شناسایی قاتل افتخار فوتبال ساحلی ایران

به گزارش مشرق، ظهر روز جمعه، وزیر ورزش پس از بازدید از اردوی ملی‌پوشان ورزش‌های کارگری، در خصوص حذف تیم ملی فوتبال ساحلی از جام جهانی، اظهار داشت: «تیم ملی فوتبال ساحلی ما با افتخار ظاهر شد و شکست ۴ بر ۳ مقابل بلاروس نیز با افتخار بود.
بازیکنان ما موقعیت‌های بسیار خوبی خلق کردند و این امر مورد تأیید کارشناسان است».ساعاتی بعد، مدیر روابط عمومی وزارت ورزش توضیح داد منظور وزیر،«افتخار نه به دلیل شکست، بلکه به دلیل غیرت، تعهد و تلاش ستودنی ملی‌پوشان» بوده است.با این حال، آیا این «افتخار» واقعی است یا صرفاً پوششی برای پنهان کردن یک ضعف بزرگ‌تر؟
حذف تیم ملی فوتبال ساحلی در مرحله یک‌چهارم نهایی در حالی رخ داد که این تیم در آخرین دیدار مرحلۀ گروهی، به منظور اجتناب از رویارویی پیش از فینال با برزیل در مرحلۀ نیمه‌نهایی، برابر پرتغال متحمل باخت مصلحتی شد.
این رفتار یادآور اقدامی مشابه از سوی تیم ملی فوتسال بود؛ جایی که شاگردان شمسایی برای پرهیز از قرار گرفتن در سمت دشوار جدول حذفی، در دیدار برابر فرانسه علاقه‌ای به پیروزی نداشتند.نکته مشترک در هر دو مورد، هراس از مواجهه با تیم‌های قدرتمندتر بود.
اما نتیجه چه شد؟
هر دو تیم در نخستین دیدار مرحلۀ حذفی، در برابر تیم‌هایی که روی کاغذ ضعیف‌تر به نظر می‌رسیدند، شکست خورده و از گردونۀ مسابقات کنار رفتند.این الگوی محافظه‌کاری و شجاعت‌نداشتن نشان‌دهنده آن است که تیم‌های ملی در لحظات حساس، به جای رویارویی جسورانه با چالش‌ها، ترجیح می‌دهند از مواجهه با خطر اجتناب کنند.
اما این استراتژی نه تنها به موفقیت منجر نشده، بلکه حسرت فرصت‌های از دست‌رفته را به همراه داشته است.
چرا تیمی که توانایی خلق موقعیت‌های مناسب را دارد، در لحظات کلیدی این‌چنین محتاط و ترسو عمل می‌کند؟
شاید ریشۀ این مسئله در اعتماد به نفس پایین بازیکنان باشد، یا شاید فشارهای مسئولان، هواداران و رسانه‌ها سبب می‌شود که مربیان و بازیکنان به جای ریسک‌پذیری، به دنبال راه‌های امن‌تر باشند.تاریخ ورزش مملو از نمونه‌هایی است که تیم‌ها و ورزشکاران با جسارت و ریسک‌پذیری به موفقیت‌های بزرگی رسیده‌اند.
شجاعت به معنای نترسیدن از شکست و باور به توانایی‌های خود است، حتی زمانی که حریف به ظاهر قدرتمندتر باشد.
هنوز دیدن تصاویر دیدار تیم ملی فوتبال در جام جهانی برابر اسپانیا و پرتغال به بینندۀ ایرانی حس غرور می‌دهد.
برای شکستن این الگوی محافظه‌کاری، مربیان باید بازیکنان را از نظر روانی آماده، اعتماد به نفس آن‌ها را تقویت و فرهنگی در تیم ایجاد کنند که شجاعت را تشویق کند.
باید به بازیکنان آموزش داد که شکست در یک نبرد شجاعانه، بسیار ارزشمندتر از عقب‌نشینی و پذیرش شکست بدون مبارزه است.تیم‌های ملی ایران باید از این تجربیات درس بگیرند و در آینده، با اعتماد به نفس و بدون هراس، به مصاف هر حریفی بروند.
تنها از این طریق است که می‌توان به افتخار واقعی دست پیدا کرد؛ افتخاری که نه از شکست‌های مصلحتی، بلکه از تلاش بی‌وقفه و پیروزی‌های بزرگ حاصل می‌شود.