راه خراسان چنین، ماه خراسان چنان

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- مرجان سیف‌الدین*: امام رضا را ضامن آهو می‌نامند؛ همان‌که در لحظه اسارت و ناامیدی، پناه آهوی بی‌پناه شد و دام صیاد را به دامان رحمت بدل کرد.
او، سایه‌ساری است سرسبز در بیابان سوزان غم، که هرکه به سایه‌اش پناه برد، نسیم آرامش را در جان خویش احساس می‌کند.
دست‌هایش چون چشمه‌ای زلال، عطش نیازمندان را فرو می‌نشاند و نگاهش، دریایی بی‌کران از رأفت و مهربانی است که موج‌هایش بر ساحل دل‌ها آرام می‌گیرد.
در حیاط حرمش، هر سنگ و هر برگ، راوی قصه‌های امید و شفا است.
زائران، با دلی پر از آرزو، چون پروانه‌ای گرد شمع وجودش می‌چرخند و اشک شوقشان، بارانی است که بر گلزار عشق امام رضا می‌بارد.
او، طبیب دل‌های بی‌قرار است؛ مسیحای زمانه که با دعای خویش، دردها را مرهم می‌نهد و اندوه‌ها را می‌زداید.
امام رضا، کوه وقار و دریای علم است؛ در برابر دشمنان، صبور و بردبار، و در کنار دوستان، مهربان و فروتن.
هیچ‌گاه نیازمندی را از درگاهش ناامید برنگرداند و بر سفره‌اش، همه را بی‌تکلف می‌نشاند؛ چه خدمتکار و چه مهمان، همه را به یک چشم می‌بیند و با لبخندی آرام، دل‌ها را آرامش می‌بخشد.
گنبد طلایی‌ات، همچون خورشیدی تابان، در دل آسمان می‌درخشد و انوار امید را به قلب‌های ناامید می‌تاباند.
گلدسته‌های بلندت، همچون انگشتانی به سوی آسمان، همواره در حال دعا و نیایش‌اند و ملائک، فوج فوج، بر گرد حرمت طواف می‌کنند.
صحن و سرایت، آینه تمام‌نمای بهشت است.
در هر گوشه‌اش، عطرِ معنویت و صفا به مشام می‌رسد و دل‌ها را به آرامش ابدی دعوت می‌کند.
حوض فیروزه‌ای وسط صحن، تشنه دیدارِ رویِ زائران است و فواره‌هایش، نغمه وصال را به گوش جان می‌نوازند.
پنجره فولادت، مأمن درماندگان و پناه بی‌پناهان است.
هر دستی که به امید گشایش به سویش دراز می‌شود، ناامید باز نمی‌گردد و هر دلی که در جوارش می‌تپد، از غم و اندوه رها می‌شود.
ای امام مهربانی، تو واسطه فیض الهی و کلید استجابت دعایی.
کرامت تو، زبانزد خاص و عام است و عنایتت، شامل حال همه زائران.
رضا جان، ای طبیب دل‌های شکسته، نظری به حال زار ما کن و از جام کرامتت، جرعه‌ای به ما بنوشان.
ما را از پیروان راستین راهت قرار ده و در دنیا و آخرت، از شفاعتت محروم مگردان.
*خبرنگار