دوبله، تجلیل و فریادی دوباره برای حمایت!
تجلیل از دوبلورهای پیشکسوت سرانجام برگزار شد؛ هرچند دیر، اما در دل خود آینه ای بود از غفلت های گذشته. از بی توجهی تلویزیون تا نگرانی از رواج دوبله های زیرزمینی؛ در واقع دوبله، اگر امروز جدی گرفته نشود، فردا ممکن است تنها در خاطره ها بماند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شب گذشته به مناسبت 62 ساله شدنِ انجمن گویندگان و سرپرستان گفتار فیلم، دوبلورهای پیشکسوت مورد تجلیل قرار گرفتند.
آیینی که به هر حال جا دارد، تلویزیون نیز بیش از پیش به آن بپردازد، چرا که خاطره‌سازترین لحظات دوبله در قاب سریال‌ها و فیلم‌های تلویزیونی رقم خورده‌اند.
با برخی از این دوبلورها درباره این تجلیل و غفلت‌هایی که پیرامونِ جامعه دوبلورها اتفاق افتاده هم‌کلام شدیم.
همان‌طور که بسیاری از دوبلورها به آن اشاره کردند؛ به طورمثال ناصر ممدوح در گفت‌وگویی با خبرنگار تسنیم به همین نکته اشاره کرد و گفت: ما خودمان را فرزند تلویزیون می‌دانیم.
چرا که با دغدغه و تکلیف پشت میکروفون‌های گویندگی در دوبله تلویزیون نشسته‌ایم به این امید که کارهای زیرزمینی و سطحی کنار بروند و پررنگ جلوه داده نشوند.
در واقع کیفیت در اولویت قرار بگیرد.
یا داریوش کاردان که همیشه در تلویزیون برنامه‌سازی کرده یا او را در قامت بازیگری دیده‌ایم به گویندگی و دوبله افتخار می‌کند.
او در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم به این نکته اشاره کرد که «همواره تلاش کردم بی‌خط و خش و فاخر کار کنم، چرا که دوبله هنری فرهنگی و درخور احترام است.»
اکبر منانی هم دغدغه‌های دیگری دارد.
او این تجلیل‌ها و تقدیرها را تحسین‌برانگیز می‌داند اما دلش برای دوبله شور می‌زند.
یک بار از این فریاد «حمایت حمایت!» پرده برمی‌دارد که منظورمان فقط دستمزد نیست.
حمایت یعنی توجه به حفظ پیکره اصلی دوبله؛ حمایت یعنی انتخاب درست فیلم‌ها و آثار و حمایت یعنی پرورش درست نسل جدید دوبله.
در میانه برنامه، تصاویری از دوبلورهای فقید همچون منوچهر والی‌زاده، شهلا ناظریان، فهیمه راستکار و حسین عرفانی پخش شد؛ صداهایی که با خاطرات جمعی مردم ایران پیوندی ناگسستنی دارند.
منوچهر والی‌زاده که روزهای پایانی سال 1403 بار سفر بست و شهلا ناظریان، فهیمه راستکار و حسین عرفانی که دیگر جایگزینی ندارند.
نصرالله مدقالچی در گفت‌وگویی با خبرنگار تسنیم معنایِ دیگر حمایت از دوبله را این‌گونه توصیف کرد: چرا می‌گویند هنر دوبله نیازمند حمایت است؟
ما باید از هنرمندان دوبله حمایت کنیم و به آنها فرصت دهیم تا هنر خود را به بهترین شکل ارائه دهند.
هنر دوبله باید همواره در اوج شکوفایی و بالندگی باشد.
نسل جوان درست پرورش پیدا کنند تا با الگو قراردادن پیشکسوتان این عرصه، هنر دوبله به جهانیان معرفی شود.
البته کیکِ 62 سالگی انجمن گویندگان و سرپرستان گفتار فیلم برش خورد که محمود قنبری، سعید مظفری، نصرالله مدقالچی، امیرهوشنگ زند، خسرو خسروشاهی، ناهید امیریان و محمد یاراحمدی از هنرمندان غایب مراسم بودند که برای آئین تجلیل نیامده بودند.
از این میان محمد یاراحمدی به دلیل کسالت در بیمارستان بستری است.
اما ناصر ممدوح چند نکته دیگر را در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم یادآور شد: «ما با هوش مصنوعی مشکلی نداریم، اما باید مراقب حقوق معنوی صداهای ماندگار باشیم.
بازسازی صدای دوبلور بدون اجازه رسمی از او یا خانواده‌اش، نادیده گرفتن یک میراث فرهنگی است.
تکنولوژی باید در خدمت اخلاق و قانون باشد.»
او در پایان تأکید کرد که توجه به دوبله باید در اولویت مدیران فرهنگی باشد؛ نه فقط از منظر مالی، بلکه در تربیت ساختاریافته نسل جدید، ارتقاء سطح آموزش و حفظ کیفیت هنری آن.
با مرور دغدغه‌های مطرح‌شده در این آیین، بیش از پیش روشن می‌شود که هنر دوبله ایران، علاوه بر تکریم گذشته‌اش، به برنامه‌ریزی برای آینده‌ای ساختارمند، حمایت‌گر و اخلاق‌محور نیاز دارد؛ آینده‌ای که در آن، صداهای خاطره‌ساز همچنان بدرخشند و نسل جدید با انگیزه، کیفیت و آموزش، این راه را ادامه دهند.
انتهای پیام/
