ماجرای طلسم در سریال فوتبالی؛ چطور چهره‌ها را به تلویزیون بازگرداندیم؟
تهیه کننده «بوقچی» با اشاره به سخت‌ترین قسمت تولید این مجموعه تلویزیونی و بازگشت چهره های قدیمی به تلویزیون، بیان کرد که اتفاقات فوتبالی در سریال جاری است اما موضوع اصلی آن فوتبال نیست.
به گزارش خبرنگار مهر، «بوقچی» به کارگردانی حسن حبیب‌زاده که این شب ها از شبکه سه سیما پخش می‌شود، سریالی است با حال‌وهوایی معاصر، شهری و متکی بر فضاهای بومی که تلفیقی از درام، واقع‌گرایی و طعم آشنای فوتبال است.
محمدجواد موحد که پیش‌تر تجربه‌های موفقی در مستندسازی و تولید آثار شهری داشته در مقام تهیه‌کننده، حالا تلاش کرده استانداردهای تازه‌ای را در تلویزیون به آزمون بگذارد.
از انتخاب لوکیشن‌هایی خارج از فضای کلیشه‌ای تهران تا بازگرداندن چهره‌هایی چون بیژن امکانیان و حسن پورشیرازی به قاب تلویزیون.
«بوقچی» در فرایندی غیرمرسوم و خارج از سریال‌های آپارتمانی تولید شده و این خود اولین امتیاز این مجموعه است.
در گفتگویی که با این تهیه کننده داشتیم، موحد از فرآیند ساخت، چالش‌های تولید، وسواس در انتخاب بازیگر و اولویت همیشگی‌اش یعنی رضایت مخاطب سخن گفت.
*فیلم ها و سریال های فوتبالی می تواند بخشی از مخاطب هوادار فوتبال را همراه کند و البته به فضای سریال هم بستگی دارد، «بوقچی» قرار است افشاگری کند یا صرفا یک بحث تبلیغاتی است؟
چندان بحث افشاگری در میان نیست.
ما بیشتر از یک ترفند رسانه ای استفاده کردیم تا فضای فوتبالی را که در سریال حاکم است ارائه دهیم ولی در واقعیت بحث فساد فوتبالی در سریال «بوقچی» خیلی پررنگ نیست.
قصه همان طور که می‌دانید بیشتر درباره مجموعه ای از کارکنان کارخانه و تیم فوتبال آن است.
اتفاقاق هایی در کارخانه می افتد که ادامه سریال حول محور همین اتفاق پیش می رود.
*در غیر این صورت ما قرار است با قصه‌ای خانوادگی روبه‌رو باشیم که به فوتبال نگاه کمرنگی دارد؟
داستان ما درواقع ماجرای خصوصی سازی کارخانه ای در شهرستان است.
همه دارایی این شهرستان و مردم همان کارخانه است.
این کارخانه، تیم فوتبالی دارد که در شهر معروف است اما مالک جدید کارخانه تصمیم دارد آن را ببندد تا از زمینش برای ساخت مرکز تجاری و مسکونی استفاده کند.
اولین موردی که مانع تصمیم جدید است همین تیم فوتبال است، پس تصمیم می گیرد تیم فوتبال را زمین بزند.
به همین دلیل باید گفت قصه هم خانوادگی است، هم اجتماعی و هم طعم فوتبال دارد.
ولی در دو - سه قسمت سریال به طور کامل بازی فوتبال داریم و اتفاقات فوتبالی در سریال جاری است اما موضوع اصلی فوتبال نیست.
ما تمام تلاشمان را در تولید کردیم که بخش فوتبالی مان باور پذیر باشد.
اما کار سخت و پرچالشی داشتیم.
فیلمبرداری صحنه های فوتبالی و ارائه فوتبالی که باید در سطح یک استان باشد و در کنارش ایجاد جذابیت های بصری، کار را سخت می کرد *این پرداخت به موضوع فوتبال، چه چالش هایی برای شما ایجاد کرد؟
اگر منظورتان چالش بیرونی است، خیر ما دچار چنین چالش هایی نشدیم ولی واقعیت این است که کار فوتبالی و اساسا کار ورزشی سخت است.
چرا که مردم واقعیت آن ورزش را در بالاترین سطح کیفیت می بینند.
ما تمام تلاشمان را در تولید کردیم که بخش فوتبالی مان باورپذیر باشد.
اما کار سخت و پرچالشی داشتیم.
فیلمبرداری صحنه های فوتبالی و ارائه فوتبالی که باید در سطح یک استان باشد و در کنارش ایجاد جذابیت های بصری، کار را سخت می کرد.
گاهی صحنه های فوتبالی را در ورزشگاه بزرگ باید با هشت دوربین ضبط می کردیم که کار دشواری بود، چون عوامل دیگری مثل تماشاچی هم دخیل بودند.
همه این مسائل ما را درگیر می کرد به همین دلیل در زمان تولید چالش بیشتری داشتیم.
ولی با قابلیت اندکی که در سینمای ما وجود دارد توانستیم کار را با کیفیت قابل قبولی به تصویر بکشیم.
*یکی از بحث‌های ترند درباره فوتبال، ماجرای طلسم است که شوخی‌های زیادی با آن در شبکه‌های مجازی می‌شود.
شما هم به واسطه همین ترند شدن این موضوع را در قصه مطرح کردید؟
طلسم سال هاست نه تنها در فوتبال ایران بلکه در فوتبال دنیا مرسوم است.
بالاخره جایی که میلیاردها تومان قابلیت جا به جایی دارد، پای چنین مسائلی باز می شود.
زمانی هم که ما می خواستیم اشاره ای به این موضوع داشته باشیم؛ وجه ترند شدن این مساله مهم نبود.
چرا که این یک بحث جدانشدنی در فوتبال بوده است و در لیگ فوتبالمان اتفاق های زیادی درباره اش افتاده است.
*در زمان تولید و یا حتی پیش تولید، ارگان فوتبالی یا افرادی از این صنف به شما کمک کردند؟
در طول کار از تمام دوستانی که می توانستیم کمک گرفتیم، ولی از ارگان یا شخصیت فوتبالی خاصی درخواست کمک نکردیم که بخواهیم واکنشی را هم ببینیم.
*از انتخاب لوکیشن ها برای سریال بگویید.
با توجه به موضوع سریال و داشتن فضای فوتبالی چه اولویت ها و چالش هایی برای انتخاب لوکیشن داشتید؟
به هر حال مهمترین قسمت سریال سازی در پیش تولید انتخاب لوکیشن است که کاری تیمی است.
قطعا همه این هماهنگی ها چالش هایی را برای ما به همراه داشت.
اما با توجه به فضای بومی که در ذهنمان از فضای سریال و آدم هایش در نظر داشتیم، حومه تهران یا حومه یک مرکز استان برای ما در الویت بود.
یک شهر کوچک مانند اسلام شهر یا ورامین در ذهن ما بود و لازم بود از فضاهای پر طمطراق و زرق و برقی که در تهران است، فاصله می گرفتیم.
پیدا کردن لوکیشن های داخل تهران که رنگ و بوی تهران در آنها کمتر باشد کمی سخت است، مخصوصا وقتی تبدیل به ورزشگاه و زمین فوتبال می شود.
یکی از چالش های ما هم این بود.
برای همین مجبور شدیم یکی از زمین های فوتبال را سمت شهریار داشته باشیم و یکی از ورزشگاه های فوتبال مان که چند بازی اصلی را در آن ضبط کردیم، سمت احمدآباد مستوفی بود.
حتی انتخاب محله ای که باید نشان می دادیم بسیار ساده و فارغ از فضاهای کلاسیک است.
مهمترین دلیل این پراکندگی؛ رسیدن به فضای بومی بود که در ذهن داشتیم و می خواستیم همان محله مورد نظرمان در کار در بیاید.
پیشنهاد کارگردان و طراح صحنه این بود که برای رقم خوردن این اتفاق از تهران هم خارج شویم.
*برای دور شدن از این پراکندگی و هر چه دورتر شدن از فضای تهران انتخاب شهرستان ها گزینه بهتری نبود؟
اتفاقا به این مورد هم فکر کردیم.
حتی قصد داشتیم اگر بتوانیم چالش انتخاب بازیگر را حل کنیم، لهجه ای هم در کار داشته باشیم و شهرستانی دورتر از تهران را برای ضبط سریال انتخاب کنیم.
اما بحث کیفیت تولید مطرح بود و شرایط مالی پروژه بی شک این اجازه را به ما نمی داد که چندین ماه خارج از تهران ساکن باشیم.
از طرفی در آوردن لهجه و باورپذیری مخاطب برایمان اولویت بود.
همه این عوامل ما را به همان حومه تهران محدود کرد و نتوانستیم شهرستانی را برای این کار انتخاب کنیم و طبیعتا منطقه دلخواه مان چیزی شبیه رودهن، بومهن، ورامین و اسلامشهر بود.
به دلیل اتفاق هایی که در یکی دو سال اخیر افتاد، آوردن بازیگر برای تلویزیون کار سختی است
*شما به عنوان تهیه‌کننده چقدر در انتخاب بازیگر دخیل بودید و چقدر در حال حاضر از این انتخاب‌ها راضی هستید؟
ببینید در آثار اینچنینی و در مرحله انتخاب بازیگر، کارگردان و تهیه کننده نقش مهمی دارند.
حالا با توجه به در نظر گرفتن شرایط مالی که در انتخاب بازیگر بسیار جدی است، مساله نزدیک بودن نقش به بازیگر و اینکه بازیگر چقدر می تواند خودش را به کاراکتر نزدیک کند هم مهم است.
یا حتی اگر بازیگر بخواهد تغییرات زیادی برای رسیدن به نقش داشته باشد، چقدر زمان نیاز دارد.
همه این مسال در کنار شرایط بازیگر در انتخاب ما دخیل بود.
همچنین به دلیل اتفاق هایی که در یکی دو سال اخیر افتاد، آوردن بازیگر برای تلویزیون کار سختی است.
ولی با همه این مشکلات ما تلاش جدی در این زمینه داشتیم و به نظرم سخت ترین قسمت پیش تولید سریال انتخاب بازیگر بود اما طی جلساتی که با کارگردان داشتیم، نهایت تلاش ما چیزی است که در حال حاضر روی آنتن می بینید و من بسیار راضی هستم.
آقای امکانیان و آقای پورشیرازی مدت ها بود که در تلویزیون کار نکرده بودند و خوشبختانه متن و تیم ما را دوست داشتند و در نهایت به گروه ملحق شدند.
امیدوارم بتوانیم در کنار همدیگر اتفاقی را که دوست داشتیم در خانه های مردم بیافتد، رقم بزنیم.
*با توجه به ریزش مخاطب تلویزیون، فکر می‌کنید «بوقچی» می‌تواند تا اندازه‌ای مخاطب را با این مدیوم آشتی دهد؟
وقتی رسانه ای به بزرگی تلویزیون لطمه می بییند و دچار چالش می شود، با یک اثر نمی توانیم این مشکل را برطرف کرده و مخاطب را برگردانیم یا آشتی دهیم.
کار به این سادگی نیست.
مخصوصا با محصولی که کارگردانش تازه کار و مجموعه تولید کننده آن جوان است.
ولی ما تلاش کردیم بالاترین سطح استاندارد را با شرایط تولیدی و مالی تلویزیون در ساخت سریال رعایت کنیم.
امیدوارم قسمتی از مخاطب دور افتاده از تلویزیون را برگردانیم ولی در نهایت فکر نمی کنم «بوقچی» لازم است تحولی را در تلویوزیون ایجاد کند.
چنین کاری از عهده یک سریال خارج است.
این کار را چند برند قدیمی تلویزیون باید بکنند، کاری که سریال «پایتخت» انجام داد.
سریال هایی که فصل اول شان است و تازه کاراکترها و شخصیت ها قرار است معرفی شوند و تیم کارگردانی تازه کار است، نمی توانند چنین کار را انجام دهند.
فقط امیدوارم مخاطبانی که سریال «بوقچی» را دنبال می کنند از تماشای آن راضی باشند.
اگر این تعداد بالاتر باشد، برای تیم تولید خوشحال کننده است اما میزان رضایت مخاطب برای ما در الویت قرار دارد.