تبیین «شاخص سلامت تنظیم گر»در یک نشست بین المللی توسط نماینده ایران

اندیشکده حکمرانی شریف ضمن حضور در کنفرانس بین‌المللی سیاست‌گذاری عمومی، به دو موضوع «تحولات نظام مشورت سیاستی ایران: به‌سوی فنی سازی و دیجیتال‌سازی» و «ارزیابی معماری نهادی تنظیم‌گران ایران: به سمت تنظیم‌گران مقتدرتر» پرداخت.
به گزارش گروه علم و پیشرفت خبرگزاری فارس، کنفرانس بین‌المللی سیاستگذاری عمومی، بدون شک یکی از مهم‌ترین رویدادهای علمی در جهان سیاستگذاری عمومی به‌حساب می‌آید.
پنجمین دورة این کنفرانس از ۱۴-۱۸ تیرماه سال جاری و با ۲۰ موضوع، ۱۵۵ پنل و ۲۸۱ نشست و با ارائه بیش از ۱۵۰۰ مقاله از ۷۸ کشور جهان پیرامون موضوعاتی چون: نظریه‌های فرایند سیاستگذاری، سیاستگذاری عمومی تطبیقی، مشکل عمومی و تنظیم دستور کار، اجرای سیاست، گفتمان سیاستگذاری و تحقیقات انتقادی، گروه‌های ذی‌نفع، کسب‌وکارها، شبکه‌ها و حکمرانی، سیاست علم، تکنولوژی و اینترنت، سیاست جهانی و...
به‌صورت مجازی و حضوری در بارسلونای اسپانیا برگزار گردید.
اندیشکده حکمرانی شریف ضمن حضور در این کنفرانس بین‌المللی، دو موضوع: «تحولات نظام مشورت سیاستی ایران: به‌سوی "فنی سازی" و "دیجیتال‌سازی"» و «ارزیابی معماری نهادی تنظیم‌گران ایران: به سمت تنظیم‌گران را نیز در نشست‌های کنفرانس به‌صورت حضوری ارائه نمود.
در این گزارش مروری خواهیم داشت بر آنچه از جانب اندیشکده حکمرانی شریف در این نشست‌ها ارائه شده است.
ارائه اول پیرامون تحلیل و بررسی تحولات نظام مشورت سیاستی در ایران صورت پذیرفت.
هدف نهایی نظام مشاورة سیاستی، اثرگذاری بر روند و محتوای سیاست‌های عمومی است.
ازاین‌رو این، نظام مشورت سیاستی را می‌توان در سه بعد: قرابت با نهاد سیاستگذار، میزان حمایت سیاسی جلب شده، و در نهایت کیفیت محتوای ارائه شده، مورد بررسی قرار داد.
علی‌رغم اهمیت ویژة این نظام در ادبیات سیاستگذاری عمومی، تابه‌حال نظام مشاورة سیاستی در ایران به‌صورت یکپارچه موردمطالعه قرار نگرفته است.
این ارائه ابتدا تاریخچه‌ی نهادهای اصلی مشاوره‌ای و خصوصیات نهادی آن را در ایران روشن می‌سازد، سپس چگونگی ایجاد نهادهای جدید مشاوره سیاستی در دهه‌های گذشته در بدنه بخش عمومی را تشریح می‌نماید.
به‌علاوه به بررسی نحوة تعامل نهادهای دانشگاهی و علمی و همچنین سازمان‌های مشاورة مدیریتی با مجموعه‌های مذکور در دهة ۸۰ و ۹۰ هجری شمسی می‌پردازد.
این ارائه باتوجه‌به روندهای موجود، دهه‌های آینده را دهه «بیرونی‌سازی» نظام مشورتی و حضور جدی‌تر اندیشکده‌های مستقل و فناوری پایه، در روند سیاستگذاری عمومی در کشور می‌نامد.
موضوع اصلی ارائه دوم معماری نهادی و ساختاری سازمان‌های تنظیم‌گر در ایران است.
به دنبال خصوصی‌سازی و واگذاری برخی مسئولیت‌های دولت به بخش‌های غیرعمومی، نیاز به حفاظت از منافع و ارزش‌های عمومی از طریق تنظیم‌گری اجتناب‌ناپذیر است.
سابقه حضور سازمان‌های دولتی در ایران که وظایف تنظیمی برعهده داشته‌اند به قبل از دهة ۵۰ شمسی برمی‌گردد.
اما تشکیل نهادهای تنظیم‌گر مدرن در ایران پس از ابلاغ سیاست‌های کلی اصل ۴۴ قانون اساسی در سال ۱۳۸۴، میسر گردید.
این ارائه با معرفی شاخصی جدید به نام «شاخص سلامت تنظیم‌گر»، معماری نهادی و ساختاری سازمان‌های تنظیم‌گر در ایران را مورد بررسی قرار داده است و با الهام از ادبیات موجود برای توصیف حکمرانی تنظیم‌گران در ایران، چهار شاخص عمده را پیشنهاد می‌کند: ۱- استقلال و خودمختاری، ۲- پاسخگویی و شفافیت، ۳- پیش‌بینی‌پذیری و در نهایت ۴- اقتدار و ابزارهای اعمال تصمیم.
برخلاف ادبیات متعارف موجود که بیشتر بر ویژگی‌های استقلال و خودمختاری و پاسخگویی و شفافیت تأکید دارند، این ارائه بیان می‌دارد که اقتدار و ابزارهای اعمال تصمیم نقش اساسی‌تری در ارزیابی و اثربخشی نهادهای تنظیم‌گر در بستر سیاسی - اجتماعی ایران دارد.
چراکه تفکیک افراطی قوا، تداخلات تنظیمی و معماری سنتی بخش محور در حوزة خدمات عمومی جز ویژگی‌های بارز نظام حکمرانی ایران است و ساختارهای تنظیم‌گر نیز در همین بستر نهادی به فعالیت می‌پردازند.
این ارائه نه‌تنها مجموعه‌ای جدید از شاخص‌ها را برای ارزیابی معماری نهادی تنظیم‌گران ارائه می‌نماید، بلکه تلاش نموده است ویژگی‌های نهادی نظام تنظیم‌گری ایران را که یکی از کشورهای مطالعه نشده در این حوزه است را نیز تبیین نماید.
انتهای پیام/