ایران، توسط ورزشکاری از استان سیستان و بلوچستان رقم خورد که امیدها را برای افتخارآفرینی‌های بیشتر در سال‌های آینده زنده کرد.
با امیریان درخصوص این موفقیتش و حواشی پیرامون مسابقات گفت‌وگویی ترتیب دادیم که چکیده‌ای از آن را در ادامه می‌خوانید.
در سیستان و بلوچستان زندگی می‌کنی؟
بله، هر شش یا هفت ماه به خانه می‌آیم و بقیه زمان‌ها در اردوها و مسابقات هستم.
چطور توانستی از یک‌ روستا خودت را نشان بدهی؟
از طریق مسابقات مدارس بود و برادرم که قبل از من شروع کرده بود، تشویقم می‌کرد و از طریق او علاقه‌مندی و پیگیری من برای پیشرفت بیشتر شد.
جوان‌های سیستان و بلوچستانی به دوومیدانی علاقه دارند؟
بله، کار من هم به چشم‌ آمد و علاقه آنها هم بیشتر شد.
اما شرایط آن طور نیست که بتوانند ادامه بدهند ،چون امکانات نیست.
زمانی که ورزش می‌کردم از روستای خودمان تا شهر می‌دویدم.
فاصله 5 کیلومتری را با دویدن رفت و آمد می‌کردم!
شرایط سخت بود و هست.
در این اطراف تقریبا همه از قشر ضعیف جامعه هستند.
مردم بمپور حمایتت می‌کردند؟
بله‌، مردم شهر و استانم‌ خیلی تشویقم می‌کردند و انرژی که می‌فرستادند خیلی برای من ‌خوب بود.
از لحظه‌ای که موفق به کسب مدال نقره در آسیا شدی بگو.
خب من قبلا هم ‌چند تا دور زده بودم و در ۱۵۰۰ متر هم با کمتر از 16 صدم ثانیه، چهارم شدم.
خودم هم می‌دانستم جزو مدال‌آورها باشم، اما فکر نمی‌کردم آن زمان را بزنم و تقریبا 43 صدم ثانیه با ورودی مستقیم‌ جهانی فاصله داشتم و 23 صدم ثانیه هم با رکورد ایران و خیلی خوشحال شدم که در اولین‌ حضورم با تجربه کم در قهرمانی آسیا توانستم مدال بگیرم.
به خودم امیدوار شدم تا در مسابقات جهانی و المپیک حضور داشته باشم و رکورد خودم را پایین بیاورم تا بتوانم مدال کسب کنم.
کسب این مدال چه معنایی برای خودت داشت؟
حس خوبی داشتم و ذوق کردم.
قبلا هم ‌گفتم همه می‌توانند در این مسیر موفق باشند که نیاز به تلاش و کوشش است.
به قول بزرگان هرکه بیشتر تلاش کند، نتیجه‌اش را هم‌ می‌گیرد.
حس خوبی بود که اولین مدال خودم را گرفتم، اما این ‌شروع کار برای من است و‌ می‌توانم ‌مدال‌های بیشتری بگیرم.
این فقط بخشی از مسیرم در ورزش بود.
چقدر پاداش گرفتی؟
خود فدراسیون پاداش‌ها را از اول تا سوم به ترتیب ۱۰۰۰، ۷۰۰، ۵۰۰ دلار در نظر گرفته بودند و از طرف وزارت هم‌۵۰۰، ۳۰۰، ۱۰۰ یک صحبت‌های اینچنینی بوده و به من هم‌ گفتند بر اساس رکوردهای خوبی که زدی، حمایت‌های بیشتر می‌شوی.
به لحاظ امکانات و تغذیه شرایطت خوب هست؟
در اردوها بله و از وقتی آقای حدادی آمده شرایط بهتر شد و غذا و مکان اردوها خیلی خوب بوده است.
قبلا این طور بود که از باشگاه پول می‌گرفتم خودم‌ مجبور بودم پول اجاره‌خانه و غذا بدهم که سخت بود، اما در این‌ چند وقت، شرایط بهتر است.
برنامه‌ای داری که در آینده ‌به همشهری‌های خودت کمک کنی؟
همیشه گفتم و الان هم می‌گویم، یکی از آرزوهای بزرگ من این است تا به آن جایگاهی که می‌خواهم برسم تا بتوانم در آینده کاری برای این مردم انجام بدهم به‌خصوص جوان‌های شهرم تا بیشتر تشویق شوند و سمت ورزش بروند.
ان‌شاءالله آنقدر وضع مالی‌ام‌ خوب شود تا بتوانم‌ کارخانه‌ای تاسیس کنم‌ تا همه در آنجا سر کار باشند و اماکن ورزشی را بیشتر کنم ‌تا در استان خودمان ورزش را شروع کنند.
اماکن ورزشی خیلی مهم‌تر است تا جوان‌ها تشویق شوند و سمت ورزش بروند و سرگرمی و‌ یک‌ هدف داشته باشند.
یکسری‌ها در اینجا هستند که وضعیتشان از ما هم بدتر است.
آب برای خانه‌ ندارند و در چادر زندگی می‌کنند.
امیدوارم به جایگاهی که می‌خواهم برسم تا به بخشی از مردم کمک کنم و این بخشی از آرزوهایم است.
شغل دیگری هم داری؟
نه، فقط ورزش می‌کنم و دانشجو هم هستم.
یکسری حواشی این مسابقات داشت.
به لحاظ روحی و روانی وقتی شنیدی آن فاجعه در اردوی تیم ملی رخ داده چقدر تحت تاثیر قرار گرفتی؟
خب تاثیر داشت.
قبل از مسابقه من بود، اما ورزشکارانی در سطح ملی می‌توانند خودشان را کنترل کنند ما هم خودمان را جمع و جور کردیم.
من حتی می‌توانستم رکورد بهتری بزنم یا طلا بگیرم، اما خب این اتفاقات تاثیر خودش را می‌گذارد.
درباره فاجعه رخ ‌داده صحبتی داری؟
نه، فقط می‌توانم بگویم حق بچه‌ها این هم نیست!
یعنی حقشان این همه بی‌آبرویی نیست تا پاپوش برایشان درست کنند!
آنها هم خانواده دارند و این طور نیست که آنها گفتند، شرایط فرق دارد.
آزمایش DNA گرفته‌اند و چند تا از بچه‌ها هیچ کاری نکردند و چند روز دیگر که جواب آمد این بی‌آبرویی باید ‌جمع شود و حقشان برگردانده شود.
توضیح بیشتری ندارم!
بسیار خب!
الگوی خودت در این رشته چه کسی است؟
الگو برای خیاطی است!
خودت باید الگوی خودت باشی!
ورزش دیگری هم دنبال می‌کنی؟
یو‌اف‌سی و بوکس نگاه می‌کنم.