توصیه به زن اصلاح‌طلب به مردم ایران؛ در برابر نسل‌کشی اسرائیل در غزه سکوت نکنیم حتی اگر خودمان مشکل داریم
زهرا نژادبهرام گفت: ما می‌دانیم که آنچه اسراییل می‌کند عین هولوکاست است. عین قتل‌عام . عین نسل‌کشی. پس در برابر آن بایستیم . لذا باید فریاد بزنیم و کمتر سکوت کنیم . اگر چه ممکن است به دلیل برخی جهت‌گیری‌های سیاسی فاصله‌ای میان خواست‌ها ایجاد شده باشد که امکان همگرایی در این خصوص را به حاشیه برده باشد، اما فراموش نکنیم که ما ایرانی هستیم.
زهرا نژادبهرام گفت: ما می‌دانیم که آنچه اسراییل می‌کند عین هولوکاست است.
عین قتل‌عام .
عین نسل‌کشی.
پس در برابر آن بایستیم .
لذا باید فریاد بزنیم و کمتر سکوت کنیم .
اگر چه ممکن است به دلیل برخی جهت‌گیری‌های سیاسی فاصله‌ای میان خواست‌ها ایجاد شده باشد که امکان همگرایی در این خصوص را به حاشیه برده باشد، اما فراموش نکنیم که ما ایرانی هستیم.
کد خبر: 716585 | ۱۴۰۴/۰۳/۱۲ ۰۷:۴۵:۰۰
زهرا نژادبهرام در یادداشتی با عنوان «ناقوس مرگ انسانیت به صدا در آمده است» در روزنامه اعتماد نوشت: اکنون در هزاره سوم که بشریت از دوره‌های بدویت و بی‌تمدنی به عرصه فتح تمدنی رسیده و فناوری توانسته عرصه‌های گوناگون را آنگونه طی کند که به هوش انسانی طعنه بزند اما ظاهرا بازگشت به عقبی رخ داده است.
ظاهرا کشتار و وحشی‌گری و نسل‌کشی به شکل مدرن آن به دست اسراییل تبدیل به امری عادی شده است و آن همه تلاش بشریت در طول یک سال اخیر به سقوط نزدیک شده است.
اخبار روزانه از گرسنگی و آوارگی و بمباران‌های وحشیانه اسراییل علیه مردم غزه، یعنی به خاک و خون کشیدن و درعین حال بیماری و بی‌غذایی زنان و کودکان و سالمندان بیماران و...
نشانگر عمق ناباوری به انسان و درد ورنج او در دنیای کنونی است.
سکوت سنگین رهبران کشورهای جهان در برابر این همه خشونت تعجب‌برانگیز است.
کشورهای بزرگی چون چین و روسیه در سکوت و امریکا و غرب با حمایت بی‌شائبه از این جنایت‌ها، همگی چشم‌ها را بر مرگ انسانیت بسته‌اند.
اسراییل هر روز به بهانه‌های گوناگون با قلدری ناشی از بی‌توجهی جهانیان به کشتار و نسل‌کشی ادامه می‌دهد و به‌طور مداوم بر درد و رنج این مردم آواره و بی‌پناه می‌افزاید .
اما آنچه هویدا است بی‌عملی از سوی کشورهایی است که به قولی حامی حقوق بشر هستند و به عبارتی مدافع انسانیت انسان‌ها.
اما سوی دیگر این جهان عزم افکار عمومی و مردمانی دلسوخته برای انسان و انسانیت است که فارغ از فاصله مکانی و فرهنگی و مذهبی معترضانه به میدان می‌آیند .
نشانه‌ها‌ی آن شاید در عکس مادران استکهلم در سوئد که به صورت نمادین نوزادانی در آغوش داشته و در اعتراض به نسل‌کشی درخیابان‌ها راهپیمایی می‌کردند یا اعتراض جمعی از فرانسویان در رنگین کردن آب نمای بزرگ این شهر یا حضور دانشجویان معترض به کشتار در مراسم فارغ‌التحصیلی در دانشگاه بزرگ امریکا و...
است.
اما این نمونه‌ها بیانگر آن‌است که اگرچه دولت‌ها در سکوت نظاره‌گر جنایت علیه غزه هستند اما مردم بیدارند و می‌بینند و غم انسان دارند.
آنگونه که مدیر سازمان عفو بین‌الملل اذعان می‌دارد «احیای اعتبار غرب مستلزم اقدامات قوی برای پایان دادن به نسل‌کشی اسراییل، محاصره انسانی و گرسنگی و اشغال غیرقانونی [نوار غزه] است.»
وی در شبکه X می‌نویسد این مساله نیازمند موارد زیر است: ۱- اذعان به جنایت نسل‌کشی و پایان دادن به انتقال همه تسلیحات به اسراییل، چه سلاح‌های کوچک و چه انتقال‌های غیرمستقیم؛ ۲- پایان دادن به توافق اتحادیه اروپا و اسراییل؛ ۳- اجرای تصمیم دیوان بین‌المللی دادگستری در مورد اشغالگری نظامی و غیرقانونی اسراییل از طریق تحریم و خارج کردن سرمایه‌گذاری‌ها؛ ۴- اجرای احکام جلب [مقام‌های اسراییلی] که توسط دیوان بین‌المللی کیفری صادر شده؛ ۵- استفاده از اختیارات و صلاحیت‌های قضایی بین‌المللی و داخلی برای تحقیق و پیگرد همه افراد از جمله دوتابعیتی‌های مسوول در جنایت‌های جنگی؛ ۶- تضمین آزادی همه اسرای در اختیار حماس و همه فلسطینی‌هایی که توسط اسراییل به‌طور غیرقانونی بازداشت شده‌اند و موارد دیگر.
درهمین راستا فرانچسکا آلبانیز، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل می‌گوید: «اسراییل حق ندارد برای آینده غزه برنامه‌ریزی کند، اشغالگری، غیرقانونی است و دیوان دادگستری بین‌المللی به اسراییل دستور داده است تا اشغالگری را پایان دهد و غرامت پرداخت کند.» وی اضافه می‌کند که «اما اسراییل به جای این کار، برای مرحله پس از نسل‌کشی، در حال برنامه‌ریزی است.
بدون آنکه مورد بازخواست قرار گیرد و جهان سکوت کرده است.
دیپلماسی هرگز به این اندازه بی‌معنا و بی‌رحم نبوده است .»
مدیرکل سازمان جهانی بهداشت نیز می‌گوید: «خطر قحطی در غزه به دلیل ممانعت عمدی از ورود کمک‌ها افزایش یافته است.» وی می‌گوید: از آغاز محاصره اخیراسراییل علیه نوار غزه دو‌ماه گذشته و در حالی که دو میلیون نفر به‌علت گرسنگی در حال مرگ هستند، 116 هزار تن غذا در مرز، تنها چند دقیقه دورتر، مسدود شده است.
خطر بروز قحطی در نوار غزه به‌دلیل ممانعت عمدی از ورود کمک‌های بشردوستانه از جمله مواد غذایی افزایش می‌یابد.
تشدید درگیری‌ها، دستور تخلیه، کاهش فضای انسانی و مصادره کمک‌های بشردوستانه باعث افزایش تلفات جانی در سیستم بهداشتی فروپاشیده می‌شود.
در چنین شرایطی به نظر می‌رسد سکوت جایز نیست .بیش از دومیلیون نفر بی‌دفاع در پیش چشم مردم جهان در حال جان دادن هستند و جهان نظاره‌گر این قتل عام است و تنها صداهای مردمانی به گوش می‌رسد که غم انسان دارند بدون هیچ‌گونه نسبت دینی، سببی و حتی منطقه‌ای .
به قول سعدی: «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند// چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار».
این مهم نشانگرآن است که باید نوعی دیگر به غزه و اوکراین نگریست.
باید دوباره به انسان نگاه کرد.
فارغ از همه تفاوت‌ها، امروز انسان غزه‌ای با من ساکن این کشور یا آن دیگری ساکن در کشوری دیگر تفاوتی از نظر مقام انسانی ندارد.
پس دغدغه انسانیت را فریاد بزنیم .
باید که در اعتراض به نسل‌کشی سکوت نکنیم، چرا که غم انسان داریم.
درست است که کشورمان در مسائل در هم پیچیده سیاسی و اقتصادی و اجتماعی گرفتار آمده، اما ما هنوز انسانیم و درد انسان‌ها درد ماست ما برای مقام انسانی و کرامت او ارج قائلیم و می‌دانیم هویت انسانی ما ایجاب می‌کند که در برابر این جنایت‌ها فارغ از هرنوع وابستگی سیاسی و دغدغه دولتی این نوع روش‌ها را محکوم کنیم و به کمک آنها بشتابیم هرچند کلامی و حمایتگرانه حرکت کنیم و خواهان آتش‌بس فوری و ارسال مواد غذایی و دارویی برای آنها شویم.
ما می‌دانیم که آنچه اسراییل می‌کند عین هولوکاست است.
عین قتل‌عام .
عین نسل‌کشی.
پس در برابر آن بایستیم .
لذا باید فریاد بزنیم و کمتر سکوت کنیم .
اگر چه ممکن است به دلیل برخی جهت‌گیری‌های سیاسی فاصله‌ای میان خواست‌ها ایجاد شده باشد که امکان همگرایی در این خصوص را به حاشیه برده باشد، اما فراموش نکنیم که ما ایرانی هستیم و به‌دور از هرنوع شائبه سیاسی غم انسان و انسانیت داریم شاید آنقدر بی‌پاسخی از مطالبات بر زمین مانده در داخل وجود دارد که کمتر به این موضوع می‌پردازیم یا شاید ...
اما همه می‌دانیم که رنج انسان‌ها برای ما قابل پذیرش نیست .
از این رو به رغم همه اختلافات و دغدغه‌های اجتماعی و تمامی مسائل حل ناشده و برجای مانده و مطالبات پاسخ داده نشده، در شرایطی که انسانیت به مسلخ آشکار برده شده یقینا سکوت جایز نیست.
ما ایرانیان که در انسان دوستی و غم انسان داشتن از پیشگامان بوده‌ایم اکنون در برابر این رفتار غیر قابل بخشش نسبت به اهالی غزه کم صدا هستیم و شاید بهتر است گامی دیگر از جنس کارزار‌ها و اعتراضات گوگلی را آغاز کنیم ...
ما ایرانیان، مردمان سرزمین انسان دوستان و ادبا و شعرا و فیلسوفان قدیم و جدید هستیم، پس می‌توانیم راهی برای همدردی با غزه به‌دور از روش‌های رایج با اتکا به توان مردمی جست‌وجو کنیم.