دهه کرامت؛بازتاب هویت تمدنی شیعه در آینه فرهنگ ایرانی اسلامی
دهه کرامت، بیش از یک بازه زمانی مناسبتی، نمادی از هویت علوی، کرامت انسانی و روح تمدن ساز تشیع است.
گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم؛ در تقویم فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، دهه کرامت جایگاهی ویژه دارد؛ دهه‌ای که از میلاد حضرت معصومه (س) در اول ذی‌القعده آغاز شده و با میلاد نورانی حضرت امام رضا (ع) در یازدهم این ماه به اوج می‌رسد.
این دهه نه تنها مجالی برای بزرگداشت دو چهره ممتاز از خاندان اهل‌بیت (ع) است، بلکه نمادی از کرامت انسانی، هویت ایمانی، و بسط تمدن‌سازی شیعی در بستر ایران اسلامی است.
دهه کرامت به لحاظ معنایی و محتوایی، حامل مفاهیمی عمیق در حوزه‌های دین، فرهنگ، اخلاق، اجتماع و حتی سیاست است.
ریشه‌شناسی «کرامت» در متن دینی
کلمه «کرامت» در قرآن کریم با بار معنایی بالا به‌کار رفته است.
خداوند در سوره اسراء آیه 70 می‌فرماید: «وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ...»
این آیه نشان می‌دهد که کرامت، ریشه‌ای فطری در خلقت انسان دارد؛ اما در منظومه معارف اهل‌بیت (ع)، کرامت تنها ویژگی تکوینی نیست، بلکه فضیلتی اکتسابی است که در پرتو ایمان، تقوا، علم، و خدمت به خلق تحقق پیدا می‌کند.
امام رضا (ع) نیز در احادیث متعدد، کرامت را در پیوند با «احترام به مؤمن»، «عزت نفس»، و «خدمت بی‌منت» تعریف کرده‌اند.
بنابراین، دهه کرامت از لحاظ مفهومی، حامل فراخوانی به بازسازی هویت انسانی و اخلاقی جامعه است.
جایگاه حضرت معصومه (س) و امام رضا (ع) در هویت‌سازی شیعه
دهه کرامت، پیوندی مستقیم با دو شخصیت نورانی دارد که نقش مهمی در تاریخ تشیع ایفا کرده‌اند.
از یک سو، حضرت فاطمه معصومه (س)، دختر گرامی امام موسی بن جعفر (ع) و خواهر امام رضا (ع)، شخصیتی است که در منابع حدیثی، از جایگاهی معنوی ویژه برخوردار است.
بنا بر برخی روایات، زیارت ایشان در قم، با شناخت، ثواب و آثاری همچون زیارت حضرت زهرا (س) دانسته شده است.
سفر پرمشقت آن حضرت از مدینه تا قم، هجرتی بود به نیت پیوند با ولایت، که در میانه راه به شهادت انجامید.
مرقد مطهر ایشان، از قرن سوم هجری تا امروز، کانون اشاعه علوم اهل‌بیت، تربیت شاگردان و سنگ بنای حوزه علمیه قم شده است.
همچنین امام علی بن موسی الرضا (ع)، امام هشتم شیعیان، که هجرت تاریخی‌اش از مدینه به خراسان، فصل جدیدی در گسترش تمدن علوی در شرق جهان اسلام گشود.
این هجرت، در متن یک مبارزه نرم علیه استبداد عباسی و یک فرصت برای تبیین آموزه‌های اهل‌بیت بود.
مناظرات علمی، گفت‌وگوهای دینی، تأسیس نظام اخلاقی در خراسان، و شهادت مظلومانه آن حضرت، جایگاه او را در میان امامان شیعه ممتاز کرده است.
دهه کرامت به‌مثابه یک پروژه فرهنگی تمدنی
دهه کرامت تنها یک مناسبت مذهبی نیست؛ بلکه یک پروژه تمدنی برای بازخوانی هویت شیعه در بستر ایران است.
در این دهه، مفاهیمی چون کرامت زن در شخصیت حضرت معصومه (س)، پیوند علم و دین در سیره امام رضا (ع)، اخلاق اجتماعی و گفت‌وگو با دیگر ادیان، عدالت‌خواهی، مبارزه با جور و فساد، کرامت در زیست خانوادگی و کرامت در مدیریت و مسئولیت اجتماعی در قالب برنامه‌های فرهنگی، رسانه‌ای، آموزشی، و اجتماعی بازتولید می‌شوند.
این دهه همچنین فرصتی است برای تقویت همبستگی اجتماعی، احیای سنت‌های زیارتی، و بازتولید سرمایه معنوی در جامعه، آن‌هم در عصری که بحران هویت، تهدیدی جهانی برای جوامع دینی شده است.
دهه کرامت از دهه‌های رسمی تقویم فرهنگی کشور محسوب می‌شود و سالانه با شعارهای مفهومی مانند «خدمت کریمانه، دل‌های رضوی» برگزار می‌شود.
این دهه دارای ظرفیت‌های خاصی است مانند آموزش عمومی کرامت اخلاقی و اجتماعی در مدارس و دانشگاه‌ها، تولید محصولات فرهنگی با الهام از سیره رضوی و فاطمی، گسترش گردشگری زیارتی و فرهنگی در قم و مشهد و برگزاری جشن‌های مردمی و محله‌محور برای تقویت سرمایه اجتماعی.
در حوزه بین‌المللی هم شاهد تقویت دیپلماسی فرهنگی با تأکید بر آموزه‌های مشترک انسانی با سایر ادیان و تمدن‌ها هستیم.
دهه کرامت در پاسخ به نیازهای امروز جامعه
دهه کرامت در عصر ما، می‌تواند به چند نیاز کلان اجتماعی پاسخ دهد.
یکی از این موضوعات بحران معنا و اخلاق است، به طوری که بازتولید آموزه‌های رضوی و معصومی در باب کرامت، صداقت، وفاداری و خدمت را در پی دارد.
همجنین حل بجحران فروپاشی پیوندهای اجتماعی اثر دیگری از این فعالیت‌های فرهنگی در این دهه است و این روند از طریق برگزاری جشن‌های هم‌گرای محلی و بازتعریف خانواده و همسایگی پیگیری می‌شود.
حل بحران اعتماد به مسئولان هم از آثار دیگر پرداخت به دهه کرامت است و با تأکید بر «خدمت کریمانه» و بازشناسی سیره امام رضا (ع) در تعامل با مردم ثمر می‌دهد.
حل بحران کمرنگ‌شدن جایگاه زن در هویت‌سازی دینی از طریق بازخوانی سیره حضرت معصومه (س) به‌عنوان الگوی زن خردمند، مهاجر، مؤمن، و اثرگذار در تاریخ تشیع محقق می‌شود.
در حقیقت دهه کرامت، بیش از یک بازه زمانی مناسبتی، نمادی از هویت علوی، کرامت انسانی و روح تمدن‌ساز تشیع است.
شناخت علمی و ترویج این دهه، باید از سطح مراسم عبادی و جشن‌های آیینی فراتر رفته و به بستری برای بازتولید اخلاق، هویت دینی، و انسجام اجتماعی در جامعه ایرانی تبدیل شود.
رسانه‌ها، حوزه‌های علمیه، نهادهای فرهنگی، و نخبگان اجتماعی، باید از این دهه بهره بگیرند تا فضیلت «کرامت» را نه‌تنها به‌عنوان یک فضیلت دینی، بلکه به‌مثابه پایه‌ای برای زیست اجتماعی در عصر بحران هویت تبیین کنند.
انتهای پیام/
