لزوم اجرایی شدن اصل 44؛ قهرمانی تراکتور حاصل مالکیت خصوصی

به گزارش خبرگزاری تسنیم مرتضی موسوی‌زنوز از روزنامه‌نگاران پیشکسوت درباره قهرمانی تراکتوری مطلبی نوشته که عیناً در زیر می‌خوانید:
کارشناسان خبره اقتصادی اصل 44 قانون اساسی را یکی از غنی‌ترین اصول اقتصادی می‌دانند که موجب سرعت بخشیدن به رشد اقتصاد ملی، گسترش مالکیت عمومی، تامین عدالت اجتماعی و همچنین بالا بردن توانمندی بنگاه های اقتصادی و بسیاری از شاخص های اقتصادی و رعایت عدالت اجتماعی می شود.
در واقع فکر عمیق اقتصادی و نگاهی به سروسامان گرفتن وضعیت اقتصاد ملی در جامعه اسلامی مهمترین نیت مستتر در درون این اصل مهم بوده و تاکید دلسوزان و متخصصان کشور هم بر همین اعتقاد و سیاست استوار بوده است اما در اینکه این طرح سال‌هاست در حد حرف و شعار نزد مقامات مسئول دولتی باقی مانده و به طور دقیق و صحیح اجرایی نشده ، و اگر هم شده به طور نیم بند و ناقص بوده، جای حرف و تحلیل بسیار دارد.
نکته بسیار مهم در نحوه عقیم ماندن این طرح نشان از کم اهمیتی مقامات دولتی در عدم اجرای صحیح قانون واگذاری مالکیت بخش دولتی به بخش خصوصی است که البته تا به اینجای کار هم در آن بخش هایی که واگذاری در آنها صورت گرفته و توفیقاتی نداشته هم بحث و انتقاد وجود دارد.
این اصل تایید می کند که شرکت های دولتی تماما متعلق به مردم هستند و دولت تنها به عنوان نماینده مردم مسئول حفظ و نگهداری آنها بوده و بایستی همه آنها را با شرایط مناسب به اهلش واگذار نماید.
بخش دیگری از اهداف این سیاست بهره‌وری منابع مالی و انسانی و فناوری، افزایش رقابت‌‌پذیری در اقتصاد ملی، تغییر نقش دولت از مالکیت و مدیریت مستقیم بنگاه‌ها به سیاستگذاری و هدایت و نظارت، توانمندسازی بخش‌های خصوصی و تعاونی در اقتصاد و حمایت از آنها در جهت رقابت در بازارهای بین‌المللی، توسعه و ارتقای استانداردهای ملی و انطباق نظام‌های ارزیابی کیفیت با استانداردهای بین المللی است که در صورت اجرایی شدن و عملکرد صحیح و واقعی می تواند نظام اقتصادی کشور را که امروز در وضعیت نابسامانی قرار دارد متحول سازد.
یکی از راه‌های رسیدن به این هدف، دل کندن مسئولان دولتی از منابع تحت اختیار و پرهیز از نگاه سیاسی و مصلحتی است که متاسفانه ریاست و قدرت خود را در داشتن این امکانات و بهره گرفتن از آنها می دانند.
این رفتار در صورتی است که تاکنون سرمایه های دولتی تنها به شکل مصرفی هزینه شده و قابل برگشت و سودده نبوده اند.
یکی از نمونه های موفق در این سیاست؛ واگذاری باشگاه فرهنگی - ورزشی و اقتصادی تراکتور تبریز از طریق سپاه پاسداران به بخش خصوصی بود که نتیجه اش، جذب نیروی انسانی کارآمد و متخصص، حفظ اموال و دارایی های بدست آمده، بهینه ساختن آنها و ایجاد رقابت بهتر در جامعه ورزشی بوده است.
در واقع بخش خصوصی با بهره گیری از روش های مناسب توانست کارآمدتر، بهره ورتر و اقتصادی تر عمل کند.
از نکات بارز دیگر این واگذاری سپردن کار به اهلش بود که نشان از دلسوزی بزرگترین نهاد عملیاتی و اجرایی کشور و اجرایی نمودن اصل 44 قانون اساسی بود که می تواند الگویی برای دیگر ارگان ها و نهادها باشد.
هشت سال پیش، مالک باشگاه تراکتور پس از خرید و انتقال آن به هلدینگ خود، با تزریق سرمایه و از بین بردن سوءتفاهمات بوجود آمده در استان که تا مرحله اختلافات مدیران بالادستی هم سرایت پیدا کرده بود، زمینه ای را فراهم کرد که ابتدا باعث انسجام هواداران بی شمار این تیم و کنار گذاشتن اختلافات بوجود آمده شد.
در بخش دوم با تکیه بر پتانسیل موجود در بخش خصوصی و قید و بندهایی که پیش از این وجود داشت، مالک باشگاه در حد نام و توان تراکتور به تقویت فنی تیم فوتبال پرداخت که یکی از اولویت های اصلی باشگاهداری به حساب می آید.
علاوه بر آن گسترش تاسیسات و امکانات سخت افزاری و زیرساخت های لازم در امر باشگاهداری یکی دیگر از نکات ارزشمندی بود که توسط مالک باشگاه انجام شد.
ساخت ورزشگاه برای تیم های در اختیار از جمله تعهداتی است که مالک تراکتور انجام داد در حالی که بزرگترین باشگاه های دولتی ما در انجام آن عاجز بوده اند.
استقلال و پرسپولیس دو الگوی باشگاه دولتی هستند که سال ها با بهره مندی از رانت و کمک های دولتی با مشکلات بی پولی و شکایت های گوناگون داخلی و خارجی مواجه بودند و علیرغم دریافت بودجه های کلان دولتی و ریخت و پاش های زیاد در حد و اندازه این دریافت ها بازده نداشته اند.
هر چند امسال با واگذاری باشگاه استقلال به هلدینگ خلیج فارس و باشگاه پرسپولیس به بانک های شهر، تجارت، ملت، رفاه، اقتصاد نوین و صادرات، بخش عمده ای از مشکلات موجود آنها مرتفغ شد اما رفتار سازمانی در هر دو باشگاه و نتایج عملکرد مدیران حاضر در آنها نشان از تکرار سیستم دولتی است و همچنان موانع دست و پا گیر دولتی در سیاستگذاری ها، انتخاب مدیران، نحوه بودجه بندی و هزینه ها و ...
مشاهده می شود.
فوتبال ایران به ده ها باشگاه مثل تراکتور نیاز دارد.
کشورهای همسایه که تا دیروز زنگ تفریح فوتبال ایران بودند حالا دیگر قطب فوتبال آسیا و منطقه شده اند.
دلیلش هم کاملا واضح است؛ ورود سرمایه گذاران خصوصی و صاحبان دلسوز با آینده نگری و در نظر گرفتن افق های دور دست که باری به هر جهت عمل نکنند و فارغ از مصلحت اندیشی ها، آنچه لازمه موفقیت و سربلندی است را به مرحله عمل و اجرا دربیاورند.
آنگونه که بنده اطلاع دارم و از نزدیک مشاهده کرده ام، محمدرضا زنوزی بلافاصله پس از دریافت مالکیت باشگاه با بسیج تمام امکانات موجود، برنامه ریزی درست و حرفه ای و نگاه کاملا آینده نگرانه، ابتدا باهمه طلبکاران داخلی و خارجی تسویه حساب کرد و خودش را از قید و بندهای موجود رها ساخت.
ضمن اینکه بزرگترین دغدغه باشگاهی فوتبال کشور را که همانا بی ثباتی و بی برنامگی بود نیز از بین برد.
این در حالی است که انباشت بدهی ها در دو باشگاه استقلال و پرسپولیس همچنان پس از واگذاری به بخش خصولتی وجود دارد و مدیرانش به آن اذعان دارند.
به هر حال سالی که نکوست از بهارش پیداست.
درایت سپاه پاسداران استان آذربایجان شرقی در امر واگذاری باشگاه تراکتور به مالک خصوصی نشان داد که راه برای خدمت به مردم باز است و نجات اقتصاد ملی وابسته به حضور بخش خصوصی در این زمینه است.
هر چند باشگاه های خصوصی دیگری هم قد علم کرده اند اما با توجه به تغییرات مالکیتی گاه و بیگاه و ملاحظات سیاسی و مصلحتی، به اندازه تراکتور موفق نبوده اند.
شاید قهرمانی تراکتور در لیگ برتر بیست و چهارم تلنگری جدی به کسانی باشد که مصالح سیاسی و منافع شخصی را ترجیح می دهند و منابع در اختیارشان را به راحتی حیف و میل می کنند.
امیدواریم از فصل آینده فوتبال ایران با داشتن باشگاه هایی مثل تراکتور زمینه رشد و توسعه واقعی را موجب شود و لیگی به مراتب پویا و بالنده داشته باشیم.
انتهای پیام/