سه خط مشی از زمان اشغال فلسطین تاکنون/ راهکار مقاومت سودمندترین گزینه/ یادداشت «محمد رضا شیبانی»

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، جمهوری اسلامی ایران نیز همانند تمام مسلمانان و آزادگان، فلسطین و قدس را سرزمین مبارک و میدان مبارزه دائمی بین حق و باطل می‌داند.
از وقتی حضرت ابراهیم علیه السلام پرچم حق و یکتا پرستی را در این سرزمین برافراشت و نسل‌های پیامبران و صالحین و شهدا آن را به ارث بردند، هویت و اصالت آن را حفظ کردند، هر زمان که تجاوزی به این سرزمین مقدس صورت گرفت، مردمانی از اهل حق آمدند، کسانی که با آمدن آنها تاریکی کنار می‌رود تا بار دیگر نور یکتا پرستی بدرخشد.
قدس، قلب سرزمین این مقدس مبارک، سرزمین پیامبران، در برگیرنده مسجد الاقصی، اولین قبله، دومین مسجد بنا شده، سومین از حیث اهمیت و جایگاه، سرزمین سفر شبانه و دروازه زمین به آسمان​​ است.
صلح، ثبات و شکوفایی این سرزمین نشان سلامتی و مصونیت و قدرت امت است، اما اشغال آن از سوی دشمنانش، بر ضعف و ناتوانی امت و عقب ماندگی و تفرقه و اختلاف آن است.
امام خمینی برای تحقق به اهداف متعددی روز جهانی قدس را قرار داد که از جمله این اهداف:
● توجه جامعه جهانی را به ظلم و ستم روا داشته علیه فلسطینی‌ها و رفتارهای جنایتکارانه صهیونیست‌ها علیه مردم مظلوم فلسطین جلب کرد.
● پایه همبستگی مسلمانان و ملل آزاد جهان برای حمایت از حقوق قانونی و انسانی مردم فلسطین را بنا نهاد.
● ایستادگی ایران انقلابی به عنوان یک کشور قدرتمند در منطقه در کنار ملت فلسطین تا آزادی کامل سرزمین‌های فلسطینی و بازگشت حقوق ملت فلسطین به آن را اعلام کرد.
● دمیدن روحی مقاومت در پیکره همه نیروها و فعالان در عرصه فلسطین و دعوت آنها به تمرکز تلاش‌هایشان تحت عنوان نیروهای مقاومت برای آزادسازی فلسطین و پایه ریزی حمایت و پشتیبانی کامل و همه جانبه از فلسطین و هر آنکه برای آزادسازی آن مقاومت می‌کند.
اما سوالی که در این شرایط حساس خود را مطرح می‌کند، این است که چرا علی رغم همه تلاش‌ها برای تسویه و حل قضیه فلسطینی از یک سو و همه فداکاری‌ها و ایستادگی‌های ملت فلسطین و ملل منطقه از سوی دیگر، هنوز قدس و فلسطین را پس از هفتاد سال در اشغال صهیونیست‌ها می‌بینیم؟
از گذشته تا آینده، از روز اشغال آن تا چشم انداز آزادی آن، ما در کجای تاریخ فلسطین ایستاده‌ایم؟
آیا شرایط ما در این مرحله به اندازه ای دشوار شده که مانع تحقق ما، هدف ما، آزادسازی فلسطین و باز پس گیری حقوق ملت فلسطین می شود؟
یا اینکه در شرایط مناسب و رضایت بخشی بسر می بریم؟
فکر می‌کنم پاسخ دادن به این سؤالات به ما کمک می‌کند تا نیمی از راه آزادسازی قدس و فلسطین را طی کنیم.
حین پاسخ به این سؤالات، تنها به چند نکته مختصر درباره سه خط مشی تعامل صورت گرفته از زمان اشغال فلسطین تاکنون اشاره می‌کنم:
یک: خط مشی صهیونیستی: سیاستی ثابت به سمت اشغال هرچه بیشتر.
اگر به اقدامات اتخاذ شده توسط صهیونیست‌ها از ابتدای موجودیت رژیم صهیونیستی تاکنون نگاهی بیندازیم، پافشاری صهیونیست‌ها برای ادامه سیاست اشغالگری و سرکوب، از ابتدای اشغال قدس تا تجاوز و تعرض به مسجدالاقصی، سپس یهودی‌سازی شهرک‌ها و محله‌های قدیمی و منطقه پیرامون قدس، گسترش شهرک سازی صهیونیستی و ساخت دیوار حائل و پس از آن یهودی‌سازی ساکنان قدس و فلسطین و بیرون راندن و آوارگی فلسطینی‌های ساکن قدس با سلب حق سکونت در قدس، تخریب خانه‌های آنها، ندادن پروانه ساخت، تجاوز به اماکن مقدس و اوقاف اسلامی و مسیحی و سرانجام، اخیرا و نه آخرین آن، ندادن اجازه برگزاری انتخابات فلسطینی در قدس را می‌بینیم.
دو: خط مشی چانه زنی: خط مشی برخی از فلسطینی‌هایی که اعتقاد دارند، از طریق مذاکرات می‌توانند، حقوق ملت فلسطینی خود را باز پس‌گیرند.
به همین دلیل خط مشی آنها، ورود به مذاکراه و گفتگو برای آزادی اراضی و حرکت به سمت پیاده‌سازی بندها و مواد توافقنامه‌های متعدد از جمله توافقنامه اوسلو و پس از آن قرارداد قرن و گشودن راه در برابر عادی سازی روابط و رقابت برخی از رهبران جهان عرب به این سمت و سو است.
موفقیت‌ها و دستاوردهای این خط مشی چیزی جز ارائه امتیازات بیشتر به صهیونیست‌ها نبود.
نتیجه مذاکرات به جایی رسید که از نقشه فلسطین چیزی جز چند جزیره کوچک پراکنده و جدا از هم باقی نماند و با کمال تأسف آخرین دستاوردهای این خط مشی ندادن اجازه به فلسطینی‌های ساکن قدس جهت شرکت در انتخابات فلسطینی و اذعان «محمود عباس» در نشست اخیر شورای مرکزی جنبش فتح به این امر بود که صهیونیست‌ها به تشکیلات فلسطین اجازه برگزاری انتخابات در قدس را نمی‌دهند.
سه: خط مشی مقاومت و ایستادگی: خط مشی است که سودمندی خود را به اثبات رسانده و از زمان اشغال فلسطین آغاز شد و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به خط مشی مقاومت و ایستادگی در دو میدان فلسطینی و منطقه‌ای تبدیل شد و نتایج و رهاوردهای آن را سال 2000 شاهد بودیم که به لطف آن، جنوب لبنان، بدون از دست دادن هیچ چیز در برابر صهیونیست‌ها آزاد شد و فرار آنها از غزه و آزادسازی منطقه و بیم از اشغال مجدد آن و همچنین جنگ ژوئیه سال 2006 و شکست دستگاه شکست ناپذیر نظامی صهیونیستی و برقراری موازنه وحشت و افزایش قدرت نیروهای مقاومت در غزه و توانمندی آنها در وضع پیش شرط‌هایی برای آتش بس را به دنبال داشت.
در این چارچوب نیروها و گروه‌های مقاومت باید روی چندین نکته تمرکز کنند تا از این رویکرد برای گرفتن نتایج و دستاوردهای مثبت‌تر به نفع ملت فلسطین استفاده کنند و ما به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:
یک: عدم انحراف از مسیر و هدف اصلی.
دو: عدم درگیر شدن در قضایا و مسائل ثانویه که به شکاف و تفرقه در محور مقاومت منجر شود.
سه: محدود کردن و متمرکز کردن اهداف مقاومت روی مقابله با سیاست‌های صهیونیستی و آزادسازی فلسطین.
چهار: حفظ یکپارچگی خط مشی و انسجام و همبستگی بین نیروهای مقاومت و تقویت آن.
پنج: تلاش برای بالا بردن سطح آگاهی و بیداری ملت، به ویژه نسل جوان در قبال طرح‌ها و نقشه‌های صهیونیستی علیه طرح مقاومت و موفقیت‌ها و پیروزی‌هایش در فلسطین و منطقه
با توجه به شرایط حاکم بر صحنه فلسطینی و آنچه از سرکوب و اشغالگری در آن در جریان است، ما ادامه سیاست کشتار غیرنظامیان و کودکان فلسطینی به دست نیروهای اشغالگر را به شدت محکوم می‌کنیم و خواستار آزادی فوری اسرا در زندان‌های اسرائیلی و بازگشت پناهندگان به وطن خود و رفع محاصره نوار غزه هستیم.
ما سیاست رژیم صهیونیستی در یهودی سازی قدس را محکوم می‌کنیم و از سازمان‌ها و مجامع بین‌المللی می‌خواهیم، اقدامات اسرائیل علیه ملت فلسطین را محکوم و اقدامات متجاوزانه رژیم صهیونیستی را متوقف کنند.
جمهوری اسلامی ایران همچنین برقراری روابط رسمی و عادی سازی روابط توسط برخی کشورهای عربی بدون رایزنی با فلسطینی‌ها را محکوم می‌کند و بر این باور است که این رویکرد جنایات رژیم صهیونیستی در فلسطین را افزایش خواهد داد.
ما بر این باوریم، خط مشی رژیم صهیونیستی در بی‌ثبات کردن نظم و امنیت منطقه و نقض حاکمیت دولت‌های منطقه از جمله سوریه و لبنان تهدیدی آشکار برای منطقه است.
ما تأکید می‌کنیم که حمایت و پشتیبانی کامل و برنامه ریزی شده آمریکا از اقداماتی که با قوانین بین‌المللی و اصول اخلاقی و بشردوستانه رژیم صهیونیستی مغایرت دارد، بر مشکلات قضیه فلسطینی می‌افزاید.
جمهوری اسلامی ایران طرحی چهار ماده‌ای را برای حل قضیه فلسطینی ارائه داد که در دبیرخانه سازمان ملل متحد به ثبت رسید.
بر اساس این طرح، برگزاری همه پرسی ملی بین فلسطینی‌ها، بر اساس اصول دموکراتیک و قوانین بین‌المللی که توسط همه کشورها و ملت‌ها پذیرفته شده باشد، ممکن است، بتواند جایگزین مناسبی برای طرح ناکام سابق باشد.
در پایان، ما بر این باوریم که رژیم صهیونیستی به بن بست سیاسی، اجتماعی و امنیتی در ابعاد مختلف رسیده است و علی رغم همه درد و رنج‌هایی که ملت فلسطینی با آن رو به رو است، فرزند قدس در خاک خود ثابت قدم و به آن پایبند است و همچنان پافشاری و پایداریش نه تنها مایه مباهات و افتخار هر فلسطینی، هر عرب و هر مسلمان، بلکه برای هر انسانی است که منادی حق، عدالت و آزادی است.
با این حال، این ایستادگی و پایداری باید از سوی کسانی حمایت و پشتیبانی شود که در کنار فلسطین و قضیه عادلانه ایستاده‌اند و ضروری است که از زبان همه شعارها و امیدها خارج شده، به زبان برنامه‌ها و اقدامات تبدیل شود که در عمل اجرا می شود.
این یک جنگ اراده‌هاست که تنها راهکار آن، آمادگی و تدارک خوب، کار بیشتر، صبر، فداکاری و ایستادگی است.
یادداشت: «محمدرضا رئوف شیبانی» کارشناس ارشد غرب آسیا
انتهای پیام/