پیش بازی دیدار فینال لیگ قهرمانان؛ اینتر و پاری سن‌ژرمن؛ شایسته‌ترین فینالیست‌ها
امشب دو تیم اینتر میلان ایتالیا و پاری سن ژرمن فرانسه دیدار فینال لیگ قهرمانان اروپا را برگزار می کنند.
کد خبر: 716215 | ۱۴۰۴/۰۳/۱۰ ۱۰:۳۵:۰۱
با توجه به ماهیت غیرقابل پیش‌بینی رقابت‌های حذفی چه در روند مسابقات و چه در قرعه‌کشی‌ها به ندرت می‌توان با قاطعیت گفت که بهترین دو تیم به فینال یک تورنمنت خاص رسیده‌اند.
به گزارش روزنامه اعتماد و به نقل از اتلتیک، مگر اینکه سیستمی کامل برای سیدبندی وجود داشته باشد و تیم‌های مدعی و قدرتمند هم همیشه پیروز شوند (یوفا انصافا تلاش خودش را کرده)، در غیر این صورت همیشه این خطر وجود دارد که فینال تورنمنت، میزبان بهترین تیم‌ها نباشد.
و چه بهتر که این‌گونه باشد.
چنین وضعیتی فوتبال را به شدت قابل پیش‌بینی و به دنبال آن خسته‌کننده می‌کرد (شاید حتی بیشتر از چیزی که برخی از شما همین حالا فکر می‌کنید) .
با این حال، قرعه‌کشی‌های آزاد اغلب دیدارهایی را به وجود می‌آورند که به لحاظ کیفیت، هیجان و سطح، در حد یک فینال هستند، اما در مراحل زودهنگام برگزار می‌شوند و حس رضایت‌بخشی به همراه ندارند.
این موضوع اغلب در جام جهانی یا مسابقات قهرمانی اروپا اتفاق می‌افتد؛ مانند یوروی تابستان گذشته که اسپانیا در مرحله یک‌چهارم نهایی با آلمان میزبان دیدار کرد و سپس در نیمه‌نهایی به مصاف فرانسه مدعی رفت.
در حالی که انگلیس از طرف آسان‌تر جدول بالا آمد و با وجود عملکرد نسبتا خوب در فینال، از نظر کیفیت، یک پله پایین‌تر از اسپانیای قهرمان قرار داشت.
چنین فینالی ایده‌آل نبود.
در لیگ قهرمانان فصل گذشته نیز داستان مشابهی رقم خورد؛ بوروسیا دورتموند که تیمی ضعیف‌تر از سایر رقبا محسوب می‌شد، در ومبلی نمایش قابل توجهی داشت، اما در نهایت مقابل رئال مادرید قدرتمند شکست خورد.
مادرید در راه رسیدن به فینال، پیروزی‌های دراماتیکی برابر منچسترسیتی و بایرن مونیخ در مراحل یک‌چهارم و نیمه‌نهایی به دست آورد که حس «برنده این بازی قهرمان می‌شود» را القا می‌کرد.
به یاد دارید که فرانسه و آرژانتین در مرحله یک‌هشتم نهایی جام جهانی ۲۰۱۸ به هم خوردند؟
آن هم خیلی زود یا یکی از معروف‌ترین مثال‌ها در انگلیس، زمانی بود که ناتینگهام فارست قهرمان لیگ انگلیس در دور اول جام باشگاه‌های اروپا فصل ۷۹-۱۹۷۸ به مصاف لیورپول قهرمان اروپا رفت؛ در قرعه‌کشی‌ای کاملا آزاد، بدون سیدبندی یا محدودیت از نظر کشور.
فرمت جدید لیگ قهرمانان یوفا نقطه مقابل کامل آن دیدار تاریخی است (فارست با هدایت برایان کلاف در مجموع ۲-۰ پیروز شد و در نهایت جام را هم برد).
مدل «سوییسی» در مرحله لیگی مسابقات باعث شده هر تیم هشت مسابقه مقابل حریفانی با قدرت نسبتا برابر انجام دهد و سپس در مراحل حذفی هم سیدبندی وجود دارد.
همه اینها برای این است که بهترین تیم‌ها تا مراحل پایانی پیش بروند و با اینکه پاری‌سن‌ژرمن در مرحله لیگی تورنمنت حتی برای رسیدن به ۲۴ تیم برتر هم به زحمت افتاد و مجبور شد از پلی‌آف عبور کند، حالا به نظر می‌رسد دو تیم برتر این فصل، به فینال رسیده‌اند.
البته این موضوع نسبی است و می‌توان برای بارسلونا، بایرن مونیخ و لیورپول صدرنشین لیگ هم استدلال‌هایی مطرح کرد.
با این حال، هر چند بارسا احتمالا سرگرم‌کننده‌ترین تیم فصل بود، اما خط دفاعی‌شان به اندازه یک کاسه چینی شکننده بود.
بایرن عملکرد خوبی داشت، ولی ضعف‌های دفاعی باعث شد چهار بار شکست بخورند و به زحمت مقابل سلتیک صعود کنند.
لیورپول، بهترین تیم انگلیس، مرحله گروهی را راحت پشت سر گذاشت، اما با وجود حذف شدن در ضربات پنالتی توسط PSG، در مجموع دو دیدار از تیم فرانسوی ضعیف‌تر بود.
آرسنال هم در بین تیم‌های برتر این فصل قرار دارد.
میکل آرتتا، مربی این تیم، پس از حذف در پاریس با صراحت گفت: «فکر نمی‌کنم تیمی بهتر از ما در این رقابت‌ها بوده باشد.» برای شفاف‌سازی باید تاکید کنیم منظورش تیم خودش بود، نه پاری‌سن‌ژرمن.
البته به آرتتا باید حق داد؛ تیمش یکی از چشمگیرترین نتایج فصل را با برتری ۵-۱ مقابل رئال مادرید در مرحله یک‌چهارم نهایی کسب کرد.
اما پس از شکست قاطع مقابل PSG در دو بازی رفت و برگشت، حرف‌های او شاید کمی از تواضع فاصله داشت.
در آغاز فصل، سایت Opta شانس هر تیم را پس از قرعه‌کشی مرحله لیگ، برآورد کرده بود.
منچسترسیتی با شانس ۲۵.۳ درصدی، مدعی اصلی قهرمانی بود، در زمانی که نه انسان‌ها و نه رایانه‌ها نمی‌توانستند پیش‌بینی کنند تیم گواردیولا قرار است فصلی ناامیدکننده را سپری کند.
PSG در آن زمان در جایگاه نهم قرار داشت، بخشی به دلیل قرعه دشوارش (نیمی از رقبا شامل آرسنال، اتلتیکومادرید، بایرن و سیتی بودند) و بخشی هم به دلیل عدم انتظار بالا از تیمی که تازه وارد دوران پساامباپه شده بود.
عثمان دمبله، درخشان‌ترین فصل دورانش را پشت سر گذاشت و از دسامبر تا مارس، ۲۴ گل در ۱۸ بازی به ثمر رساند؛ در حالی که فصل قبل فقط ۷ گل در ۵۲ بازی زده بود و کسی فکر نمی‌کرد جای خالی امباپه را پر کند.
خویچا کواراتسخلیا هم در زمان پیش‌بینی‌های Opta هنوز به تیم نپیوسته بود و ژانویه از ناپولی آمد.
PSG در طول فصل پخته‌تر شد و حالا تقریبا بدون نقص است.
تیمی پر از انرژی، استقامت، مهارت، سرعت خارق‌العاده در جناح‌ها و کنترل متوازن در میانه زمین.
نونو مندس، احتمالا بهترین مدافع چپ جهان است، خط حمله‌ای از بهترین‌های اروپا در اختیار دارند و جان‌لوییجی دوناروما نیز در مراحل حذفی سیوهایی در سطح جهانی داشته است.
مهم‌تر از همه، آنها به صورت یک مجموعه عمل می‌کنند، همبستگی دارند، دفاع می‌کنند و به‌طور جمعی فشار می‌آورند.
جک ویلشر، هافبک سابق آرسنال، پس از پیروزی PSG برابر آرسنال در TNT Sports گفت: «می‌بینی تیمی هست که در تمام فازهای بازی و تمام تصمیماتش چه در مالکیت توپ و چه خارج از آن شفافیت کامل دارد.»
آرسن ونگر هم در beIN Sports گفت: «امشب یک PSG متفاوت را دیدیم، تیمی که نه با تملک توپ یا فوتبال زیبا، بلکه با تمرکز بر نپذیرفتن گل و بهره‌برداری از ضدحمله‌ها و ضربات ایستگاهی به موفقیت رسید.
مدت‌هاست گفته‌ام که آنها از قهرمانی در لیگ قهرمانان فاصله زیادی ندارند.
فراموش نکنیم آنها هنوز می‌توانند تنها تیمی باشند که فصل را به‌طور کامل با قهرمانی پشت سر می‌گذارند: لیگ قهرمانان، دوگانه داخلی در فرانسه و جام باشگاه‌های جهان.
این موفقیتی فوق‌العاده برای لوییس انریکه و PSG خواهد بود.»
البته که این‌طور است.
اما در حالی که ممکن است PSG در فینال شانس بیشتری داشته باشد، حریف آنها اینتر هم کاملا شایسته حمایت است.
در لیگ قهرمانان امسال، PSG چهار تیم برتر انگلیس یعنی منچسترسیتی، لیورپول، استون ویلا و آرسنال را شکست داده است.
در میان آنها، لیورپول به‌وضوح بهترین تیم بود، اما نسخه‌ای که PSG با آن روبه‌رو شد، در یکی از ضعیف‌ترین مقاطع فصل خود قرار داشت (نمونه‌اش فینال جام اتحادیه)، در پاریس عملکرد ضعیفی داشتند و تنها با واکنش‌های درخشان آلیسون به نتیجه رسیدند.
اینجاست که اینتر متفاوت می‌شود: تیمی که از آزمون‌های به مراتب دشوارتر برابر بایرن و بارسلونا در مراحل یک‌چهارم و نیمه‌نهایی عبور کرد.
اینتر، مثل PSG، ابعاد متنوعی از بازی را به نمایش گذاشته.
آنها رقابت را با عملکرد دفاعی خارق‌العاده آغاز کردند: تنها دو گل در ۱۰ بازی ابتدایی دریافت کردند (۸ بازی گروهی و مرحله یک‌هشتم برابر فاینورد) با الگوی گل‌های خورده: ۰-۰-۰-۰-۰-۱-۰-۰-۰-۱.
طبیعتا در بازی‌های برابر بایرن و بارسا گل‌هایی خوردند، اما نرخ گلزنی‌شان بالا بود: در مجموع این دو دوئل، نتیجه ۱۱-۹ بود، با ۷ گلزن مختلف.
پس وقت آن رسیده که اینتر را به عنوان یک قدرت واقعی اروپایی جدی بگیریم.
آنها در این دهه به فینال لیگ اروپا در ۲۰۲۰ رسیدند.
قهرمان سری A در ۲۰۲۱ شدند.
کوپا ایتالیا را در ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ فتح کردند.
فینالیست لیگ قهرمانان در ۲۰۲۳ و دوباره قهرمان سری A در ۲۰۲۴ شدند و حالا دوباره به فینال لیگ قهرمانان رسیده‌اند.
رکوردی تحسین‌برانگیز، آن هم بدون ستاره‌های بزرگ، بدون هیاهوی جوانی.
این تیم احتمالا به دلیل قهرمان نبودن تیم‌های ایتالیایی از سال ۲۰۱۰ (آخرین‌بار با مورینیو) به‌طور ناعادلانه نادیده گرفته شده هرچند Opta آنها را سومین مدعی اصلی می‌دانست.
لوییس انریکه گفته بود: «بازی سختی مقابل اینتر خواهد بود، اما فکر می‌کنم آنها هم چنین احساسی دارند.
فینالی جالب و سخت برای هر دو تیم خواهد بود.
برای همه ما خاص است.
این دومین فینال آنها در سه سال اخیر است و نشان می‌دهد که آنها تیم بزرگی هستند.»
بنابراین امشب دو تیم بزرگ، دو فینالیست شایسته و شاید یک فینال بزرگ لیگ قهرمانان در پیش داریم.
همه چیز درست به نظر می‌رسد!