احوال حج_36/ روی پله‌های احساس برای اولین سلام به کعبه - تسنیم

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، محمد ناصری نویسنده کتاب «جای پای ابراهیم» در ادامه روایت خود از سفر حج و نگارش سفرنامه‌ گفت:
معلمی داشتیم به نام آقای دکتر حمیدرضا آیت‌الله، که یکی از چهره‌های فرهیخته امروز ما در حوزه فلسفه و حکمت است.
در دوران دبیرستان، ایشان معلم فیزیک و عربی ما بودند.
وقتی به او گفتم که می‌روم مکه، بسیار خوشحال شد و نکته‌ای به من گفت: «من نمی‌خواهم در هیچ جا به یاد من باشی، فقط بار اولی که کعبه را دیدی، برای من دعا کن.»
این حرف در ذهنم ماند و در واقع مهم‌ترین اتفاقی که برای من افتاد، لحظه‌ای بود که برای اولین بار کعبه را با شکوه و عظمتش دیدم.
یادم هست که در آن لحظه، با احساسی عجیب و شگفتی مواجه شدم.
.
اولین تصویر من از کعبه وقتی شکل گرفت که وارد حرم شدم.
احساس کردم که ضربان قلبم تندتر شده است و در مقابل مقدس‌ترین نقطه زمین ایستاده‌ام.
از درهای خانه خدا وارد شدیم و عده‌ای اشک ریزان و حیران در تکاپو بودند و سعی میان صفا و مروه را انجام می‌دادند.
حالتی مثل دویدن داشتند و ما به شتاب از میان آنها رد شدیم.
به پله‌هایی رسیدیم که باید آنها را پایین می‌رفتیم.
نام این پله‌ها را “پله‌های احساس” گذاشته‌ام؛ پله‌های فرو ریختن قلب‌ها و پله‌های فوران عشق و شور.
هر پله‌ای که پایین می‌رفتم، دلم می‌ریخت و زیر لب ذکر می‌گفتم.
ناگهان غافلگیر شدم؛ چادر سیاه خانه خدا پیدا شد.
با دیدنش چه کار می‌کنم؟
آهی از ته دل می‌کشم و مچاله می‌شوم.
آرام آرام اشک می‌ریزم.
هر کس به نوعی احساسات خود را بروز می‌دهد.
بعضی به خاک می‌افتند، برخی می‌گریند و برخی دیگر در حیرت فرو می‌روند.
همه این حالات خالص و ناب است.
پروانه‌ها را می‌بینم که اطراف حرم می‌چرخند و احرام پوشان سفیدپوش هر کدام با احساسات خاص خودشان می‌چرخند و می‌چرخند.
فضای حرم پر از فرشتگان است و احساس می‌کنم که از آسمان و زمین الهام می‌گیرم.
گوش جانم حرف‌های خوب را می‌شنود و چشمانم می‌خواهند کعبه را ببلعند.
چشمان خسته‌ام شستشو می‌شوند و آرام می‌گیرند.
در این خانه خدا، مقابل در ایستاده‌ام و نمی‌دانم چه بگویم.
خدایا، سلام!
من هم آمدم، مرا هم آوردید.
این بود اولین تصویر من از مواجهه با کعبه و افرادی که در حال طواف بودند.
ستون‌های کعبه، با عظمت و جلوه‌گری خود، احساس عجیبی را در درونم زنده ساختند.
در این سفر، که به طور خاص شامل مراحل مختلفی بود، به آرامش و تسکینی دست یافتم.
هر بار به یاد آن لحظه خاص می‌افتم، حس و یادآوری حالتی خاص را تجربه می‌کنم.
یادداشت‌های روزانه‌ام را جمع آوری کردم و با شور و عشق آن لحظات را نوشتم تا احساساتم را تا حدی به کاغذ بیاورم.
انتهای پیام/