«دایه دایه وقت جنگه» آوایی بر آمده از قلب فولکلور لرستان
ترانه‌ی «دایه‌دایه وقت جنگه» پرآوازه‌ترین سروده لری در مقام «سه‌پا» بوده و بیش‌تر موسیقی‌دانان و مردم کشور با این ترانه آشنا هستند.
قدمت ترانه دایه دایه وقت جنگه بیش از صد سال بوده که ریشه آن به جنگ جهانی اول و زمان حضور قوای روس و انگلیس در ایرانبرمی‌گردد؛ زمانی که اقوام لُر در آزار اقوام خارجی قرار گرفته بودند و این ترانه را برای اتحاد و تقویت روحیه سلحشوری در قوم خودساختند که نشان‌دهنده رشادت و مقاومت این اقوام بوده که معمولا هم با کمانچه، مهم‌ترین ساز اقوام لر اجرا می‌شود.
اگرچه این ترانه در بین اقوام لُر رواج داشته و از بستر این قوم برخاسته، اما با توجه به مفهوم و ماهیت آن، دیگر به جغرافیای لرستانمحدود نمی‌شود و در سراسر ایران شناخته شده است و به وقت مبارزه و برای تقویت روحیه سلحشوری و مقاومت خوانده می‌شود.
«دایه دایه وقت جنگه» یکی از آثار حماسی موسیقی نواحی محسوب می‌شود که نخستین بار توسط غلام جمشیدی در دهه ۳۰خورشیدی با اضافه کردن بیت موتورچی اجرا شد.
سپس استاد علیرضا حسین خانی و پیرولی کریمی و حشمت رشیدی و بسیاری ازنوازندگان لر اجراهای گوناگونی از این تصنیف داشتند.
و در نهایت هم این اثر با تنظیم مجتبی میرزاده و خوانندگی رضا سقایی ضبطو منتشر شد.
«دایه دایه» که سال‌ها پیش با تنظیم مجتبی میرزاده با صدای سقایی اجرا شده بود در سال ۱۳۸۶ در میان ترانه‌های فاخر و ماندگار۱۰۰ سال اخیر موسیقی ایران به ثبت ملی رسید.