نگاه تاریخ شفاهی به تاریخ و خاطره‌نویسی به ادبیات است
غلامرضا عزیزی گفت: مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی در بازآفرینی گذشته با هم تفاوت دارند که در این بازآفرینی خاطره نویسی به ادبیات و مصاحبه تاریخ شفاهی به تاریخ چشم دارد.
به گزارش خبرنگار مهر، نشست آسیب شناسی تاریخ شفاهی پیش از ظهر امروز یکشنبه ۱۱ تیر با حضور محمدرضا جمالی معاون آموزش و پژوهش موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، مصطفی نیکنام مسئول تاریخ شفاهی موزه، غلامرضا عزیزی، یحیی نیازی و جمعی از علاقه‌مندان و راویان تاریخ شفاهی و ادبیات پایداری در سالن قصر شیرین موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس برگزار شد.
غلامرضا عزیزی در ابتدای این نشست گفت: مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی در دامنه اختلافات خیلی با هم تفاوت ندارند.
مشکل از جایی شروع می‌شود که هر دو گروه می‌خواهند با هم مفاهمه کنند.
بن مایه مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی رویدادهایی می‌باشد که در گذشته بر فرد اتفاق افتاده، شاهد و ناظر بوده است.
وی ادامه داد: در این دو حوزه نحوه اخذ و گردآوری اطلاعات متفاوت است.
در خاطره نویسی فرد محور قضایا است.
ممکن است خاطرات خود نوشت و روزانه باشد، بعد از یک دوره‌ای نوشته بشود.
در خاطره آن چیزی که برای فرد مهم است، چه شیرین و چه تلخ، گفته می‌شود.
در خاطره نویسی تک گویی اتفاق می‌افتد اما در مصاحبه تاریخ شفاهی خصلت تک گویی به مکالمه و مباحثه تبدیل می‌شود.
مصاحبه کننده در نقش مورخ حاضر می‌شود.
مدام با سوال کردن از شاهد عینی می‌خواهد خاطره را بگوید.
در این حوزه مصاحبه گر مدام پرسش می‌کند و در بازآفرینی تاریخ نقش فعالی دارد.
مصاحبه کننده در نقش مورخ به خاطرات کسی که صحبت می‌کند، عمق می‌بخشد.
این‌ها باعث می‌شود مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی متفاوت باشند، گرچه سرشت هر دو یکی است.
عزیزی افزود: کسانی که مصاحبه تاریخ شفاهی کار می‌کنند برای راستی آزمایی از دو ابزار نقد درونی و نقد بیرونی استفاده می‌کنند.
نقد درونی یعنی اجزای خبر را بررسی می‌کنند و نقد بیرونی یعنی آیا این حرف که راوی یا مصاحبه شونده می‌زند از لحاظ منطقی باور پذیر است یا خیر؟
در این نوع نقد منابع هم عصر و روایت‌های دیگر را بررسی می‌کنند.
مصاحبه‌های تاریخ شفاهی نظم تاریخی دارند.
خاطره نویس آن چیزی که برایش مهم است را می‌پرسد و می‌نویسد و محقق در مصاحبه تاریخ شفاهی آن چیزی که مخاطب و جامعه محققان می‌خواهند را بیرون می‌کشد.
وی گفت: تفاوت دیگر مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی ژانر آن‌ها می‌باشد.
خاطره نویسی با قلم روان، برش‌های زمانی و فراز و فرودهایی که دارد ژانر آن ادبی می‌باشد ولی مصاحبه تاریخ شفاهی اینطور نیست، در این قالب متن برای تاریخ نگاری نوشته شده است و مصاحبه کننده به دنبال خلق تاریخ نگاری می‌باشد.
غلامرضا عزیزی افزود: جنسیت در راوی تفاوت دارد.
خانم‌ها در بازگویی خاطره جزئیات بیشتری را بیان می‌کنند و آقایان نکات کلی را به یاد می‌آورند.
دو قالب مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی در بازآفرینی گذشته با هم تفاوت دارند که در این بازآفرینی خاطره نویسی به ادبیات و مصاحبه تاریخ شفاهی به تاریخ چشم دارد.
یحیی نیازی در ادامه این نشست گفت: بین مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی تفاوت ماهوی وجود دارد.
ما یک مثلث داریم که یک ضلعش محقق، ضلع دیگرش راوی و موضوع است.
در این مثلث محور اصلی محقق است.
محقق باید علاقه‌مند بوده و استعداد پژوهش داشته و بر موضوع مسلط باشد.
در واقع محقق نسبت به آن چیزی که قرار است گفته بشود باید چند گام از راوی جلوتر باشد.
محقق باید صبور بوده و کنترل کننده خوبی در جلسات مصاحبه باشد.
وی افزود: در خاطره مقطع را در نظر می‌گیریم.
مثلاً در مقطعی از زندگی سرباز بوده و زخمی شده، خاطراتش را می‌گوید.
در مصاحبه تاریخ شفاهی سند محوری مورد تاکید است اما در خاطره نگاری اینطور نیست.
روش مصاحبه تاریخ شفاهی جنسش به تاریخ و خاطره به ادبیات نزدیک است؛ به همین دلیل خاطره جذابیت بیشتری دارد.
تاریخ شفاهی پایه پژوهشی دارد.
خاطره عام تر و فراگیر تر است و تاریخ شفاهی منجسم تر است و باید بتواند به موضوعات تاریخ نگاری کشور کمک کند.