ترامپ عنایتی به وضعیت اقتصادی، فقر و گرسنگی مردم خود داشته باشد
به گزارش مشرق، شهاب اسفندیاری، رئیس دانشکده صداوسیما در توئیتر نوشت:
ترامپ به یمن حمله کرد که ایران را با «تهدید معتبر» مرعوب کند، اما چنان مفتضح شد که دیگر حتی از «گزینه‌ی نظامی» حرف هم نمی‌زند.
حالا که موقعیت ایران تقویت شده جنگ روانی راه انداخته و هم‌زمان با دوشیدن شیوخ منطقه مشغول جمله‌سازی با بیابان و ساختمان و کشاورزی و برق است.
جالب اینکه ترامپ در عربستان متوسل به همان «انگاره‌ی فروپاشی» می‌شود که سال‌ها است در برخی محافل داخلی و خارجی برساخت و ترویج می‌شود.
مشخصاً از استعاره‌ی «ساختمان در حال فروپاشی» استفاده می‌کند.
از سال‌ها قبل روشن بود که «انگاره‌ی فروپاشی» امتداد پروپاگاندای جنگ و تحریم است.
سوالی که اینجا پیش می‌آید این است که اگر «ساختمان ایران» آن‌گونه که ترامپ می‌گوید در حال فروپاشی است به چه دلیل او برای «رهبر عزیز» آن نامه نوشت و دعوت به مذاکره کرد؟
آن هم بدون ۱۲ پیش شرط قبلی خود؟
چرا نمی‌گذارد این ساختمان فرو بریزد؟
دلش به حال ایران سوخته؟
یا ناچار است؟
تناقض دیگر - و در واقع فریب‌کاری او - این است که جنگ و ویرانی و آشوب در منطقه غرب آسیا را به گردن ایران می‌اندازد، در حالی که خودش در تبلیغات انتخاباتی بارها و بارها از «جنگ‌های بی پایان» آمریکا در منطقه سخن گفته و خوب می‌داند عامل اصلی این ویرانی‌ها و آشوب‌ها کیست.
در همین سخنرانی عربستان ترامپ سیاست‌های مداخله‌گرانه‌ی غرب برای «ملت سازی» در غرب آسیا را به باد انتقاد می‌گیرد و انگاره‌های استعماری و امپریالیستی برای تحمیل سبک زندگی و شیوه‌ی حکمرانی به دیگران را تمسخر کرده و اعتراف می‌کند که نتیجه‌ی این کارها «نابودی ملت‌ها» بوده است.
در واقع پیام الهام‌بخش انقلاب اسلامی برای استقلال ملت‌ها و رهایی از بند سلطه‌ی فکری و سیاسی و اقتصادی استعمار و امپریالیسم حتی به کاخ سفید هم نفوذ کرده.
سال‌ها مقاومت در برابر جنگ‌افروزی و اشغال‌گری آمریکا در منطقه حتی ترامپ را هم به اعتراف به شکست و عقب‌نشینی واداشته است.
حالا این رئیس‌جمهور معترف به شکست و عقب‌نشینی که در حمله به یمن هم پوزه‌اش به خاک مالیده شده و دیگر توان و یا اراده برای دفاع از رژیم صهیونیستی هم ندارد و خودش مستقیما با حماس وارد مذاکره شده، چه بگوید که در افکار عمومی ایرانیان و مردم منطقه «پادشاه عریان» به نظر نرسد؟
اشاره به مصادیقی پوشالی از توسعه و ساختمان‌های پر زرق و برق در شیخ‌نشین‌های جنوب خلیج فارس و مقایسه‌ی آن با وضعیت برق و آب در ایران؛ شعبده‌بازی کودکانه‌ای که نمی‌تواند حقیقت را بپوشاند و خیلی زود در بیان خود ترامپ لو می‌رود: ریاض و دوحه و ابوظبی بدون حمایت آمریکا هیچ هستند.
اینها چه مصادیق پیشرفتی هستند که حتی از تأمین امنیت خود هم عاجزند؟
مگر امنیت رکن اصلی یک دولت-ملت مدرن و پایه‌ی اصلی توسعه نیست؟
چرا بقاء سلطنت قبیله‌ای اینها هم منوط به رشوه‌دادن و حراج ثروت ملی برای نجات اقتصاد ورشکسته‌ی دیگران است؟
این عزت و شکوه قلابی حسرت دارد؟!
این شیوخ نفت‌فروش منطقه اگر توسعه و پیشرفت داشتند یک رادیو دارو تولید می‌کردند، یا یک محصول نانو، یا یک سانتریفیوژ.
یک نیروگاه برق می‌ساختند، یا یک پالایشگاه یا پتروشیمی.
یک پهپاد هوا می‌کردند یا یک ماهواره به مدار می‌فرستادند.
از موشک هم نگویم که هنوز جای قبلی‌ها خوب نشده!
این که ترامپ برای حفظ آبرو و دست پیش گرفتن و قیافه گرفتن - که سبک خاص او در معامله‌گری است - چنین پروپاگاندایی راه بیاندازد عجیب نیست.
این که فلان اقتصاددان و جامعه‌شناس و روزنامه‌نگار ایرانی در امتداد این پروپاگاندا مرثیه‌سرایی و مدیحه‌سرایی کنند تأسف‌انگیز است.
اگر بزرگواران خیلی از ذکر مصیبت ترامپ در مورد وضعیت اقتصادی کشورشان، که چند دهه تحت تحریم‌های وحشیانه بوده و همسایه‌های غرب و شرق و پیرامونش بمباران شدند و مدام به حمله نظامی تهدید شده - متأثر شده و بر سر و سینه می‌زنند، لااقل برای حفظ پرستیژ ملی یک سوزن هم به آمریکا بزنند.
ضمنا اگر مرثیه‌سرایی ترامپ در مورد وضعیت آب و برق و کشاورزی ایران اشک شما را درآورده، بد نیست به نوحه‌های سوزناک او در مورد وضعیت اقتصادی، فقر و گرسنگی، زیرساخت‌های ویران، و وضعیت بهداشت و درمان در کشور خودش - ثروتمندترین کشور جهان - هم عنایتی داشته باشید:
«آمریکا به کشوری گدا تبدیل شده است.
ارزش پولمان در حال سقوط است، تورم بیداد می‌کند، و مردم توان خرید مایحتاج اولیه یا بنزین را ندارند.
ما به یک منطقه‌ی فاجعه‌زده‌ی اقتصادی تبدیل شده‌ایم.» (سخنرانی در آیووا، ژانویه ۲۰۲۴)
«پل‌های‌ما در حال پوسیدن هستند، جاده‌هایمان شبیه مناطق جنگی شده‌اند، و فرودگاه‌هایمان مایه‌ی شرمساری بین‌المللی هستند.» (سخنرانی در اوهایو، سپتامبر ۲۰۲۳)
«بانک‌های غذا (مراکز توزیع غذا برای فقرا و گرسنگان) آکنده از جمعیت شده‌اند چون خانواده‌ها توان خرید غذا را ندارند...
گرسنگی به آمریکا بازگشته، درست مثل دوران رکود بزرگ.» (گردهمایی در تگزاس، نوامبر ۲۰۲۳)
«چین در عرض یک هفته شهر می‌سازد.
در آمریکا، ۱۰ سال طول می‌کشد تا یک چاله را پر کنند.
ما به سوژه‌ی تمسخر تبدیل شده‌ایم.» (مصاحبه با تاکر کارلسون، آگوست ۲۰۲۳)
«تعداد بی‌سابقه‌ای از آمریکایی‌ها بی‌خانمان هستند، در حالی که بایدن میلیاردها دلار به اوکراین می‌فرستد.
مردم ما گرسنه‌اند، و رهبرانمان اهمیتی نمی‌دهند.» (سخنرانی در فلوریدا، مارس ۲۰۲۴)
«تعداد کودکان در فقر به شکل وحشتناکی زیاد شده است.
بچه‌ها گرسنه به مدرسه می‌روند.» (مصاحبه با شان هنیتی، ژانویه ۲۰۲۴)
«بیمارستان‌ها به شدت شلوغ هستند، مردم از عهده‌ی پرداخت هزینه‌ی داروها برنمی‌آیند...
تعداد زیادی از آمریکایی‌ها به خاطر سیستم درمانی ناکارآمد در حال مرگ هستند.» (سخنرانی در کارولینای جنوبی، اکتبر ۲۰۲۳)
«باید ماه‌ها منتظر بمانی تا یک پزشک را ببینی، و نیمی از کشور توان خرید دارو را ندارد.» (گردهمایی در پنسیلوانیا، ژوئیه ۲۰۲۳)
«فرودگاه‌های ما مثل فرودگاه‌های کشورهای جهان سوم است...
جاده‌ها، پل‌ها و بزرگراه‌های ما در حال فروپاشی هستند.» (نطق سالانه در کنگره، ۲۰۱۸)
«چین قطارهایی دارد که با سرعت ۳۰۰ مایل در ساعت حرکت می‌کنند.
ما قطارهایی داریم که "تق تق تق" می‌کنند و بعد هم از ریل خارج می‌شوند.» (گردهمایی انتخاباتی، ۲۰۱۶)
«۴۳ میلیون نفر در آمریکا از کوپن‌های غذایی استفاده می‌کنند—عددی که به دلیل سوء مدیریت، شدیداً افزایش شده است.».
(توییت، ۲۰۱۷) «آمریکا یک کشور بدهکار است.
ما تریلیون‌ها بدهی داریم، و متحدان به اصطلاحمان دارند از ما سوءاستفاده می‌کنند.» (سخنرانی در مجمع داووس، ۲۰۲۰)
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.