روایتی تلخ از شرایط 2 تیم‌ملی فوتبال با تفاوت‌هایی از زمین تا آسمان!/ وقتی گوش شنوایی نیست+عکس

جلال بابایی- المپیک ناشنوایان اردیبهشت ماه سال آینده در ریو برزیل برگزار می‌شود.
ایران نیز در برخی رشته‌ها از جمله فوتبال در این رویداد معتبر حضور خواهد داشت.
اردوی تیم‌های ملی آغاز شده و اطلاع از وضعیت و شرایط آنها ما را بر این داشت تا از نزدیک حضور پیدا کرده و در جریان روند آماده یکی از رشته های محبوب یعنی فوتبال قرار بگیریم.
قرارمان را با «علیرضا بسیح»، کاپیتان تیم ملی هماهنگ می‌کنیم، ساعت 15:30 «ورزشگاه شهید شیرودی».
زمین چمن شماره 2 محل تمرین ملی پوشان ناشنوا و کم شنوا است.
راس ساعت وارد مجموعه می‌شویم.
هیچ رنگ و بویی از چمن نیست.
ورزشگاه که چندین سال است به حال خود رها شده و زمین آن آنقدر سفت که وقتی پای روی آن می‌گذارید، کاملااین موضوع را حس می‌کنید.
آنقدر ورزشکاران ناشنوا و معلول از هیاهوی رسانه‌ای دور هستند که از حضور یک تیم خبری در اردوی خود خوشحالند و مدام از عکاس درخواست گرفتن عکس دارند.
مربیان تیم با جدیت زیادی کارهای تاکتیکی را آغاز می‌کنند و برخی بازیکنان که شنوایی نسبی دارند، دستورات مربی را باشیوه خود به ناشنواها منتقل می‌کنند.
در حین تمرین علیرضا بسیح، کاپتیان تیم برای تعویض کفش‌ها کنار زمین می‌آید.
در حین تعویض از نامناسب بودن زمین گلایه دارد و می‌گوید: «غیر از اینجا، جایی برای تمرین نداریم.
تمام زمین ها در تهران اشغال هستند و به ما نمی‌رسد.
این تیم برای المپیک آماده می شود و شرایط زمین را ببینید.» صحبت های او را در حالی که گوش می‌دادم، لباس ها و کوله پشتی هایی که روی سکوها بود، توجهم را جلب کرد.
بله، اینجا علاوه بر زمین خراب، رختکن هم وجود ندارد.
دقیقا امکاناتی زیر صفر برای تیمی که می‌خواهد به المپیک برود.
مربیان در نقاط مختلف زمین مشغول آموزش کارهای تاکتیکی هستند، اما زمین آنقدر خراب است که همه چیز را تحت الشعاع قرار داده است.
شاید باورتان نشود، اینجا تیم های محلات هم نمی توانند تمرین یا بازی کنند، اما تیم ملی مشغول آماده سازی برای بزرگترین رویدادش در جهان است.
زمین ناهموار قدرت کار تاکتیکی را می گیرد، اما آنطور که از شواهد پیداست، مربیان هم چاره ندارند، چون تیمی که در اختیارشان است، آنقدر قدرت و نفوذ ندارد و باید با این شرایط بسوزند و بسازند.
پشت دروازه‌ها می‌روم تا تمرین گلرها را تماشا کنم، اما شرایط خوبی حاکم نیست و دروازه بانان بعد از هر شیرجه‌، از سفتی زمین گلایه دارند و فریاد می‌کشند.
این شرایط را با امکاناتی که برای تیم ملی فوتبال فراهم می‌شود را مقایسه می‌کنم؛ تفاوت از زمین تا آسمان است و جای مقایسه ای باقی نمی‌ماند.
هر دو تیم ملی فوتبال هستند، اما این کجا و آن کجا.
برای تیم ملی شنواها از وزیر، نماینده و رئیس جمهور پای کار می‌آیند، اما تیم ملی ناشنوایان از حداقل امکانات هم بی نصیب است.
موضوعی که در پایان تمرین قادر تیموری سرمربی تیم ملی ناشنوایان و کم شنوایان هم به آن اشاره می‌کند: «ما فقط مشکل زمین تمرین داریم.
اینجا اصلا وضعیت خوب نیست، چون چمنی وجود ندارد.
این تیم باید به المپیک برود، اما شرایط محل تمرین را می‌بینیم.
بازیکنان مستعدی داریم که می‌توانند نتیجه بگیرند.»
او تاکید می‌کند: تیم ما در دوره گذشته نایب قهرمان شده و در این دوره هم پتانسیل روی سکو رفتن داریم و فقط باید حمایت شویم.
حالا اگر خدایی ناکرده تیم نتیجه نگیرد، همه شروع به انتقاد خواهند کرد، اما حالا که به حمایت نیاز داریم، کسی نیست.
امیدوارم مسئولین وزارت ورزش این وضعیت ما را ببینند و کمک کنند.
به گزارش فارس، ورزشگاه شهید شیرودی را در سرمای سوزناک زمستان در حالی ترک می‌کنیم که بازیکنان و کادر فنی درخواست زیادی دارند تا به شرایطشان رسیدگی شود.
بازیکنان به تیم خبری تاکید دارند که طوری انعکاس دهید که وضعیت تغییر کند و حداقل یک زمین تمرین خوب در اختیارشان بگذارند؛ بچه‌هایی که شغل و درآمد مناسبی هم ندارند، اما به اردو آمده‌اند تا برای «ایران» افتخار آفرینی کنند.
انتهای پیام/