تئاتر اصفهان چه نقشی بازی می‌کند؟
تئاتر در اصفهان با پیشینه پرارجش، اما بیش از هر هنری سرد و گرم روزگار را چشیده و فراز و فرودها را پشت سر نهاده است.
ایسنا/اصفهان تئاتر در اصفهان با پیشینه پرارجش، اما بیش از هر هنری سرد و گرم روزگار را چشیده و فراز و فرودها را پشت سر نهاده است.
از روزگاری که نمایش‌های سنتی با هنرنمایی بندبازان، خیمه‌شب‌بازان، شعبده‌بازان یا پرده‌خوانان و تعزیه‌خوانان در میدان امام برپا می‌شد تا بعدترها که ارامنه اصفهان، نمایش مدرن را به ایران آوردند و همین نیم قرن پیش که در قلب اصفهان، چراغ تماشاخانه‌ها و تئاترهای مردمی روشن بود، چندصد سال گذشته است.
تئاتر در اصفهان با این پیشینه پرارجش، اما بیش از هر هنری سرد و گرم روزگار را چشیده و فراز و فرودها را پشت سر نهاده است.
اما امروز وضعیت این هنر در اصفهان چگونه است و چه آینده‌ای می‌توان برایش تصور کرد؟
میثم کیان، کارگردان و فعال تئاتر اصفهانی به ایسنا می‌گوید: دغدغه‌مندان هنر نمایش تا امروز امید داشتند، ذره ناچیزی از هنر این مرز بوم که از آن تئاتر است، کمی بیشتر شناخته شود و کمی
بیشتر تاثیرگذار باشد، اما بخش عظیمی از هنرجویان و هنرمندان این رشته، هنوز با این امر مواجه نشده‌اند که بسیاری از مردمان این سرزمین، نه می‌دانند تئاتر چیست و نه بودن و نبودن آن برایشان مهم است.
باید بگویم دو نگاه وجود دارد؛ نخست نگاه جامعه‌شناختی به تئاتر است که این هنر در ایران بر حسب نگاه جامعه‌شناختی ارزش زیادی ندارد و در واقع می‌توان گفت تئاتر از رسانه‌های نو متولد شده، خیلی عقب‌تر و در نتیجه تاثیر فرهنگ‌سازی‌اش همچنان بسیار اندک است.
باید گفت امروز تئاتر فقط وجود دارد و مخاطبانش گاهی هستند و گاهی نیستند.
در نتیجه تئاتر سیکل باطلی را در درون خودش ایجاد کرده است.
آن‌طور که او نقل می‌کند: در نگاه دوم باید تئاتر را از منظر درون صنفی نظاره کنیم.
در تهران و در بعضی شهرستان‌ها، نمایش‌هایی هم‌طراز با بهترین نمایش‌های دنیا از جمله تئاتر نو و تئاتر آف استیج اجرا می‌شود و دیگر سبک‌ها و متدهای دنیا نیز لحظه به لحظه در جریانند.
اگر مدیران نو آمده خدشه‌ای به این جریان وارد نکنند، تئاتر در این مسیر پیش خواهد رفت.
او ادامه می‌دهد: گرچه خدشه‌ای هم وارد شود، با وجود پتانسیل انسانی‌ای که طی این سال‌ها پرورش یافته و کسانی که تئاتر دیده‌اند و تئاتر خوانده‌اند، این هنر بدون هیچ خللی به جلو خواهد رفت.
به زعم او اما وضعیت هنر نمایش در اصفهان حکایتی همچنان تکراری است.
کیان می‌گوید: فارغ از غرولندهای همیشگی راجع به حمایت یا عدم حمایت ارگان‌ها که میلیون‌ها بار تکرار شده است، همچنان معضل مخاطب و فرهنگ‌سازی برای پرورش مخاطب حرفه‌ای از نظر من یکی از بزرگ‌ترین معضلات تئاتر این شهر است.
همچنان اعتقاد دارم که اگر برخی بودجه‌های میلیاردی، صرف معرفی ذات تئاتر و ذات سازنده‌اش به مردم کوچه و بازار شود، راهگشاتر است تا این که هزینه‌ها برای نمایش‌های به ظاهر ارزشی مصرف گردد.
چراکه تئاتر یک هنر مادر است و تا ابد به زایش خود ادامه خواهد داد.
میثم کیان معتقد است که در ذات هنر تئاتر فرهنگ‌سازی نهفته است. همچنان که نمایش، زمینه‌ساز پرورش هنرمندان دیگر عرصه‌ها نیز است.
از این رو باید امیدوار باشیم که هنوز آن را در اختیار داریم.
او می‌افزاید: در دنیای امروز تئاتر اصفهان و پس از سال‌ها، ازدحام تازه نفس‌های بسیاری را مشاهده می‌کنیم، دیگر از اسم‌های تکرار شونده نیز خبری نیست.
هرچند که مدیران اسامی تکرار شونده را بیشتر دوست دارند، با این حال نسل تازه‌نفس و تجربه‌گرای بزرگی در این شهر در حال پدیدار شدن است؛ از دانشجویان دانشگاه‌های اصفهان و دیگر شهرها گرفته تا خروجی‌های آموزشگاه‌ها و دیگر افرادی که به‌صورت تجربی وارد این عرصه شدند.
اگر این نسل پیشتاز با آزمون خطاهایش پیش برود و مدیریت سرکوبگر نهادهای مربوطه مسیر آنها را سد نکند، مقصد روشنی در پیش است.
به هر حال تئاتر اصفهان روزهای خوشی خواهد دید.
حداقل من امیدوارم.
به باور کیان، امید به ایجاد تماشاخانه‌هایی در اصفهان که هنوز قفل آن شکسته نشده و در سیطره شهرداری و دیگر ارگان‌ها قرار دارد، کورسوی دیگری است که در کنار پا گرفتن نسل جدیدی که برای بقا می‌جنگد، می‌توان روزها، ماه‌ها و سال‌های خوبی را برای تئاتر این شهر در خیال آورد؛ روزهایی که تئاتر با مردم خودش ارتباط برقرار کند و نه این که در جشنواره‌های ریز و درشت، گوشه و کنار کشور تجلی یابد.
شیما خزدوز
انتهای پیام