اوصاف ۳۱۳ نفر، یار حقیقی امام زمان(ع) چیست؟
مهر
|
دین و اندیشه
|
جمعه، 05 خرداد 1402 - 10:11
کسانی که واقعاً محب اهل بیت (ع) باشند، ذاتشان پاک است، اگر گناهی می‌کنند، انسان باید گناهشان را دشمن بدارد، نه شخصشان را.
خلاصه خبر
دَخَلَ سَدِیرٌ الصَّیْرَفِیُّ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع)؛ وَ عِنْدَهُ جَمَاعَةٌ مِنْ أَصْحَابِهِ؛؛ سدیر وارد مجلس حضرت امام صادق (ع) شد در حالی که عده زیادی در آنجا حضور داشتند.
مَا أَحْسَنُوا النَّظَرَ لِأَنْفُسِهِمْ فِیمَا بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ خَالِقِهِمْ.؛ خوب فکر کنند، ببینند رابطه‌شان با خدا چگونه است؟
سوم، وَ بَرُّوا إِخْوَانَهُمْ فَعَطَفُوا عَلَی ضَعِیفِهِمْ وَ تَصَدَّقُوا عَلَی ذَوِی الْفَاقَةِ مِنْهُمْ؛ رابطه‌شان را با برادران ایمانی‌شان تقویت کنند و به ضعفای شیعه توجه داشته باشند و به آنهایی که احتیاج مالی دارند احسان و خدمت کنند.
وَ الْمُوَاسَاةِ الْمُوَاسَاةِ لِإِخْوَانِکُمْ؛ باز دو مرتبه تکرار کردند نسبت به برادرانتان مواسات داشته باشید؛ یعنی آنها را شریک زندگی خودتان بدانید.
عَنْ أَبِی زَیْدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ لَیْسَ مِنْ شِیعَتِنَا مَنْ یَکُونُ فِی مِصْرٍ یَکُونُ فِیهِ آلَافٌ وَ یَکُونُ فِی الْمِصْرِ أَوْرَعُ مِنْهُ ۲؛ اگر کسی در شهری که هزاران نفر در آن زندگی می‌کنند ادعای شیعه بودن کند در حالی که بین مردم آن شهر کسانی هستند که تقوایشان بیشتر از اوست، ادعای شیعه بودنش دروغ است؛ یعنی شیعه ما در هر شهری پارساترین مردم آن شهر خواهد بود.
عنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) أَنَّهُ دَخَلَ عَلَیْهِ بَعْضُ أَصْحَابِهِ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی وَ اللَّهِ أُحِبُّکَ وَ أُحِبُّ مَنْ یُحِبُّکَ ۴، کسی تازه خدمت امام رسیده بود، و در ابتدا بسیار تأکید کرد که من، هم شما را خیلی دوست دارم و هم همه دوستان شما را.
فَقَالَ هُمْ أَکْثَرُ مِنْ ذَلِکَ؛؛ او گفت: تعدادشان بیش از آن است که من شماره کنم.
فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): أَمَا لَوْ کَمُلَتِ الْعِدَّةُ الْمَوْصُوفَةُ ثَلَاثَمِائَةٍ وَ بِضْعَةَ عَشَرَ کَانَ الَّذِی تُرِیدُونَ.
اوصاف شیعیان ما این است که می‌گویم: وَ لَکِنْ شِیعَتُنَا مَنْ لَا یَعْدُو صَوْتُهُ سَمْعَهُ؛؛ صدایش از گوشش بالاتر نمی‌رود؛ یعنی طوری حرف می‌زند که خودش می‌شنود، داد نمی‌زند.
وَ لَا شَحْنَاؤُهُ بَدَنَهُ؛؛ بارش از تمام بدنش بالاتر نمی‌رود؛ یعنی سعی نمی‌کند بارش را بر دوش دیگران بگذارد.
وَ لَا یَمْدَحُ بِنَا غَالِیاً؛ کسانی را که در حق ما غلو می‌کنند ستایش نمی‌کند و اهل غلو را دوست نمی‌دارد.
شیعه، «لامُفْرِطٌ وَ لامُفَرِّطٌ»، نه غلو می‌کند و نه تقصیر.
وَ لَا یُخَاصِمُ لَنَا وَلِیاً؛ (یا؛ وَالِیاً؛ یا مُوَالِیاً)؛؛ شیعه با کسی که دوست ماست دشمنی نمی‌کند و با دوستان ما با مسالمت زندگی می‌کند.
وَ لَا یُجَالِسُ لَنَا عَائِباً؛ با کسانی هم که عیب‌جویی ما را می‌کنند، مجالست نمی‌کند؛ چون هم نشینی با اهل گمراهی، کم‌کم ایمان انسان را ضعیف می‌کند.
وَ لَا یُحَدِّثُ لَنَا ثَالِباً، با کسی که به ما بدگویی می‌کند اصلاً سخن نمی‌گوید.
وَ لَا یُحِبُّ لَنَا مُبْغِضاً؛؛ اگر کسی دشمن ما باشد او را دوست نمی‌دارد.
و به‌عکس، وَ لَا یُبْغِضُ لَنَا مُحِبّاً؛؛ هیچ وقت دوستان ما را دشمن نمی‌دارد.
در مقابل نقص‌هایی که دارند مشکلاتی در زندگی برایشان پیش می‌آید تا تطهیر شوند؛ فَقَالَ فِیهِمُ التَّمْیِیزُ وَ فِیهِمُ التَّمْحِیصُ وَ فِیهِمُ التَّبْدِیلُ یَأْتِی عَلَیْهِمْ سِنُونَ تُفْنِیهِمْ وَ سُیُوفٌ تَقْتُلُهُمْ وَ اخْتِلَافٌ یُبَدِّدُهُمْ؛؛ قطحی و تنگ‌دستی برایشان پیش می‌آید.
امام (ع) بیان اوصاف شیعه را این گونه ادامه می‌دهند: إِنَّمَا شِیعَتُنَا مَنْ لَا یَهِرُّ هَرِیرَ الْکَلْبِ وَ لَا یَطْمَعُ طَمَعَ الْغُرَابِ.
وَ لَا یَسْأَلُ النَّاسَ بِکَفِّهِ وَ إِنْ مَاتَ جُوعاً؛ اگر از گرسنگی بمیرد از مردم چیزی نمی‌خواهد.
این تفسیری است برای این آیه شریفه که می‌فرماید: یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاء مِنَ التَّعَفُّفِ … لاَ یَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا ۹؛ مؤمنان صورت خود را با سیلی سرخ می‌کنند که دیگران فکر کنند اینها متمول هستند.
إِنْ شَهِدُوا لَمْ یُعْرَفُوا وَ إِنْ غَابُوا لَمْ یُفْتَقَدُوا؛ اگر یک روز غایب شوند اصلاً کسی احوالشان را نمی‌پرسد که این چه کسی بود که هر روز به مسجد می‌آمد و او را می‌دیدیم…!
وَ إِنْ مَاتُوا لَمْ یُشْهَدُوا؛ اگر بمیرند کسی به تشییع جنازه‌شان نمی‌آید.
وَ لَا یَخْتَلِفُ أَهْوَاؤُهُمْ وَ إِنِ اخْتَلَفَتْ بِهِمُ الْبُلْدَانُ؛ هر چند در شهرهای مختلف هستند؛ اما همه، دل‌هایشان یکی است.
ک: بحارالانوار، ج ۵، ص ۱۵۷، باب ۶، «السعادة و الشقاوة»؛ عَنْ صَفْوَانَ عَنِ ابْنِ حَازِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ السَّعَادَةَ وَ الشَّقَاوَةَ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ خَلْقَهُ فَمَنْ عَلِمَهُ اللَّهُ سَعِیداً لَمْ یُبْغِضْهُ أَبَداً وَ إِنْ عَمِلَ شَرّاً أَبْغَضَ عَمَلَهُ وَ لَمْ یُبْغِضْهُ وَ إِنْ عَلِمَهُ شَقِیّاً لَمْ یُحِبَّهُ أَبَداً وَ إِنْ عَمِلَ صَالِحاً أَحَبَّ عَمَلَهُ وَ أَبْغَضَهُ لِمَا یَصِیرُ إِلَیْهِ فَإِذَا أَحَبَّ اللَّهُ شَیْئاً لَمْ یُبْغِضْهُ أَبَداً وَ إِذَا أَبْغَضَ شَیْئاً لَمْ یُحِبَّهُ أَبَداً.
مَا أَحْسَنُوا النَّظَرَ لِأَنْفُسِهِمْ فِیمَا بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ خَالِقِهِمْ.؛ خوب فکر کنند، ببینند رابطه‌شان با خدا چگونه است؟
سوم، وَ بَرُّوا إِخْوَانَهُمْ فَعَطَفُوا عَلَی ضَعِیفِهِمْ وَ تَصَدَّقُوا عَلَی ذَوِی الْفَاقَةِ مِنْهُمْ؛ رابطه‌شان را با برادران ایمانی‌شان تقویت کنند و به ضعفای شیعه توجه داشته باشند و به آنهایی که احتیاج مالی دارند احسان و خدمت کنند.
وَ الْمُوَاسَاةِ الْمُوَاسَاةِ لِإِخْوَانِکُمْ؛ باز دو مرتبه تکرار کردند نسبت به برادرانتان مواسات داشته باشید؛ یعنی آنها را شریک زندگی خودتان بدانید.
عَنْ أَبِی زَیْدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ لَیْسَ مِنْ شِیعَتِنَا مَنْ یَکُونُ فِی مِصْرٍ یَکُونُ فِیهِ آلَافٌ وَ یَکُونُ فِی الْمِصْرِ أَوْرَعُ مِنْهُ ۲؛ اگر کسی در شهری که هزاران نفر در آن زندگی می‌کنند ادعای شیعه بودن کند در حالی که بین مردم آن شهر کسانی هستند که تقوایشان بیشتر از اوست، ادعای شیعه بودنش دروغ است؛ یعنی شیعه ما در هر شهری پارساترین مردم آن شهر خواهد بود.
عنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) أَنَّهُ دَخَلَ عَلَیْهِ بَعْضُ أَصْحَابِهِ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی وَ اللَّهِ أُحِبُّکَ وَ أُحِبُّ مَنْ یُحِبُّکَ ۴، کسی تازه خدمت امام رسیده بود، و در ابتدا بسیار تأکید کرد که من، هم شما را خیلی دوست دارم و هم همه دوستان شما را.
فَقَالَ هُمْ أَکْثَرُ مِنْ ذَلِکَ؛؛ او گفت: تعدادشان بیش از آن است که من شماره کنم.
فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): أَمَا لَوْ کَمُلَتِ الْعِدَّةُ الْمَوْصُوفَةُ ثَلَاثَمِائَةٍ وَ بِضْعَةَ عَشَرَ کَانَ الَّذِی تُرِیدُونَ.
اوصاف شیعیان ما این است که می‌گویم: وَ لَکِنْ شِیعَتُنَا مَنْ لَا یَعْدُو صَوْتُهُ سَمْعَهُ؛؛ صدایش از گوشش بالاتر نمی‌رود؛ یعنی طوری حرف می‌زند که خودش می‌شنود، داد نمی‌زند.
وَ لَا شَحْنَاؤُهُ بَدَنَهُ؛؛ بارش از تمام بدنش بالاتر نمی‌رود؛ یعنی سعی نمی‌کند بارش را بر دوش دیگران بگذارد.
وَ لَا یَمْدَحُ بِنَا غَالِیاً؛ کسانی را که در حق ما غلو می‌کنند ستایش نمی‌کند و اهل غلو را دوست نمی‌دارد.
شیعه، «لامُفْرِطٌ وَ لامُفَرِّطٌ»، نه غلو می‌کند و نه تقصیر.
وَ لَا یُخَاصِمُ لَنَا وَلِیاً؛ (یا؛ وَالِیاً؛ یا مُوَالِیاً)؛؛ شیعه با کسی که دوست ماست دشمنی نمی‌کند و با دوستان ما با مسالمت زندگی می‌کند.
وَ لَا یُجَالِسُ لَنَا عَائِباً؛ با کسانی هم که عیب‌جویی ما را می‌کنند، مجالست نمی‌کند؛ چون هم نشینی با اهل گمراهی، کم‌کم ایمان انسان را ضعیف می‌کند.
وَ لَا یُحَدِّثُ لَنَا ثَالِباً، با کسی که به ما بدگویی می‌کند اصلاً سخن نمی‌گوید.
وَ لَا یُحِبُّ لَنَا مُبْغِضاً؛؛ اگر کسی دشمن ما باشد او را دوست نمی‌دارد.
و به‌عکس، وَ لَا یُبْغِضُ لَنَا مُحِبّاً؛؛ هیچ وقت دوستان ما را دشمن نمی‌دارد.
در مقابل نقص‌هایی که دارند مشکلاتی در زندگی برایشان پیش می‌آید تا تطهیر شوند؛ فَقَالَ فِیهِمُ التَّمْیِیزُ وَ فِیهِمُ التَّمْحِیصُ وَ فِیهِمُ التَّبْدِیلُ یَأْتِی عَلَیْهِمْ سِنُونَ تُفْنِیهِمْ وَ سُیُوفٌ تَقْتُلُهُمْ وَ اخْتِلَافٌ یُبَدِّدُهُمْ؛؛ قطحی و تنگ‌دستی برایشان پیش می‌آید.
امام (ع) بیان اوصاف شیعه را این گونه ادامه می‌دهند: إِنَّمَا شِیعَتُنَا مَنْ لَا یَهِرُّ هَرِیرَ الْکَلْبِ وَ لَا یَطْمَعُ طَمَعَ الْغُرَابِ.
وَ لَا یَسْأَلُ النَّاسَ بِکَفِّهِ وَ إِنْ مَاتَ جُوعاً؛ اگر از گرسنگی بمیرد از مردم چیزی نمی‌خواهد.
این تفسیری است برای این آیه شریفه که می‌فرماید: یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاء مِنَ التَّعَفُّفِ … لاَ یَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا ۹؛ مؤمنان صورت خود را با سیلی سرخ می‌کنند که دیگران فکر کنند اینها متمول هستند.
إِنْ شَهِدُوا لَمْ یُعْرَفُوا وَ إِنْ غَابُوا لَمْ یُفْتَقَدُوا؛ اگر یک روز غایب شوند اصلاً کسی احوالشان را نمی‌پرسد که این چه کسی بود که هر روز به مسجد می‌آمد و او را می‌دیدیم…!
وَ إِنْ مَاتُوا لَمْ یُشْهَدُوا؛ اگر بمیرند کسی به تشییع جنازه‌شان نمی‌آید.
وَ لَا یَخْتَلِفُ أَهْوَاؤُهُمْ وَ إِنِ اخْتَلَفَتْ بِهِمُ الْبُلْدَانُ؛ هر چند در شهرهای مختلف هستند؛ اما همه، دل‌هایشان یکی است.
ک: بحارالانوار، ج ۵، ص ۱۵۷، باب ۶، «السعادة و الشقاوة»؛ عَنْ صَفْوَانَ عَنِ ابْنِ حَازِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ السَّعَادَةَ وَ الشَّقَاوَةَ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ خَلْقَهُ فَمَنْ عَلِمَهُ اللَّهُ سَعِیداً لَمْ یُبْغِضْهُ أَبَداً وَ إِنْ عَمِلَ شَرّاً أَبْغَضَ عَمَلَهُ وَ لَمْ یُبْغِضْهُ وَ إِنْ عَلِمَهُ شَقِیّاً لَمْ یُحِبَّهُ أَبَداً وَ إِنْ عَمِلَ صَالِحاً أَحَبَّ عَمَلَهُ وَ أَبْغَضَهُ لِمَا یَصِیرُ إِلَیْهِ فَإِذَا أَحَبَّ اللَّهُ شَیْئاً لَمْ یُبْغِضْهُ أَبَداً وَ إِذَا أَبْغَضَ شَیْئاً لَمْ یُحِبَّهُ أَبَداً.
