در کوچه پس کوچه های ریو خوش گذشت؟

سرویس ورزش مشرق- تیراندازی ایران سالهاست که حال و روز خوبی ندارد.
حتی آن روزی که موفق شد برای نخستین بار به مدال طلای المپیک برسد، در اوج آشفتگی و نابسامانی بود.
این ورزش المپیکی، مدت هاست دچار سوء مدیریتی حاد شده و انتظار می رفت با حضور مرتضی قربانی، از این وضعیت رها شده و شاهد احیای تیراندازی در کشور باشیم اما هر روز که گذشت، خطا بودن این پیش بینی، محرزتر از گذشته شد.
حالا نیز به نقطه ای رسیده ایم که می توان نزول قطعی تیراندازی با مدیریت قربانی را دید و درک کرد.
آخرین مورد نیز اعزام پرتعداد ملی پوشان به ریو بود که با یک شکست مطلق همراه شد.
این تیم که مدت هاست بیشتر نقش توریستی دارد، با هزینه ای گزاف به برزیل اعزام شد که نتیجه اش نیز از ابتدا مشخص بود؛ شکست و دیگر هیچ.
حالا نیز چنین اتفاقی رخ داده و میلیاردها تومان در این سفر بر باد رفته تا ملی پوشان عملکردی را به نمایش گذارند که دیگر همه می توانند آن را پیش از مسابقات نیز پیش بینی کنند.
چرا باید چنین هزینه هنگفت و نجومی شود تا این نتایج به ثبت برسد؟
قرار نیست روند نزولی و ناامیدکننده این رشته مدال آور اصلاح شود؟
تا کی بایستی نظاره گر چنین وضعیت بود؟
اکنون نیز وزارت ورزش و جوانان و کمیته المپیک بایستی تدبیری در این باره داشته باشند.
تیراندازی با قربانی و یارانش به یک سقوط مطلق رسیده که هیچ امید و روزنه ای برای اطلاح نیست.
به نظر می رسد بایستی دیگر قبول کنیم که این فدراسیون، نیاز به یک تجدیدنظر جدی و راهبردی دارد ...