پاسداشت زبان فارسی؛ تکریم هویت ملی

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اردبیل, اردیبهشت ماه حال و هوای ویژه‌ای از منظر ادب و شعر دارد چرا که ابتدای این ماه یادآور عظمت و بزرگی شاعری چون سعدی است و روزهای پایانی به تکریم فردوسی نامدار آراسته شده است تا به واسطه بلندای همت و نام چنین شاعری «زبان فارسی» را پاسداری کند و بر اهمیت حفظ آن بیفزاید.
25 اردیبهشت در تقویم این مرز و بوم به عنوان روز «بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی» و «پاسداشت زبان فارسی» نامیده شده تا ضمن تجلیل از کار سترگ حکیم فردوسی به عنوان احیاگر زبان فارسی، اهمیت این زبان فاخر و ارزشی که چونان قند به شیرینی اشعار و گفتار می‌افزاید، بیش از پیش مورد توجه و تأکید باشد.
ابوالقاسم حسن منصور، ملقب به ابوالقاسم فردوسی، شاعر و حماسه‌سرای قرن چهارم این مرز و بوم از خطه‌ی خراسان است که با همت بلندش در سرایش شاهنامه، اثری همه‌فهم، گیرا و ماندگار خلق کرد که سمبل تاریخ و تمدن و فرهنگ ایرانیان باشد.
از همین روست که شاهنامه‌خوانی، نه به عنوان گرمی محافل بلکه به عنوان یک هنر و مهارت، جزئی از فرهنگ این آب و خاک شد.
به پاس چنین خدمت بزرگ و مانایی در تاریخ ادبیات کشورمان می‌بایست در چنین روزی، حفاظت از زبان فارسی را به مثابه پاسداشت هویت ملی و فرهنگی ایرانیان بدانیم و این گنجینه عظیم فرهنگی و ادبی را چونان میراثی ملی حراست کنیم و نه فقط در کلام و کتاب، بلکه در تمام عرصه‌های زندگی نیز بر استقاده صحیح و اصولی حریم واژگان ملتزم باشیم.
فردوسی؛ نگهبان زبان فارسی و ستون استوار فرهنگ ایرانی
حال که نام و آوازه فردوسی شاعر فارسی زبان ایران کهن، در همه جای جهان شناخته و ستوده شده‌ باید بکوشیم ضمن تکریم مقام شاعرانی چون او، عمر خود را در جهت تعالی ادب و فرهنگ ایران صرف کرده و مایه فخر این سرزمین شویم.
فردوسی با خلق شاهنامه، نه تنها حماسه‌ای ملی آفرید، بلکه جان تازه‌ای به رگ‌های زبان فارسی دمید.
او در روزگاری که زبان فارسی در معرض فراموشی و نابودی بود، با همتی ستودنی و عشقی بی‌نظیر، این گوهر گرانبها را از گزند زمانه نجات داد.
امروز که به آثار او می‌نگریم، درمی‌یابیم که شاهنامه تنها یک کتاب شعر نیست، بلکه گنجینه‌ای از حکمت، اخلاق، تاریخ و فرهنگ ایرانی است که نسل به نسل منتقل شده است.
زبان فارسی، این میراث ارزشمند، تنها یک ابزار ارتباطی نیست، بلکه حامل اندیشه‌ها، عواطف و هویت ملی ماست.
پاسداشت آن، به معنای حراست از تاریخ و تمدن چندین هزارساله ایران زمین است.
در دنیای امروز که زبان‌های محلی و ملی در معرض هجوم فرهنگ‌های بیگانه قرار دارند، تلاش برای حفظ و گسترش زبان فارسی، وظیفه‌ای همگانی است.
این مهم تنها با آموزش صحیح، تولید آثار فاخر ادبی و ترویج گفتار و نوشتار درست محقق می‌شود.
بیاییم در این روز بزرگ، پیمان ببندیم که بیش از پیش به زبان فارسی عشق بورزیم و در پاسداری از آن بکوشیم.
خواندن شاهنامه، به کارگیری واژگان فارسی در گفت‌وگوهای روزمره و توجه به ادبیات کهن و معاصر، گام‌های کوچکی هستند که می‌توانند تأثیر بزرگی در حفظ این میراث داشته باشند.
زبان فارسی، این گوهر درخشان، با نام فردوسی جاودانه شد.
بگذاریم تا همیشه بدرخشد و فرهنگ ایرانی را سربلند کند.
روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی گرامی باد!
انتهای پیام/