بزرگترین شریک علی اف هم باکو را تحقیر کرد
حمایت اسرائیل از آذربایجان، شریکی که به نقض گسترده حقوق بشر متهم است، پرسش‌های جدی درباره اخلاق سیاست خارجی این رژیم برمی‌انگیزد.
در حالی که افکار عمومی جهان بر جنگ غزه و تلاش‌های ارتش رژیم صهیونیستی برای نابودی حماس متمرکز شده، کابینه بنیامین نتانیاهو بی‌سروصدا مشغول تقویت روابط راهبردی خود با جمهوری آذربایجان است؛ کشوری که سال‌هاست با سرکوب داخلی، جنگ‌افروزی منطقه‌ای و نقض فاحش حقوق بشر شناخته می‌شود.
طبق گزارش منابع نزدیک به دولت نتانیاهو، در هفته‌های اخیر تلاش‌هایی برای گسترش توافقات ابراهیم به آذربایجان صورت گرفته و هدف، ایجاد یک محور سه‌جانبه میان واشنگتن، تل‌آویو و باکو اعلام شده است.
این در حالی است که ناظران مستقل نسبت به هزینه‌های حقوق بشری چنین ائتلافی هشدار داده‌اند.
جمهوری آذربایجان به هیچ‌وجه کشوری هم‌راستا با ارزش‌های دموکراتیک غرب نیست.
حکومت آن تحت سلطه «الهام علی‌اف»، دیکتاتور نفتی‌ای است که با بهره‌برداری از منابع انرژی کشورش، دیپلماسی معامله‌محور و زدوبند‌های ژئوپلیتیکی را دنبال می‌کند.
سرکوب روزنامه‌نگاران، حذف مخالفان سیاسی و انکار آزادی بیان، تنها بخش کوچکی از کارنامه تاریک حقوق بشری این کشور است.
یکی از نمود‌های آشکار جنایت‌های باکو، حمله نظامی تمام‌عیار به منطقه ناگورنو-قره‌باغ در سپتامبر ۲۰۲۳ است.
در این حمله، بیش از ۱۲۰ هزار ارمنی از سرزمین مادری خود آواره شدند؛ فاجعه‌ای که بزرگترین کوچ اجباری ارامنه از زمان نسل‌کشی سال ۱۹۱۵ محسوب می‌شود.
بسیاری از نهاد‌های حقوق بشری مانند «Genocide Watch» و کارشناسان بین‌المللی نظیر لوئیس مورنو اوکامپو، این رویداد را مصداق بارز نسل‌کشی دانسته‌اند.
در کنار این فاجعه انسانی، باکو هنوز هم صد‌ها اسیر سیاسی ارمنی را به شکل غیرقانونی در بازداشت نگه می‌دارد.
یکی از این افراد «روبن واردانیان»، کنشگر انسان‌دوست و چهره سرشناس ارمنی است که بدون طی مراحل دادرسی عادلانه زندانی شده و در اعتراض به وضعیت خود، دست به اعتصاب غذا زده است.
باکو نه‌تنها هیچ پاسخی به این اعتراض نداد، بلکه ورود کمیته بین‌المللی صلیب سرخ به کشور را نیز ممنوع کرد تا عملاً ارتباط این زندانیان با جهان خارج قطع شود.
نکته نگران‌کننده دیگر، نقش مستقیم اسرائیل در این فاجعه است.
طبق داده‌های مؤسسه تحقیقات صلح استکهلم (SIPRI)، بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۰، بیش از ۷۰ درصد تسلیحات جمهوری آذربایجان از اسرائیل تأمین شده که شامل پهپاد‌های انتحاری و موشک‌های دوربرد می‌شود؛ همان تسلیحاتی که در حمله به قره‌باغ و اخراج اجباری ارامنه به کار رفت.
در این میان، ادعای برخی طرفداران توافق ابراهیم مبنی بر اینکه رعایت حقوق بشر در میان کشور‌های امضاکننده این توافق اولویت نداشته، اگرچه به لحاظ تاریخی قابل اثبات است، اما این توجیه، نمی‌تواند نادیده‌گرفتن جنایات انسانی را مشروع جلوه دهد.
آنچه میان اسرائیل و آذربایجان در حال شکل‌گیری است، همدستی در یک پروژه نسل‌کشی است؛ و این برای کشوری که خود مدعی تولد در پی یک فاجعه انسانی (هولوکاست) است، ننگی تاریخی خواهد بود.
اکنون زمان آن فرا رسیده که تل‌آویو در روابط مشکوک خود با جمهوری آذربایجان تجدید نظر کند.
چشم‌پوشی بر نقض‌های سیستماتیک حقوق بشر و تبدیل کردن باکو به شریک استراتژیک، تنها این پیام را به دیکتاتور‌ها و ناقضان حقوق بشر می‌دهد که جهان غرب برای رسیدن به منافع ژئوپلیتیکی، آماده معامله با خون انسان‌هاست.
منبع: جروزالم پست