عرفه، روزی برای نیایش و بازگشت به خویشتن

به گزارش مشرق، دل در جوشش ناب عرفه وضو می‌گیرد و در صحرای تفتیده عرفات جاری می شود، آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است، لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه از دست داده اند.
در روز عرفه (نهم ذی الحجه) حاجیان از ظهر تا بعد از غروب آفتاب، باید در سرزمین عرفات بمانند و در آن سرزمین دعا کنند، نماز بخوانند و با خدا به راز و نیاز بپردازند.
بسیاری از گناهان در روز عرفه بخشیده می شود، در این روز امام حسین (ع) در سرزمین عرفات دست به دعا برداشتند و با اشک و ناله و زاری با خدای خود مناجات کردند.
در این روز دل بی‌قرار حضرت اباعبدالله الحسین (ع) شده و پنجره باران خورده چشم ها از ضریح اجابت، تصویر می دهد و این صحرای عرفات است که با کلمات روحبخش دعای امام حسین (ع) و اشک عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش می کند، اشک و زمزمه ما را نیز بپذیر، ای خدای عرفه.
حضرت امام محمدباقر علیه السلام نیز در عرفات و روز عرفه ۲ دست خود را به سوی آسمان بلند کرد و از ظهر تا غروب آفتاب با خدا راز و نیاز کرد.
برای دعا در این روز فرقی نمی کند که کجا باشیم، یعنی حتما نباید در صحرای عرفات و در سفر حج باشیم.
هر جا که بودیم روز عرفه را با دعا و مناجات بگذرانیم.
در این روز حجاج بیت الله الحرام با وقوف در صحرای عرفات با خدای خویش به مناجات می پردازند و دعای عرفه امام حسین(ع) را قرائت می کنند.
مسلمانان نیز در گوشه گوشه این کره خاکی در این روز همه با هم نجوا می کنند: 'خدای من، من به گناهانم اعتراف می کنم، آنها را ببخش، منم که بد کردم، منم که خطا کردم، منم که تصمیم به گناه گرفتم، منم که نادانی کردم.
'
مسلمانان با شرکت در آیین پرفیض و ملکوتی دعای عرفه با ریختن اشک عشق، از معبود خود طلب عفو کرده و برای گناهان گذشته خود از ذات اقدس الهی طلب مغفرت می کنند.
عرفات نام جایگاهی است که حاجیان در روز عرفه در آنجا توقف می کنند و به دعا و نیایش می پردازند و پس از برگزاری نماز ظهر و عصر به مکه باز می گردند و وجه تسمیه آن را چنین گفته اند که جبرییل (ع) هنگامی که مناسک را به ابراهیم می آموخت چون به عرفه رسید به او گفت: عرفت، او پاسخ داد: آری، لذا به این نام خوانده شد.
و نیز گفته اند سبب آن این است که مردم از این جایگاه به گناه خود اعتراف می کنند و بعضی آن را برای تحمل صبر و رنجی می دانند که برای رسیدن به آن باید متحمل شد، یکی از معانی عرفه صبر و شکیبایی و تحمل است.
طبق روایت امام صادق(ع)، آدم (ع) پس از خروج از جوار خداوند و فرود به دنیا، چهل روز هر بامداد بر فراز کوه صفا با چشم گریان در حال سجود بود، جبرییل بر آدم فرود آمد و پرسید: چرا گریه می کنی ای آدم؟
ـ چگونه می توانم گریه نکنم در حالیکه خداوند مرا از جوارش بیرون رانده و در دنیا فرود آورده است.
ـ ای آدم به درگاه خدا توبه کن و به سوی او بازگرد.
ـ چگونه توبه کنم؟
جبرییل در روز هشتم ذیحجه آدم را به منی برد، آدم شب را در آنجا ماند و صبح با جبرییل به صحرای عرفات رفت، جبرییل هنگام خروج از مکه، احرام بستن را به او یاد داد و به او لبیک گفتن را آموخت و چون بعد از ظهر روز عرفه فرا رسید تلبیه را قطع کرد و به دستور جبرییل غسل کرد و پس از نماز عصر، آدم را به وقوف در عرفات واداشت و کلماتی را که از پروردگار دریافت کرده بود به وی تعلیم داد.
آدم (ع) تا هنگام غروب آفتاب همچنان دستش رو به آسمان بلند بود و با تضرع اشک می ریخت، وقتی که آفتاب غروب کرد همراه جبرییل روانه مشعر شد و شب را در آنجا گذراند و صبحگاهان در مشعر بپاخاست و در آنجا نیز با کلماتی به دعا پرداخت و به درگاه خداوند توبه گذاشت