شرح دعای سحر|مفهوم "نور" در اسماء الهی

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «دعای سحر» یکی از دعاهای عظیم‌الشأنی است که از امام رضا علیه‌السلام روایت شده و آن حضرت فرموده است: این دعا، دعایی است که امام باقر علیه‌السلام در سحرهای ماه رمضان می‌خواند.
در عین حال یکی از آثار فاخر و ارزشمند امام خمینی (ره) «شرح دعای سحر» است؛ اثری که امام خمینی (ره) آن را در حدود 27 سالگی خود تألیف کرده و نشان از دانش و عرفان والای ایشان از دوران جوانی دارد.
خبرگزاری تسنیم به منظور آشنایی بیشتر مخاطبان با مفاهیم و مضامین والای دعای سحر که خواندن آن در سحرهای ماه رمضان توصیه شده، به بررسی بخش‌ها و نکاتی از امام خمینی (ره) درباره این دعای ارزشمند و والا پرداخته است.
نکات مهم فراز چهارم از این دعای شریف را می‌خوانیم:
اللّٰهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُكَ مِنْ نُورِكَ بِأَنْوَرِهِ وَكُلُّ نُورِكَ نَيِّرٌ، اللّٰهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُكَ بِنُورِكَ كُلِّهِ
خدایا از تو درخواست می‌کنم به حق نورانی‌ترین مرتبه از نورت و همه مراتب نور تو نورانی است، خدایا از تو درخواست می‌کنم به حق همه مراتب نورت.
منظور از «نور» مصداق‌های عرفی نیست که فقط سطوح اجسام تاریک با آن روشن می‌شود و اجسام را برای دیدن چشم و با شرایط خاصی روشن می‌کند.
بلکه علم هم نوری است که خداوند در قلب هر یک از بندگانش که بخواهد می‌افکند.
حقیقت نور، چیزی است که خود آشکار است و چیزهای دیگر به کمک آن آشکار می‌شود.
به این ترتیب نور علم، در نفوس کلی الهی و عقول مجرد قدسی و فرشتگان پاک و پاکیزه نیز نمایان است و به واسطه آن، نهان اشیاء همانند ظاهر آن‌ها آشکار می‌شود.
نور همان وجود است و در دار هستی به غیر او نور و ظهوری نیست و همه نورها و ظهورها به او باز می‌گردد: «یا منوّر النور؛ ای نورانی کننده نور»، «الله نور السموات والارض؛ خداوند نور آسمان‌ها و زمین است».
انتهای پیام/