آداب دیپلماسی و چیرگی زبان حکمت

به گزارش مشرق، کانال تلگرامی مصاف عقل و جهل نوشت:
نامه نگاری سیاسی میان مقامات کشورها، آداب خود را دارد: نامه را مودبانه تقدیم طرف مقابل می کنند و منتظر جواب می مانند.
اینکه یک مقام سیاسی، پیش از تحویل نامه به طرف مقابل، از موضع تحکم ادعا کند نامه ای را فرستاده و آن کشور باید خواست او را بپذیرد، خلاف عرف و آداب اولیه دیپلماتیک است.
وقتی که دولتمرد آمریکایی نمی تواند حداقل آداب دیپلماتیک را درک کند، همین می شود که هنوز نامه وی به مقصد نرسیده، پاسخ رفتارش را دریافت می کند؛ آن هم با بی محلی تمام و حتی بدون اسم آوردن از نویسنده بی سروپای نامه:
"اصرار برخی از دولت‌های قلدر برای مذاکره، به منظور حل مسائل نیست، بلکه برای تحکّم و تحمیل توقعات خودشان است.
جمهوری اسلامی ایران، قطعاً توقعات آنها را نخواهد پذیرفت".
توپی که مثلا قرار بود به زمین ایران پرتاب شود، به مانع خورده و به زمین خود آمریکا کمانه کرده است.
تحلیلگران نکته سنج دنیا، معنای این روند را می فهمند:
در حالی که بسیاری از دولت ها مجبورند التماس ترامپ را بکنند، ترامپ هر چند با لحن قلدری از ایران التماس می کند.
اما چون منطق زورگویی بر ادبیات او حاکم است، عقب رانده می شود.
این، چیرگی زبان حکمت و عزت، بر زبان بدوی قلدری و گردن کشی است.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.