اورولوژیست ایرانی نخستین پیوند مثانه جهان را انجام داد

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ساینس آلرت، جراحان آمریکایی نخستین جراحی پیوند مثانه جهان را در چهارم می ۲۰۲۵ میلادی انجام دادند.
این عملیات پیچیده 8 ساعته شامل برداشتن یک کلیه و مثانه از اهدا کننده عضو و احیای آنها در بدن بیماری بود که به دلیل بیماری کلیه و سرطان این اعضای بدن خود را از دست داده بود.
نیما نصیری اورولوژیست دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس که در این جراحی شرکت کرده بود، در این باره می گوید: کلیه به سرعت مقدار زیادی ادار تولید کرد و عملکرد این عضو بیمار فورا بهبود یافت.
به این ترتیب نیازی به دیالیز پس از جراحی نبود و ادرار تولید شده به شیوه متناسب از طریق مثانه جدید تخلیه شد.
بیمار مدت کوتاهی پس از این جراحی توانست به طور طبیعی ادرار کند این در حالی است که وی از هفت سال قبل قادر به انجام این کار نبود.
به نوشته نشریه گاردین این روش درمانی به اسکار لاراینز ۴۱ ساله اجازه داد از شر دیالیز خلاص شود هرچند جراحی ریسک های کوتاه و بلند مدت ناشناخته ای نیز دارد.
دکتر ایندربیر گلی مدیر اجرایی انستیتو اورولوژی دانشگاه جنوب کالیفرنیا که همراه نصیری این عملیات را انجام داده، می گوید: این جراحی لحظه ای تاریخی در علم پزشکی است و بر مدیریت بیمارانی با مثانه هایی علامت دار که دیگر فعالیت نمی کنند و به دقت انتخاب شده اند، تاثیر می گذارد.
پیوند عضو یک درمان نجات بخش برای بسیاری از بیماری هایی است که روی اعضای بدن تاثیر می گذارند و اکنون می توان مثانه را نیز به این فهرست افزود.
گیل با همکاری دکتر نیما نصیری از انستیتو اورولوژی دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس این جراحی را انجام دادند.
در بیمارانی که مثانه شان برداشته می شود بیشتر اوقات بخشی از روده برای عبور ادرار تغییر کاربری داده می شود و همین امر در اکثر موارد چالش های جدید از جمله عفونت ها و اختلالات گوارشی را به وجود می آورد.
این چالش ها سبب شد پزشکان سراسر جهان تکنیک پیوند مثانه را از مدت ها قبل به عنوان یک راه حل جایگزین بررسی کنند.
هرچند این جراحی موفقیت آمیز بود اما موارد ناشناخته زیادی درباره آن وجود دارد.
به عنوان مثال هنوز مشخص نیست مثانه جدید بیمار طی گذر زمان چگونه عمل می کند و وی تا چه مدت به داروهای سرکوب سیستم ایمنی نیاز دارد تا از بدنش عضو پیوندی را پس نزند.
پزشکان تصمیم دارند پیوندهای مثانه بیشتر را انجام دهند تا به درک بهتری از چالش های احتمالی برسند و به بیماران کمک کنند.