یادداشت|وقتی همه‌چیز فوری‌ است، صبر کردن شجاعت می‌طلبد - تسنیم

به گزارش خبرگزاری تسنیم، ما در جهانی زندگی می‌کنیم که صبر را از ما ربوده است.
همه‌چیز باید «هم‌اکنون» باشد، همه‌چیز باید «با سرعت» رخ دهد.اپلیکیشن‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که حوصله‌مان را کوتاه‌تر سازند، تبلیغات وعده‌ی نتیجه‌ی فوری می‌دهند، انسان‌ها روابط کوتاه‌مدت طلب می‌کنند، و در این میان، ما هر روز بیش از پیش می‌آموزیم که منتظر ماندن، نادرست است.گویی اگر چیزی زمان ببرد، به معنای شکست آن خواهد بود.اما آیا واقعاً چنین است؟
ما همچنان انسان هستیم؛ با تمام نیازهای انسانی‌مان، با دلتنگی‌هایی که یک‌شبه پایان نمی‌پذیرند، با زخم‌هایی که التیامشان مستلزم زمان است، با آرزوهایی که از مسیر شکل می‌گیرند، نه از میان‌بر.ما هنوز برای دوست داشتن، برای ترمیم، برای موفقیت، برای بهتر شدن...
به صبر نیاز داریم.اما زمانی که همه‌چیز پیرامون ما با شتاب پیش می‌رود، صبر کردن به امری غریب بدل می‌شود؛ نوعی ایستادگی برخلاف جریان.و ایستادن در خلاف جهت، همواره آسان نخواهد بود.
گاه صبر کردن بدین معناست که بنشینیم و ببینیم دیگران در حال پیشروی هستند و ما تنها نظاره‌گر مانده‌ایم.همگان در رابطه‌اند، ما هنوز تنها مانده‌ایم.همگان شغل عوض کرده‌اند، ما هنوز در جست‌وجوی فرصت مناسب هستیم.همگان ظاهراً موفق شده‌اند، ما هنوز در حال ساختن هستیم.این لحظات‌اند که صبر، به تمرینی دشوار بدل می‌شود.نه از جنس سکون، بلکه از جنس آگاهی از مقصد، بی‌شتاب برای رسیدن.
صبر کردن در این روزگار، شکلی از شجاعت است.اینکه بتوانیم در میانه‌ی تمام فشارها، میان الگوریتم‌ها و آمارها و نمودارها، بایستیم و بگوییم:«ما شتاب‌زده نیستیم.
ما تصمیم داریم درست انتخاب کنیم، نه زودتر.»یعنی برای خودمان شأن قائل باشیم.
یعنی بدانیم زمان، دشمن ما نیست، بلکه همراه ماست.
صبر یعنی باور داشتن به آنچه هنوز دیده نمی‌شود، اما وجود دارد.صبر یعنی آن‌که بدانیم برخی مسیرها ارزش پیموده شدن دارند، حتی اگر میان‌بر نداشته باشند.صبر یعنی خود را با دیگران مقایسه نکنیم، زیرا می‌دانیم هر انسانی مسیر منحصر به‌فرد خود را طی می‌کند.و مهم‌تر از همه، صبر یعنی بتوانیم به خود فرصت بدهیم؛ بی‌عذاب وجدان، بی‌هراس از جا ماندن.
در دنیایی که «همه‌چیز اکنون» ارزش محسوب می‌شود، کسانی که هنوز می‌توانند صبر کنند، موجوداتی کمیاب‌اند.انسان‌هایی مقاوم.کسانی که نه با موج حرکت می‌کنند، نه از آن هراس دارند.
فقط نگاه می‌کنند، انتخاب می‌کنند، و می‌دانند برای چیزهای ارزشمند، باید ایستاد و منتظر ماند.
اگر هنوز در حال صبر کردن هستیم، باید بدانیم که بازنده نیستیم.
ما در حال درست بازی کردن هستیم.ما در حال ساختن هستیم، نه صرفاً رسیدن.و این، کاری‌ست که تنها انسان‌های قوی از عهده‌اش برمی‌آیند.
یادداشت از یگانه بهجت ، جامعه شناس