مردم ناپل گل نزدند اما تیم‌شان را بالا کشیدند/ ناپولی و کونته؛ رنج کشیدن برای قهرمانی
کونته معتقد بود که قهرمانی ناپولی یک «معجزه» یا دست‌کم «شگفتی» واقعی است.
کد خبر: 715146 | ۱۴۰۴/۰۳/۰۴ ۱۰:۴۵:۲۹
جیجی بوفون، بهترین دروازه‌بان تاریخ ایتالیا، همیشه می‌گفت: «من تا حالا ندیده‌ام تماشاگران گل بزنند.»
اما تماشاگران یا همان هواداران یا مردم می‌توانند به اندازه بازیکنان تأثیرگذار باشند.
آنها می‌توانند در یک بازی، یک فصل، یا لحظه حساس رقابت قهرمانی نقش ایفا کنند.
به گزارش «اعتماد» و به نقل از اتلتیک، این هفته تمام ناپل آبی پوشیده بود.
هر ناپلی سهم خودش را ادا کرد.
همه در نقش شماره ۱۰ بازی کردند.
برچسب‌هایی روی تیرهای چراغ برق، کرکره‌ها و دیوارها چسباندند.
ناپل به تقدیس قهرمانان خود عادت دارد؛ معروف‌ترین‌شان دیگو آرماندو مارادونا، معروف به D10S است.
اما این بار موضوع متفاوت بود.
مردم شهر یک بازیکن ذخیره لاتزیو را گرامی داشتند، کسی که با گل‌هایش مقابل اینتر باعث شد تیم ناپولی صدر جدول را حفظ کند.
بنرهایی هم ریکاردو اورسولینی، وینگر بولونیا را به عنوان یک نماد مذهبی نشان می‌دادند.
او در دقیقه ۹۴ مقابل اینتر گل پیروزی را زد تا مانع از رسیدن فینالیست لیگ قهرمانان به صدر شود.
تصاویر پدرو و اورسولینی لبخند بر لبان مردم نشاندند.
اینها روحیه‌ها را بالا نگه داشت و حواس مردم را وقتی که اضطراب از دست دادن قهرمانی در روز آخر بر آنها غلبه می‌کرد پرت می‌کرد.
متئو پولیتانو، وینگر ناپولی، گفت: «تمام هفته مضطرب بودیم و فقط می‌خواستیم بازی کنیم.»
وقتی آنتونیو کونته وارد زمین تمرین ناپولی در کاستلوولتورنو شد تا آخرین تمرین پیش از بازی جمعه‌شب برابر کالیاری را هدایت کند، خیابان از هواداران پر بود.
از ماشین پیاده شد و مانند راکی در پله‌های فیلادلفیا دوید.
با دستان باز او و لمس دستان هواداران انرژی بین مربی و مردم جریان پیدا کرد.
در سال ۲۰۲۳ که ناپولی پس از ۳۳ سال قهرمان شد، جادو نه از مارادونا، بلکه از خود ناپل آمد.
این بار هم چنین بود.
برخلاف آن زمان که ناپولی از همان فوریه قهرمانی‌اش قطعی به نظر می‌رسید، این تیم در فصل جاری به هل دادن نیاز داشت.
دو هفته پیش مقابل جنوا دو بار پیش افتاد و دو بار هم گل خورد.
هفته گذشته در پارما هم بازی را مساوی کردند؛ انگار حواس‌شان به بازی اینتر و لاتزیو در سن‌سیرو بود.
کونته از اینکه می‌گفتند تیمش در دردسر است، تعجب کرد.
با عصبانیت گفت: «چطوری ممکنه رنج نکشیم؟» بهترین مدافعش، الساندرو بونجورنو، در نیم‌فصل دوم به خاطر مصدومیت زیاد بازی نکرد.
استانیسلاو لوبوتکا، بهترین بازی‌ساز تیم، چند هفته پیش مصدوم شد و دیگر نتوانست بازی کند.
داوید نرس، ستاره خط حمله، به تازگی برگشته و هنوز در فرم نیست.
خود کونته هم به خاطر اخراج در بازی قبلی، نمی‌توانست روی نیمکت بنشیند.
او گفت: «اگه کسی راه‌حلی داره، دستشو بلند کنه.
من تسلیم می‌شم.»
تسلیم؟
کونته؟
کونته؟!
و بعد سرش را بلند کرد و گفت: «ولی فقط بعد از پایان فصل.»
به جای بلند کردن دست، ناپلی‌ها موتورسیکلت‌های‌شان را روشن کردند.
شب پنجشنبه شهر غرش کرد.
مردم فهمیده بودند بازیکنان کالیاری کجا اقامت دارند و دسته‌جمعی از جلوی هتل‌شان گذشتند.
برخی بارها دور زدند، بوق زدند، لاستیک سابیدند و اگزوز ترکاندند.
عده‌ای ایستادند و آنقدر ترقه و آتش‌بازی کردند که انگار یکی از شب‌های سال نو بود.
ناپل نخوابید تا کالیاری هم نخوابد.
در این جو، چطور تیم می‌توانست کار را تمام نکند؟
صبح جمعه، شایعاتی منتشر شد که کوین دی‌بروینه ممکن است به ناپولی بپیوندد.
جووانی مانا، مدیر ورزشی ناپولی گفت: «ما ازش خوشمون میاد، ولی الان وقت صحبت درباره پنجره نقل و انتقالات نیست.
برای تیمی که دنبال قهرمانیه، این حرفا بی‌موردن.» اما این شایعه‌ها فقط حال و هوا را بهتر کردند.
کونته مثل همیشه هیچ چیز را قطعی نمی‌دانست.
خودش در سال ۲۰۰۰ در روز آخر قهرمانی را از دست داده بود، و در ۲۰۰۲ در روز آخر قهرمان شده بود، آن هم با شکست دادن اینتر.
این بار چه می‌شد؟
پیش از بازی، بنری بزرگ با نوشته «AVANTI SCUGNIZZI» در ورزشگاه دیده می‌شد؛ «بجنگید بچه‌های ناپل!
بچه‌های بازیگوش، شیطون‌ها، شرورها.
برید و چهارمین قهرمانی رو بیارید.»
اما 20 دقیقه بعد از شروع بازی سکوت حاکم شد.
خبر رسید که استفان دی‌فری در کومو گل زده.
اینتر، حتی با تیم دومش هم در ورزشگاه سینیگالیا و هم در جدول جلو افتاده بود.
اما همان طور که در ۲۰۲۲ هم اتفاق افتاد، باز هم اینتر در آخر کم آورد.
در اواخر نیمه اول، متئو پولیتانو توپ را برای اسکات مک‌تومینای ارسال کرد و او با یک ضربه قیچی برگردان تماشایی دروازه کالیاری را باز کرد.
مک‌تومینای به DAZN گفت: «به خاطر شلوغی بازی یادم رفته بود گل زدم.» ورزشگاه در آتش و دود می‌سوخت.
مشعل‌ها قرمز بودند، مثل گدازه، مثل شاخک‌های قرمز خوش‌شانسی که ناپلی‌ها دور گردن، مچ و گوش‌های‌شان می‌زنند، مثل گوجه‌های سان مارزانو که مک‌تومینای بهشان علاقه دارد.
او ادامه داد: «برای من تجربه این لحظه مثل یک رویاست.» این اولین قهرمانی لیگ در دوران حرفه‌ای اوست.
گل او به اضافه گل دوم روملو لوکاکو در نیمه دوم و کلین‌شیت تیم (نوزدهمین در فصل) نه تنها این برد را توضیح می‌دهند، بلکه کل فصل ناپولی را هم توضیح می‌دهند.
بهترین خط دفاع لیگ برای ناپولی بود.
لوکاکو دومین اسکودتو را برد، اما این بار با ۱۰ پاس گل صدرنشین شد.
مک‌تومینای یا «مک‌فراتم»، یعنی «داداش مک» به لهجه ناپلی با بیشترین گل در تیم، بهترین بازیکن فصل سری‌آ شد.
روم، مک‌توم و بیلی گیل‌مور پیش‌فصل را با کونته شروع نکرده بودند.
مربی باید منتظر می‌ماند تا اواخر تابستان تا آنها برسند.
ناپولی سهمیه لیگ قهرمانان را از دست داده بود و پول خریدشان قرار بود از فروش ویکتور اوسیمهن بیاید، اما چلسی و الاهلی حاضر نشدند مبلغ فسخ را بپردازند.
در نهایت، اورلیو دی‌لورنتیس، مالک باشگاه مجوز خرید بازیکنان را داد و اوسیمهن را به گالاتاسرای قرض داد.
دی‌لورنتیس نمی‌توانست قولی را که به کونته داده بود زیر پا بگذارد.
او فصل قبل هم برای جایگزینی رودی گارسیا سراغ کونته رفته بود، اما کونته نپذیرفت چون فرصت بستن تیم خودش را نداشت.
به نظر او این تیم ناپولی نیاز به نوسازی داشت.
بعد از باخت شوکه‌کننده ۳–۰ مقابل ورونا در هفته اول، کونته عصبانی بود.
گفت: «ناپولی مثل برف زیر آفتاب آب شد.»
از این رو کونته معتقد بود که قهرمانی ناپولی یک «معجزه» یا دست‌کم «شگفتی» واقعی است.
او بارها در فصل یادآوری می‌کرد که ناپولی فصل پیش دهم شد، ۱۵ امتیاز تا سهمیه لیگ قهرمانان فاصله داشت و ۴۱ امتیاز عقب‌تر از اینتر بود.
جبران این فاصله‌ها آسان نبود.
انگار که باید دعا می‌کردند تا معجزه‌ای از سن جنارو، قدیس حامی ناپل رخ بدهد.
تا پیش از جمعه‌شب، هیچ تیمی از این فاصله قهرمان نشده بود.
با این حال، شک و تردید زیادی درباره هزینه ۱۵۰ میلیون یورویی ناپولی در تابستان وجود داشت.
جز بونجورنو مدافع جوان تورینو باقی بازیکنان در پیک سنی یا بالاتر بودند.
مک‌تومینای و نرس در آستانه ۲۸ سالگی بودند، لوکاکو و اسپیناتزولا ۳۲ ساله شدند.
خبری از ارزش فروش مجدد نبود.
این تیم برای «همین حالا بردن» ساخته شد و واقعا هم همین حالا برد.
منتقدان کونته باز هم خواهند گفت شرایطش راحت‌تر از دیگران بود: ناپولی در اروپا نبود، کوپا ایتالیا را جدی نگرفت و برخلاف اینتر که دنبال سه‌گانه بود، فقط روی لیگ تمرکز داشت.
اما فقط کونته است که می‌تواند از این شرایط همیشه بهترین استفاده را بکند.
او حتی انعطاف‌پذیری نشان داد که با تصویر خشک و سختگیرش نمی‌خواند.
برای خویچا کواراتسخلیا، سیستم را تغییر داد.
در بازی با یوونتوس در سپتامبر به ۴-۳-۳ رفت و در ادامه فصل، بسته به حریف بین ۳-۵-۲ و ۴-۳-۳ سیستمش را تغییر می‌داد.
وقتی کوارا در ژانویه به پاری‌سن‌ژرمن رفت، کونته این جدایی را شکست شخصی تلقی کرد.
برخلاف کاپیتان تیم، دی‌لورنتزو، کونته نتوانست او را قانع کند بماند.
در پنجره زمستانی هم مانا نتوانست گارناچو، آدیمی یا سن ماکزیمن را بخرد.
فقط نوآ اوکافور نیمه آماده از میلان آمد.
نرس هم به محض بسته شدن پنجره مصدوم شد.
ناپولی افت کرد.
از فوریه تا آوریل، در ۹ بازی فقط دو برد آورد و به کومو باخت.
در این مدت، اینتر هم نتوانست از فرصت استفاده کند و ناپولی با تحمل و ایستادگی دوام آورد.
مجموع امتیاز قهرمانی ناپولی ۸۲ بود یعنی کمترین عدد از سال ۲۰۱۱.
اما برای ناپلی‌ها مهم نبود.
روی اسکودتوی مقوایی که جاکومو راسپادوری با خود می‌چرخاند، نوشته شده بود: «Ag4in» چهارمین قهرمانی.
راسپا وارد باشگاه خاص بازیکنان دو قهرمانه با ناپولی شد، اما کونته تنها ایستاد.
از زمان فابیو کاپلو، هیچ کس سه تیم مختلف را به قهرمانی سری‌آ نرسانده بود و قهرمانی‌های کاپلو با یوونتوس هم به خاطر کالچوپولی باطل شدند.
کونته خاموش نشده، هنوز درونش می‌سوزد.
تنها چیز سرد در او چشمان آبی یخی‌اش هستند.
رنگ‌شان مثل غارهای براق پولیا، زادگاهش، آبی مثل پیراهن ناپولی.
هنوز هم کونته یکی از وفادارترین یوونتوسی‌هاست، اما تخصصش که ضمن موفقیت است باعث شده حتی دشمنان هم او را بدون سوال بپذیرند.
حالا تنها سوالی که از او می‌پرسند این است: آیا می‌ماند؟
دی‌لورنتیس امیدوار است، اما ممکن است او را هم از دست بدهد، همان طور که اسپالتی را از دست داد.
کونته درباره آینده حرفی نزد.
می‌خواست روی اکنون تمرکز کند.
او گفت: «دوباره اتفاق افتاد.
فوق‌العاده است.
راستش رسیدن به ورزشگاه امروز سخت بود.
نمی‌دونم چند نفر تو خیابون بودن.
یه بخشی از وجودم می‌گفت اگه ناراحتشون کنیم، این ناراحتی تا مدت‌ها با ما می‌مونه، مخصوصا با من.» اما ناپولی قرار است جشن را تا شب، فردا و هفته آینده ادامه بدهد.
مک‌تومینای گفت: «الان باید با مردم‌مون خوش بگذرونیم.» بعد چند کلمه دست و پا شکسته ایتالیایی گفت، مثل برگ ریحان روی پیتزا مارگاریتا: «قهرمانای واقعی سال بعد برمی‌گردن و همون انرژی رو دارن و با آقای کونته، انرژی همیشه...
TROPPO ALTO!
همیشه خیلی بالاست!
بنابراین ما باید این ذهنیت رو حفظ کنیم و سال بعد هم برگردیم با همون انگیزه.»