آتش تاریخ‌سوز در بلادشاپور/خشم بناهای تاریخی از بی‌کفایتی مسؤولان
دوران پادشاهی صفویان دوران شکوفایی سرزمینی بوده است که بلادشاپورش می‌خواندند و بر اثر بی‌توجهی مسؤولان تمدن دیروز این دیار رو به نابودی است.
دوران پادشاهی صفویان دوران شکوفایی سرزمینی بوده است که بلادشاپورش می‌خواندند و بر اثر بی‌توجهی مسؤولان تمدن دیروز این دیار رو به نابودی است.
به گزارش خبرگزاری فارس از کهگیلویه/طیبه‌سادات سعادتی‌نیک/بافت تاریخی دهدشت به وسعت 45 هکتار یکی از بزرگترین بافت‌های تاریخی کشور محسوب می‌شود و در سال 1364 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
این بافت که به بلادشاپور شهرت دارد از بزرگترین آثار تاریخی به لحاظ اهمیت بافت تاریخی و وجود بناهای ارزشمند بوده که به دلیل توسعه شهرنشینی تخریب شد و در حال حاضر 35 هکتار از این شهر قدیمی باقی مانده است.
بافت قدیم دهدشت
بافت قدیم دهدشت
وجود بیش از دو هزار خانه، مسجد، حمام،کاروانسرا، بازار و امامزادگان در این بافت قدیمی نشان از قدمت بالای آن است که متأسفانه روز به روز در حال تخریب و نابودی است.
این مجموعه ارزشمند تاریخی بارها بی‌توجهی مسؤولان و متولیان امر را فریاد زده است، تخریب بخشی از کاروانسرای تاریخی در 19 اسفند ماه 1397 زخم بی‌مهری مسؤولان بر تن رنجور این بنای تاریخی بود که به رغم شعارهای تو خالی پس از تخریب مبنی بر مرمت اضطراری چشم انتظار نگاه ویژه است.
تخریب کاروانسرا در اسفند ماه 97
طی مدت دو ماه از تخریب کاروانسرا دوستداران میراث کهن بلادشاپور از بی‌تدبیری متولیان نسبت به حفاظت از آثار گلایه داشته و خواستار عزم جدی در مرمت و احیای بافت داشتند اما مسؤولان همچنان بر شعارهای بی‌عمل و دفاع از عملکرد ناکرده خود تأکید و اصرار دارند.
ثبت جهانی؛ از رؤیا تا واقعیت
در حالی که بارها از ثبت جهانی بافت دهدشت خبرهایی به گوش می‌رسید در سفر مدیرکل پایگاه‌های جهانی کشور کورسوی امید برای این رویداد مهم هم از بین رفت و صحبت‌های او نشان داد تا رسیدن به این مسیر راه دور و دراز و شاید بی‌انتهایی در پیش است.
عزیزی در گفت‌وگو با رسانه‌ها با بیان اینکه این بافت ظرفیت ثبت در فهرست یونسکو را دارا است گفته بود شرایط لازم برای قرار گرفتن در فهرست پیشنهادی را ندارد.
وی حتی تأکید کرد در صورتی که از مجموعه بافت حفاظت نشود از فهرست آثار ملی هم خارج خواهد شد.
یک هفته بعد از سفر مدیرکل پایگاه‌ها و در حالی که می‌طلبید اداره‌کل میراث فرهنگی نسبت به حفاظت از بافت حساسیت ویژه‌ای به خرج دهد و شرایط لازم برای پیشنهاد بافت در لیست جهانی را مهیا سازد اما خبر دیگری تیتر رسانه‌ها شد که روسیاهی مسؤولان را بیش از پیش آشکار ساخت.
بافت تاریخی دهدشت با روسیاهی جهانی شد
بافت تاریخی دهدشت ششم خرداد ماه 1398 در آتش خشم بلادشاپور سوخت و جهانی شد؛ این خبر چنان بهت‌آور و مایه شرمساری مسؤولان بود که تیتر رسانه‌های خارجی هم شد و زحمت میراث فرهنگی برای ثبت جهانی را کم کرد!
خطری که مدیرکل نادیده گرفت/وقتی اعتباری به پاکسازی بافت نرسید
آتش‌سوزی در بلادشاپور حادثه ناگواری بود که با شروع فصل گرما که نه، بلکه با آب و هوای نامساعد روزهای اخیر و صاعقه‌هایی که کوه الوند را به آتش کشاند زنگ خطر حریق در بافت به گوش می‌رسید؛ فریادی که هرگز به گوش مدیرکل میراث نرسید و چشم‌هایش را هم بر روی حجم وسیع علف‌های خشکی که هفته گذشته نظاره‌گر آنها بود و روی آنها راه رفت را بست چرا که اگر می‌دید و هشدار را جدی می‌گرفت پیش از هر اتفاقی برای از بین بردن این علف‌های مستعد حریق دست به کار می‌شد.
آتش‌سوزی در بافت قدیم دهدشت
و حالا بلادشاپور مظلوم‌تر از گذشته به خاک سیاه نشست آتش اگرچه به جان علف‌های هرز افتاد و محوطه را از وجود این عوامل پاکسازی کرد اما دود ناشی از آن بر چهره رنجور بناهای تاریخی نشست؛ آثاری که در سایه بی‌توجهی در حفاظت از خنجر یادگارنویس‌ها هم در امان نبود.
مدیرکل میراث شامگاه دوشنبه بازدید اضطراری از بافت را در برنامه کاری گنجاند و در یک نشست خبری با رسانه‌ها اعلام کرد آتش‌سوزی کاملا عمدی بود؛ باقری در حالی بر عمدی بودن حادثه تأکید داشت که به تشریح عملکرد گذشته خود پرداخت و حاضر نشد از اتفاقات تلخ این روزهای بلادشاپور عذرخواهی ساده‌ای داشته باشد.
او به زعم خود در قبال بافت تاریخی دهدشت وظیفه‌اش را کمال و تمام انجام داده و رسانه‌های منتقد مغرضانه بی‌اعتنایش می‌خوانند.مدیرکل میراث فرهنگی در پاسخ به رسانه‌هایی که از او خواسته بودند از خواب ناز بیدار شود گفت شخص روزه‌دار سنگ هم به شکم ببندد خواب ندارد!
و قصه غم‌انگیز بافت قدیم دهدشت که تمدن دیروزش را در خود جای داده است همچنان ادامه دارد و آبله‌های کهنه این آثار یکی پس از دیگری می‌ترکد تا خشم خود را از بی‌توجهی و بی‌تدبیری‌ها به همگان نشان دهد.
ریزش بخشی از کاروانسرا، بقعه امامزادگان و آتش‌سوزی علف‌های هرز در محوطه بافت خشم آثار تاریخی است که بی‌توجهی به میراث کهن را فریاد می‌زنند اما گویا مسؤولان جز «اعتبار نیست» به جمله دیگری برای نجات بافت نمی‌اندیشند.
انتهای پیام/82016/ر
