پرسپولیس اقدام تراکتور را تلافی کرد؛ نمره منفی «فرهنگی» برای دو باشگاه
پرسپولیس که پس از چند سال قهرمانی در فصل بیست و چهارم دستش از جام کوتاه ماند به تلافی اقدام فصل گذشته تراکتور حاضر نشد قهرمانی تبریزی ها را تبریک بگوید.
به گزارش خبرنگار مهر، در پایان بیست و چهارمین دوره لیگ برتر، تیم فوتبال تراکتور تبریز برای نخستین‌بار موفق به فتح جام شد تا باشگاهی که سال‌ها در حسرت کسب عنوانی در سطح لیگ برتر بود به این مهم برسد.
در حالی که بسیاری از باشگاه‌ها، چهره‌های فوتبالی و حتی رقبا این موفقیت را تبریک گفتند، سکوت باشگاه پرسپولیس در این میان شبیه به همان کاری بود که دقیقا تراکتور در فصل گذشته کرد که در نوع خود قابل تأمل است.
پرسپولیس، برخلاف تیم‌هایی نظیر استقلال، سپاهان، ملوان، آلومینیوم، نساجی و حتی استقلال خوزستان (که میزبان آخرین بازی تراکتور بود و برای آن‌ها تونل قهرمانی تدارک دید)، تصمیم گرفت هیچ واکنش رسمی به این قهرمانی نداشته باشد.
سکوتی که به‌نوعی پاسخ به رفتار مشابه فصل گذشته تراکتور در قبال قهرمانی پرسپولیس نیز محسوب می‌شود.
در فصل گذشته، هوشنگ نصیرزاده، مدیرعامل وقت تراکتور، در پاسخ به اینکه چرا قهرمانی پرسپولیس را تبریک نگفتند، اظهار داشت: «به‌دلیل شکست سنگین برابر استقلال، تبریک نگفتیم، هرچند در حالت عادی باید این کار را می‌کردیم.» اما حالا که تراکتور در شرایط عادی و بدون شکست، به قهرمانی رسیده، انتظار می‌رفت آن‌هایی که خودشان گلایه‌مند چنین رفتاری بودند، با واکنشی متفاوت مسیر جدیدی را رقم بزنند.
با این حال، این رفتار دو باشگاه ریشه در مسأله‌ای عمیق‌تر با عنوان ضعف فرهنگی باشگاه‌ها دارد.
جایی که انتظار می‌رود مدیران نقش رهبری و الگوی فرهنگی داشته باشند اما خودشان دنباله‌رو فضای احساسی هواداران در کری خوانی می‌شوند.
آن‌ها به‌جای آنکه خط مشی فرهنگی بدهند خود را پشت موج‌های هواداری پنهان می‌کنند.
این در حالی است که بسیاری از چهره‌های فوتبالی همچون علی دایی، سردار آزمون لوسیانو ادینیو و حتی مربیان سابقی نظیر تونی اولیویرا قهرمانی تراکتور را تبریک گفتند و آن را نقطه عطفی برای فوتبال ایران دانستند.
سکوت پرسپولیس، به همان اندازه که عدم واکنش تراکتور در سال گذشته تأسف‌بار بود، اکنون یادآور یک چرخه معیوب در اخلاق حرفه‌ای است.
جایی که تبریک نگفتن را نشانه عرق و تعصب دانسته و خبری از بلوغ مدیریتی در امور رسانه‌ای و فرهنگی نیست.