سرنوشت نامعلوم کودک افغان در بحبوحه خروج آمریکا از افغانستان

"این یک تصمیم آنی و لحظه‌ای بود." میرزا علی احمدی و همسرش ثریا و همچنین پنج فرزندانشان در تاریخ ۱۹ اوت در سیل عظیمی از جمعیت و وضعیت آشفته‌ای که بیرون دروازه‌های فرودگاه کابل در افغانستان حاکم بود، به یک سرباز آمریکایی برخورد کردند که از بالای حصاری از آن‌ها پرسید که آیا به کمک نیاز دارند یا خیر.
به گزارش ایسنا، به نقل از شبکه الجزیره، آن‌ها از ترس اینکه مبادا "سهیل"، بچه دو ماهه‌شان در آن غوغا و بلبشو درگیر و تلف شود، او را به همان سرباز سپردند و می‌پنداشتند که به زودی به در ورودی که تنها حدود پنج متر فاصله داشت، می‌رسند.
اما در آن وانفسا، میرزا علی گفت که طالبان (که به سرعت کشور را با عقب نشینی نیروهای آمریکایی تسخیر کرده بود) شروع کرد به عقب راندن صدها مهاجر که امیدوار به گریز بودند.
بیش از نیم ساعت طول کشید تا سایر اعضای خانواده به آن طرف حصار فرودگاه برسند.
هنگامی که به آن طرف حصار فرودگاه رسیدند، هیچ خبری از سهیل نبود.
با سقوط دولت تحت حمایت غرب در کابل و تسلط طالبان بر شهر، آمریکا و متحدان بیش از ۱۲۰ هزار تن را از فرودگاه بین‌المللی حامد کرزای در طول چند هفته در ماه اوت تخلیه کردند.
نیروهای آمریکایی تا ۳۰ اوت از افغانستان خارج شدند و به ۲۰ سال اشغال نظامی آمریکا پایان دادند.
میرزاعلی که به گفته خودش ۱۰ سال در سفارت آمریکا به عنوان نگهبان کار می‌کرد، نومیدانه از هر مقامی که با آن‌ها برخورد می‌کرد، درخصوص محل نگهداری نوزادش پرس‌وجو کرد.
وی گفت که یک فرمانده نظامی به او اظهار کرد که فرودگاه برای یک نوزاد بسیار خطرناک است و ممکن است نوزادش را به یک منطقه ویژه برای کودکان برده باشند؛ اما وقتی به آنجا رسید، هیچ‌خبری از سهیل، نوزاد دو ماهه‌اش نبود.
میرزا علی در مصاحبه‌ای به واسطه یک مترجم گفت: او (فرمانده نظامی) با من در اطراف فرودگاه قدم زد تا همه جا را جست‌وجو کند.
میرزا علی افزود که هرگز نام فرمانده را دریافت نکرده است؛ زیرا او انگلیسی صحبت نمی‌کند و به همکاران افغان در سفارت برای کمک به برقراری ارتباط متکی بود.
سه روز گذشت.
میزرا علی گفت: شاید با بیش از ۲۰ فرد در این خصوص صحبت کردم.
به هر مقامی، شخص نظامی یا غیرنظامی که برخورد کردم، پیرامون نوزادم از آن‌ها پرس‌وجو کردم.
میرزا علی افزود که وی با یکی از مقامات غیرنظامی صحبتی داشته و او گفته‌ که "ما اینجا مکانی برای نگهداری بچه‌ها نداریم."
میرزا علی ۳۵ ساله، همسرش ثریای ۳۲ ساله و سایر فرزندانشان که ۱۷، ۹، شش و سه ساله هستند، در جریان خروج ابتدا به قطر، سپس به آلمان و در نهایت در آمریکا فرود آمدند.
این خانواده اکنون در فورت بلیس در تگزاس به همراه سایر پناهندگان افغان در انتظار اسکان مجدد در آمریکا هستند.
آن‌ها در آمریکا هیچ قوم و خویشی ندارند.
میرزا علی گفت که خانواده‌های دیگری را دیده است که در همان لحظه نوزادان خود را از روی حصار فرودگاه کابل به سربازان تحویل می‌دادند.
یک ویدئو از یک نوزاد که توسط بازویش از روی سیم تیغ حصار رد می‌شود، در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد.
او بعدا به پدر و مادرش پیوست.
میرزا علی گفت که از زمانی که نوزادش گم شده، روزهای تاریک و لحظات تلخی را سپری می‌کند.
وی در هر دیدار با هر مقامی از جمله امدادگران و مقامات آمریکایی، از سهیل، نوزاد خویش به آن‌ها می‌گوید.
وی گفت: هر شخصی وعده‌هایی داده است که تلاششان را می‌کنند تا سهیل را پیدا کنند؛ اما همه‌ این‌ حرف‌ها صرفا وعده هستند.
یک گروه حمایت از پناهجویان افغان عکسی با عنوان "کودک گمشده" به همراه تصویر سهیل ایجاد کرده است و در شبکه‌های اجتماعی دائما به اشتراک می‌گذارند به این امید که کسی او را بشناسد.
یکی از مقامات دولت آمریکا که با این وضعیت آشنا است، گفت که این پرونده برای همه آژانس‌های درگیر از جمله پایگاه‌های آمریکا و مکان‌های خروج از کشور، علامت‌گذاری شده است تا به آن رسیدگی کنند.
این مقام اظهار کرد که این نوزاد آخرین بار در جریان هرج‌ومرج در فرودگاه کابل در حال تحویل به یک سرباز آمریکایی دیده شد اما متاسفانه هیچ شخصی نمی‌تواند این نوزاد را پیدا کند.
سخنگوی وزارت دفاع و سخنگوی وزارت امنیت داخلی آمریکا که بر تلاش‌های اسکان مجدد نظارت می‌کنند، از آنجایی که این جدایی در خارج از کشور اتفاق افتاد، سوالات مربوط به این موضوع را به وزارت امور خارجه ارجاع دادند.
سخنگوی وزارت امور خارجه گفت که دولت با شرکای بین‌المللی و جامعه بین‌الملل کار می‌کند تا هر مسیری را برای یافتن این نوزاد کشف کند.
ثریا، همسر میرزا علی نیز در مصاحبه‌ای به واسطه یک مترجم گفت: بیشتر وقت‌ها کاری جز گریه کردن ندارم و اوضاع و احوال سایر فرزندانم پریشان است.
تنها کاری که من انجام می‌دهم این است که به فرزندم فکر کنم.
هر شخصی از جمله مادرم، پدرم، خواهرم، همه وهمه به من دلداری می‌دهند و می‌گویند نگران نباش، خدا مهربان است و پسرت پیدا می‌شود.
انتهای پیام