فسفر سفید و جنین‌های مرده؛ جنایتی که تاریخ فراموش نخواهد کرد/ اسراییل «آینده»ی فلسطین را هم کشتار می کند/ مادربودن در غزه حکم اعدام دارد! +عکس
این جنگ فقط درباره‌ی مرگ نیست. این جنگی برای غیرممکن کردن زندگی است. در واقع، صهیونیست‌ها نه فقط قصد قتل و امحای پیکر فلسطینی‌ها را دارند، که حتی هر «آینده»ای به نام فلسطینی را هم هدف گرفته اند.
به گزارش سرویس جهان مشرق، رژیم جعلی، غاصب و آدمخوار صهیونیستی، پیش روی دنیایی که به طرزی عجیب کور و کر شده است، همه‌ی مرزهای سبعیت، درّنده‌خویی و جنایت را به صورت روزانه جا به جا می کنند.
احمد ابسئیس، نویسنده و حقوقدان آمریکایی فلسطینی‌تبار، در گزارشی تکان‌دهنده برای وبگاه تحلیلی «THE INTERCEPT»، روایت می کند که چطور «مادر بودن» یک زن فلسطینی از منظر غاصبان و متجاوزان صهیونیست، یک جرم نابخشودنی و مستوجب مرگ است.
ابسئیس با قلمی صریح، زجر و رنج عمیق و باورنکردنی مادران و اطفال فلسطینی را در نسل‌کشی تام و تمام اسراییل توصیف می کند:
زن گفت: "لطفا ، او را در سردخانه قرار ندهید!
او نمی تواند سرما را تحمل کند." صدای او در حالی که از پزشکان می خواست پسر دو ساله‌اش، عُمر، را در سردخانه قرار ندهند، در هم شکست.
او ۹ سال تلاش کرده بود که بچه دار شود و بعد، در یک لحظه، هنگام یک حمله هوایی برای ویران‌ساختن ساختمانی در خان یونس در نوار غزه، دلبند او رفته بود.
ما اغلب می شنویم که نسل کشی در غزه که در اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد، جان بسیاری از مردم بی‌گناه را گرفته است.
و اگرچه مردان در غزه نیز حق دارند که قربانیان «بی‌گناه» شناخته شوند، این قتل زنان و کودکان — بیش از ۲۰۰۰۰ زن فلسطینی و ۱۵۰۰۰ کودک کشته شده‌اند — است که به جهان نشان داده که چگونه اسرائیل نه تنها فلسطینی‌ها را می کشد، بلکه آینده آنها را نیز هدف قرار می دهد.
در ۱۵ مه، فلسطینی‌ها روز «النکبه»را جشن می گیرند، یادبود از دست دادن جمعی کاشانه و سرزمین، اخراج و آواره شدن آنها به دست پروژه صهیونیستی و دولت اسرائیل.
امروز، بیش از هر زمان دیگری، واضح است که چگونه این فاجعه نه تنها یک رویداد مربوط به گذشته در سال ۱۹۴۸، یعنی در زمان اعلام وجود رژیم اسرائیل، بلکه رمز تلاش مداومی برای نابودی مردم فلسطین است.
این جنگ، در نهایت، فقط درباره‌ی مرگ نیست، بلکه حرف از غیرممکن کردن زندگی است.
این امر نه تنها در حملات به کودکان، بلکه در دسترسی زنان به مراقبت‌های باروری نیز قابل مشاهده است.
بخش‌های زایمان بسته شده‌اند، مراقبت‌های نوزادان تقریبا از بین رفته، و به معنای واقعی کلمه، هزاران جنین در یک کلینیک باروری کشته شده‌اند.
یونیسف از افزایش ۳۰۰ درصدی سقط جنین خبر داد.
هشت نوزاد در ژانویه امسال به علت حرارت پایین بدن فوت کردند.
از بین بردن ظرفیت تولید مثل، پاک‌کردن آینده‌ی یک قوم است.
فلسطینی‌ها اکنون مجبور به زندگی، زایمان و دفن فرزندانشان در یک مکان هستند.
حمله همه‌جانبه به کودکان، والدین را در وحشت مداوم قرار می دهد.
یک پدر فلسطینی می گوید: "این مثل یک آخرالزمان است." او ادامه می دهد:
"شما باید فرزندان خود را از حشرات، از گرما محافظت کنید.
آب تمیز و توالت وجود ندارد و بمباران هی‌چوقت متوقف نمی شود.
شما اینجا احساس مادون-انسان بودن می کنید."
نکته همین است.
نسل‌کشی فقط در مورد جسم فلسطینی‌ها نیست.
وضعیت زندگی آنان را نیز در بر می گیرد.
حمله به آینده فلسطین، بخشی از تهاجم اسرائیل است.
این بخشی از «نکبت» در حال وقوع است.
باور نمی‌کنید؟
فقط به آن‌چه وزیر کشاورزی اسرائیل، آوی دیختر، زمانی که جنگ در روزهای اولیه آن تشدید می شد، گفت، نگاه کنید: "ما در حال گسترش نکبت غزه هستیم.
نکبت غزه ۲۰۲۳.
این‌طوری تمام می شود."
تلفات
جزئیات تلفات زنان، آسیب به مراقبت‌های باروری و کودکان حیرت انگیز است.
هنگامی که وزارت بهداشت غزه یک سند ۱۵۱۶ صفحه ای را منتشر کرد که نام مرگ‌های تایید شده فلسطینی را فهرست می کرد، ۲۷ صفحه‌ی اول شامل نام‌هایی بود که سن آنها ۰ بود: یعنی کودکان زیر ۱ سال.
به طور متوسط هر روز ۳۷ مادر کشته می شوند.
و در ۱۹ ماه گذشته، اسرائیل به طور متوسط ۳۰ کودک را در روز کشته است.
حداقل ۵۰ هزار زن باردار بدون مراقبت پزشکی باقی می مانند.
زنان بدون بی‌هوشی در زیر آوار و در چادر زایمان می کنند.
بزرگ‌ترین کلینیک باروری غزه که ۳۰۰۰ جنین را در خود جای داده بود، با بمب با خاک یکی شد.
بخش‌های زایمان بمباران شدند.
انکوباتورها بعد از قحطی سوخت، خاموش شدند.
و بعد، هیسترکتومی‌های غیر ضروری وجود دارد: {منظور قطع عضو یا بافت با هدف جلوگیری از گسترش عفونت است}.
پزشکان برای جلوگیری از عفونت، زمانی که هیچ آنتی بیوتیک، هیچ تجهیزات، هیچ ابزار تمیزی وجود ندارد، رحم زنان را خارج می کنند.
در واقع، جان‌ها با پایان دادن به توانایی جان‌بخشیدن، نجات می یابند.
ماده دوم کنوانسیون‌های نسل‌کشی، یک شکل از نسل‌کشی را به عنوان "تدابیر تحمیل‌شده برای جلوگیری از تولد درون گروه" تعریف می کند." ماده ۱۶ کنوانسیون چهارم ژنو خواستار حفاظت ویژه برای مادران باردار است، در حالی که مواد ۵۵ و ۵۶ قدرت‌های اشغالگر را وا می دارد تا غذا را تامین و خدمات پزشکی را حفظ کنند.
اسرائیل در حال نقض آشکار همه این‌ها است.
تخریب هر بیمارستان در غزه که قادر به زایمان نوزادان بود، عمدی بود؛ یک هیئت سازمان ملل در ماه مارس دریافت که اسرائیل زیرساخت‌های مراقبت های بهداشتی را هدف قرار داده است.
تلفات انسانی هم وحشتناک است.
دینا هانی ' الیوا ۹ ماهه حامله بود وقتی که بمب فسفر سفید نزدیک پناهگاهش افتاد: "دکتر بهم گفت که بچه تکون نمیخوره.
اون بهم گفت که نوزاد مرده."
او تنها نبود.
بر اساس گزارش‌های سازمان ملل و حقوق بشر، زنان در سراسر غزه پس از قرار گرفتن در معرض فسفر، تروما و گرسنگی سقط‌جنین‌ها در ماه‌های بالای بارداری را تجربه کرده‌اند.
هدیل اسماعیل اشبیحات، هشت ماهه باردار، با یک بشقاب برنج روزانه زنده می ماند.
او می گوید: "هیچ چیز برای بچه وجود نداره.
حتی آب."
اگر قصد نسل‌کشی نابودکردن شرایطی است که تحت آن یک گروه می تواند زنده بماند، پس چه چیزی برای بحث باقی می ماند؟
نظام پزشکی غزه فرو ریخت.
بیمارستان الشفاء، بیمارستان ناصر، بیمارستان العودا، بیمارستان دوستی ترکیه، بیمارستان تخصصی کویت-بمباران شدند یا مورد حمله قرار گرفتند.
از دسامبر ۲۰۲۴، تنها ۱۷ بیمارستان از ۳۶ بیمارستان غزه صرفا تا حدی فعال هستند.
یک پرستار آمریکایی که داوطلب سازمان پزشکان بدون مرز بود گفت: "هیچ جای امنی در غزه وجود ندارد."
معماری قانونی که برای محافظت از این زنان و کودکان طراحی شده، بسیار گسترده است.
کنوانسیون حقوق کودک- که اسرائیل در سال ۱۹۹۱ تصویب کرد-از دولت ها می خواهد که بقای و رشد هر کودک را تضمین کنند.
پروتکل اول کنوانسیون ژنو حمله به زیرساخت‌های غیرنظامی را ممنوع کرده و حفاظت از اشیاء "ضروری برای بقای جمعیت غیرنظامی را اجباری می کند."
و با این حال، اسرائیل نه تنها بیمارستان‌ها ، بلکه منابع آب، نانوایی‌ها، مدارس و گورستان‌ها را نیز بمباران کرده است.
سازمان بهداشت جهانی تایید می کند که ۹۵ درصد از زنان باردار و شیرده در غزه با گرسنگی مواجه هستند.
گرسنگی‌دادن به سلاح جنگی تبدیل شده است.
از آغاز ماه رمضان در ماه مارس، جلوی ورود تمام کاروان‌های امداد گرفته شد.
بیش از ۸۰ درصد زیرساخت‌های غزه ویران شده است.
سی و هفت میلیون تن زباله جایگزین خانه‌ها، کلینیک‌ها، کلاس‌های درس و آشپزخانه‌ها شده است.
کل محله ها نابود شده‌اند.
هند رجب ۶ ساله بود.
خودروی خانواده‌اش در شهر غزه مورد اصابت قرار گرفت.
او تنها کسی بود که زنده ماند.
برای ساعت‌ها، او در میان اجساد پنهان شده بود.
او گفت: " همه اطرافیان من مرده‌اند.
من خیلی می ترسم."
آمبولانس فرستاده شده برای نجات او بمباران شد.
جسدش چند روز بعد پیدا شد، سوخته و بی‌جان.
در کرانه باختری، ماشین حذف به اشکال مختلف حرکت می کند.کودکان در ایست‌های بازرسی اعدام می شوند.
اسرائیل تنها کشوری در جهان است که به طور سیستماتیک کودکان را در دادگاه‌های نظامی بازداشت و محاکمه می کند.
دیده‌بان حقوق بشر، شکنجه کودکان را در زندان‌های اسرائیل مستند کرد.
تنها در سال ۲۰۲۳، نیروهای اسرائیلی حداقل ۱۱۱ کودک فلسطینی را در کرانه باختری کشتند.
زنان فلسطینی همیشه می دانستند که زندگی‌بخشیدن در سایه مرگ چه معنایی دارد.
در سال ۱۹۴۸، آنها مورد تجاوز قرار گرفتند و تبعید شدند.
در طول انتفاضه اول، وقتی مردان زندانی شدند، زنان مقاومت را حفظ کردند.
در حال حاضر، در سال ۲۰۲۵، آنها برگ‌ها را برای تغذیه نوزادان خود می جوشانند.
آنها تحت بمباران شیر می دهند.
غزه تبدیل به یک رَحِمِ خالی‌شده است.
این جایی است که تولد، یک حکم اعدام است و مادر بودن، یک سوژه برای حمله است.
و جهان طوری به تماشا نشسته که انگار مرگ فلسطینی‌ها یک چیز ذهنی است.
لیکن عُمَر، ذهنی نبود.
عُمَر برای خود اسمی داشت.
عُمَر نتوانست سرما را تاب بیاورد.