علی دایی یا رسول خادم؛ چه کسی وزیر ورزش دولت پزشکیان شود؟

علی دایی یا رسول خادم؛ چه کسی وزیر ورزش دولت پزشکیان شود؟
با پایان انتخابات ریاست جمهوری، مسعود پزشکیان به عنوان نهمین رئیس جمهوری انتخاب شد.
حالا همه منتظر حکم تنفید او و معرفی کابینه دولت چهاردهم هستند و ورزشی‌ها نیز به دنبال چهره‌ای جدید و البته محبوب.
در این بین شاید بد نباشد که رئیس جمهوری جدید نگاهی به انتخاب چهره‌هایی همچون علی دایی و رسول خادم داشته باشد.
در تمام سال‌های اخیر با وجود ناملایمتی‌هایی که با علی دایی و رسول خادم صورت گرفته، اما آن‌ها با واکنش‌ها و رفتار‌های اجتماعی خود نشان داده‌اند که چهره‌هایی محبوب میان اهالی ورزش و مردم هستند.
علی دایی خارج از فوتبال هم انسان موفقی بوده که فعالیت‌های اقتصادی او شاهد این ماجراست و می‌تواند در زمینه مدیریتی هم موفق عمل کند.
رسول خادم هم روز‌های درخشانی را در فدراسیون کشتی پشت سر گذاشت و اکنون هم در دل جامعه و شهر‌های مختلف کشور، در حال کمک رسانی به مردم است.
هر چند علی دایی همیشه سعی کرده خود را بیرون از گود سیاست و حتی مدیریت نگه دارد و بار‌ها درباره قرار گرفتن در جایگاه مدیریتی گفته است: «من به هیچ عنوان دوست ندارم کار مدیریتی انجام دهم.
در کار‌های مدیریتی به هیچ عنوان وارد نشده‌ام چراکه مستطیل سبز را بیشتر از هر چیزی دوست دارم و علاقه‌ای به پشت میز نشستن ندارم.»
بر کسی پوشیده نیست که ورزش کشور هم مانند سایر بخش‌ها دچار رخوت و ناامیدی شده است.
موج مهاجرت ورزشکاران که جزو چالش‌های یک دهه اخیر ورزش کشور بوده، مؤید این موضوع است و به مرور سرعت بیشتری هم گرفته است.
اما چه کسی و چگونه می‌تواند مقابل این سیل مهاجرت با فرار نخبگانی را بگیرد؟
جلوگیری از موج مهاجرت شهروندان کشور -به ویژه نخبگان- جزو وعده‌های مسعود پزشکیان در برنامه‌های انتخاباتی‌اش بود که باید دید چقدر در این امر موفق خواهد شد.
بدون شک ورزش هم به عنوان بخشی از جامعه شامل این وعده بزرگ می‌شود.
با این حال جلوگیری از موج مهاجرت ورزشکاران به یک مدیریت درست و منطقی نیاز دارد و ایجاد امید و انگیزه باید از رأس اتفاق بیافتد.
در این بین شاید چندان امیدی نباشد که چهره‌هایی، چون علی دایی و رسول خادم گزینه وزارت ورزش و جوانان شوند یا اگر هم رئیس جمهوری جدید و تیم مشاورانش روی چنین گزینه‌هایی نظر داشته باشند، سخت است که دایی یا خادم قرار گرفتن در چنین موقعیتی را بپذیرند.
با این حال شاید جامعه دچار رخوت و ناامید، به چهره‌هایی از جنس امید نیاز داشته باشد.
اینکه تغییر با گوشت و پوست و استخوان حس شود نه صرفاً در حد شعار و حرف...