تولید 280 کیلوگرم ژل رویال از زنبورستان‌های لرستان - تسنیم
در پناه زاگرس، سالانه 280 کیلوگرم ژل رویال از کندوهای لرستان بیرون می تراود؛ عصاره ای سپید، گران بها و خاموش که زیست را التیام می بخشد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرم‌آباد، در سرزمینی که کوه و رود، دیرزمانی است به‌هم آمیخته‌اند و معیشت بسیاری هنوز به خاک و داس و آسمان گره خورده، زنبور عسل همچنان یکی از ساکنان بی‌ادعای اقتصاد محلی است.
در دامنه‌های آرام زاگرس، جایی میان تلاقی کوه و کشت، زنبورها در حال گرده‌افشانی هستند؛ در نظمی پنهان و زیستی دقیق.
لرستان حالا در قاب دقیق‌تری از توسعه پایدار، به‌نام دیگری نیز شناخته می‌شود: اقلیم زنبور.
بنا به‌گفته صیاد نامداری، رئیس سازمان جهاد کشاورزی لرستان، در این استان بیش از 440 هزار کندو فعال است و تولید عسل را به بیش از چهار هزار تن در سال رسانده‌است.
زنبورستان‌های لرستان به‌شکل مستقیم 4 هزار فرصت شغلی نیز ایجاد کرده‌است.
برخی محلی‌ها می‌گویند که برای هر تن عسل، یک نفر نان درمی‌آورد؛ معادله‌ای ساده، اما سرنوشت‌ساز در استانی که نرخ بیکاری‌اش همواره در صدر جدول‌ها بوده.
اما آنچه زنبورها به لرستان می‌بخشند، فقط عسل نیست.
گرده‌افشانی در باغ‌ها و مزارع این منطقه نقشی برجسته دارند.
کارشناسان محلی بر این باورند که حضور تنها چند کلونی زنبور در هر هکتار، می‌تواند بازدهی کشاورزی را تا 90 درصد افزایش دهد؛ نه فقط به‌لحاظ کمی، بلکه از نظر کیفیت محصول نیز.
تولید موم، بره‌موم، ژل رویال و گرده گل نیز در زمره فرآورده‌هایی است که زنبورداران لرستانی، در شرایطی نه‌چندان آسان، روانه بازار می‌کنند.
این تولیدات هرچند سهم بزرگی در صادرات رسمی ندارند، اما نقشی پنهان در اقتصاد خانوارهای روستایی بازی می‌کنند.
لرستان سالانه بیش از 4039 تن عسل، 57 تن موم، 4.6 تن بره‌موم، 280 کیلوگرم ژل رویال و 17 تن گرده گل تولید می‌کند.
در ارتفاعات نورآباد، سپیددشت، شول‌آباد، خاوه، شولگه و مناطقی در اطراف اشترانکوه و گرین، زنبورداری بخشی از زندگی روزمره مردمانی است که همچنان با زمین پیوندی زنده دارند.
در بسیاری از روستاهای لرستان، هنوز می‌توان زنبوردارانی را دید که کندوها را با دست می‌سازند، لباس زنبورداری‌شان را با چرخ خیاطی مادرانه دوخته‌اند، و روزگارشان به شکلی غریزی با طبیعت تنظیم می‌شود.
در حالی‌که بحران اقلیمی، خشک‌سالی، و کاهش پوشش گیاهی آینده بسیاری از زیست‌بوم‌های زاگرس را در هاله‌ای از ابهام فرو برده، زنبورها به‌عنوان پیونددهنده‌ی خاموش انسان و گیاه، بیش از همیشه در معرض تهدیدند.
برخی از زنبورداران می‌گویند فصل‌های گذشته، کوچ زنبورها را نیز دستخوش تغییر کرده‌است؛ دمای بی‌موقع، بادهای طوفانی، و گاه نبود گلِ کافی برای چرا.
اما با همه این‌ها، در صخره و رود، در باغ‌های سیب و آلو، و در شب‌های نیمه‌سرد بهار، هنوز صدایی از کندوها بلند است.
لرستان، مانند بسیاری از نقاط ایران، به زنبور نیاز دارد؛ نه فقط برای عسل، که برای تداوم چرخ خاموش، اما حیاتی زیست‌بوم.
انتهای پیام/ 644/.