موشک ناشناخته یمنی چگونه از سپر دفاعی اسرائیل گذشت؟
حمله موشکی موفقیت‌آمیز یمن و اصابت آن به فرودگاه بن‌گوریون که سالانه پذیرای ۴ میلیون مسافر است موجب بروز آشفتگی گسترده‌ای در فلسطین اشغالی شده است.
به گزارش مشرق، سید رضا میرطاهر طی یادداشتی نوشت: اسرائیل با توجه به سامانه‌های پدافند موشکی چند لایه خود تاکنون توانسته بود تا حد قابل‌توجهی حملات موشکی یمن را رهگیری نماید.
اما انصارالله این بار با درس‌گیری از تجارب و نیز به بکارگیری موشک‌های سریع‌تر و با دقت بیشتر توانست با موفقیت این موشک را به هدف برساند.
اگر چه نوع موشک اعلام نشده اما فلسطین-۲ با توجه به سابقه اصابت پیشین، ممکن است نوع موشکی بوده که شلیک شده است.
سرعت کلاهک موشک بالستیک فلسطین-۲ در آخرین لحظه بیش از ۱۰۰۰ متر بر ثانیه یا فراتر از ۳ ماخ است.
نمی‌توان با قطعیت موشک فلسطین-۲ را یک موشک هایپرسونیک دانست، اما سرعت آن به چنین موشک‌هایی نزدیک است.
این سرعت زیاد احتمالاً باعث شده سامانه‌های پدافندی از رهگیری آن عاجز بمانند.
فیلم‌های قبلی منتشرشده از زمان برخورد کلاهک موشک فلسطین-۲ نشان از حرکت در خط مستقیم بدون هیچ‌گونه مانوری دارد.
با این‌حال احتمالاً بدنه و کلاهک در فازهای مختلف و پیش از برخورد مانورهایی داشته باشد.
با در نظر گرفتن الهام‌گیری یمنی‌ها از صنعت موشکی ایران، می‌توان گفت فلسطین-۲ در فاز اوج‌گیری هم قادر به مانور است.
در مقابل اسرائیل مجموعه‌ای از سامانه‌های ضد موشکی را در اختیار دارد که شامل سه سامانه گنبد آهنین، فلاخن داود و پیکان ۲ و ۳ (آرو یا ختس) می‌شود.
ضمن اینکه اکنون سامانه‌های تاد آمریکا نیز در فلسطین اشغالی استقرار یافته‌اند.
اسرائیل برای رهگیری موشک‌های بالستیک دوربرد متکی به دو سامانه پیکان و تاد است.
پیکان ۲ که ارتقایی از سامانه پاتریوت است به رهگیری موشک‌های بالستیک تا برد ۱۵۰۰ کیلومتر و پیکان ۳ تا برد بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر می‌پردازد؛ از کلاهک‌های انفجاری برای نابودی موشک‌ها در فاز نهایی حرکت آن‌ها در جو فوقانی استفاده کرده و دارای برد ۹۰ تا ۱۵۰ کیلومتری و در خارج جو (حداکثر ارتفاع ۵۱ کیلومتری) و سرعت ۹ ماخ است.
سامانه ضد موشکی « پیکان ۳» از فناوری برخورد جنبشی برای رهگیری موشک‌ها قبل از ورود مجدد آن‌ها به جو استفاده کرده و موشک‌های آن می‌توانند با اهداف بالستیک در ارتفاع بالا به صورت hit-to-kill (برخورد مستقیم) درگیر شوند.
موشک‌های سامانه تاد (THAAD) که اخیراً به اسرائیل منتقل شده نیز می‌توانند تا ارتفاع ۱۵۰ کیلومتری و برد ۲۰۰ کیلومتری با موشک‌های بالستیک کوتاه برد تاکتیکی و میان برد تا سقف سرعت ۱۱ تا ۱۲ ماخ درگیر شوند.
سرعت خود موشک‌های رهگیر سامانه به ۸.۲ ماخ یا ۲۸۰۰ متر بر ثانیه نیز می‌رسد و از قابلیت برخورد مستقیم برای نابودی هدف استفاده می‌کنند.
روایت‌های مختلفی درباره علت شکست اخیر سامانه‌های دفاعی اسرائیل وجود دارد.
اسرائیل ابتدا اعلام کرد موشک رهگیری شد و قطعات آن به فرودگاه اصابت کرد اما بلافاصله این ادعا رد و گزارش شد که انفجار ناشی از اصابت مستقیم موشک بوده است.
گودال ۲۵ متری ایجادشده نیز نشان می‌داد خود کلاهک اصابت کرده و نه قطعات موشک. برخی به محدودیت‌های فنی پدافندهای مبتنی بر رادار اسرائیل اشاره و برخی به این نکته اشاره کردند که سامانه‌های پیکان ۲ و ۳ گاهی اوقات به دلیل شرایط جوی متغیر یا سایر عوامل طبقه‌بندی‌شده از کار می‌افتند.
گفته شده یکی از تغییرات اخیر انصارالله انجام حملات در طول روز بوده که رهگیری موشک‌ها را پیچیده‌تر می‌کند.
ارتش اسرائیل بعدتر اعلام کرد فرایند شناسایی، عملکرد سیستم‌های دفاعی و مکانیسم‌های هشدار به درستی عمل کرده اما نقص در موشک رهگیر منجر به شکست رهگیری شده است.
تحلیلگران نظامی اسرائیل، اعتراف کرده‌اند که این موشک هم دقت فوق‌العاده‌ای و هم توانایی نفوذ به پدافند هوایی اسرائیل را داشته و بنابراین باید بررسی کرد که آیا این اشتباه اسرائیل بوده یا اینکه آن‌ها با نوع جدیدی از تهدید مواجه هستند.
برخی نیز این گمانه را مطرح کردند که ممکن است ایران فناوری پیشرفته مانور برای فرار از پدافند هوایی را به انصارالله منتقل کرده باشد.
با این شرایط این نکته مسلم این است که مشکل اصابت ناشی از عدم شناسایی نبوده چرا که هم پیکان و هم تاد تلاش کردند این پرتابه را رهگیری کنند، اما شکست خورده‌اند.
بنابراین دو احتمال سرعت بالای موشک و نقص فنی موشک رهگیر سامانه‌های اسرائیلی بیشتر مورد توجه است. این که کدام یک از این دو درست باشد تاثیر زیادی بر معادله بازدارندگی دارد.
منبع: اندیشکده تهران