بیلبوردی که چشم‌های شهر را بارانی کرد

ناگهان و در یک نقطه از میدان، سرها ناخودآگاه به سوی یک روایت برگشت، روایتِ اتفاقی شگفت که حالا به قدرت هنر به تصویر کشیده شده بود تا چشم‌ها را با هر زمینی، بارانی کند!
به گزارش خبرگزاری فارس از اهواز، ساعت ۱۲ ظهر بود که پاهای بی‌حوصله به میدان شهدا رسید، پایی برگشته از محل کار، یکی با پرونده درمانی، آن دیگری هم که صاحبش با افتخار آدامس را در دهانش به رقص درآورده و موهایش با شال در تقلا بود.
اما در اوج این هیاهو، آسمان برحسب وظیفه و طبق معمول بیرحمانه شلاق شرجی‌اش را بر تن آدم‌های در عبور و مرور نازل می‌کرد تا نوسان قدرت تحمل بشر عصر تکنولوژی را به شوخی بگیرد.
اینجا حتی سرها هم در گوشی‌ها بند نشده و سنگینی زنجیرهای داغ نور، طوری همه را کلافه کرده بود که فقط در تلاش بودند تا اولین تاکسی خطی را یقه کنند و خودشان را به مقصد برسانند.
اما ناگهان و در یک نقطه از میدان، سرها ناخودآگاه به سوی یک روایت برگشت، روایتِ اتفاقی شگفت که حالا به قدرت هنر به تصویر کشیده شده بود تا چشم‌ها را با هر زمینی، بارانی کند، تابلویی که گویی جوی گوارایی است برای همه تا هرکس برحسب ظرف‌اش از آن بیاشامد!
در این گفت‌وگوی صمیمانه پای صحبت‌های امین فلاحیان نشستیم تا برایمان از روزهایی بگوید که منجر به خلق این اثر باشکوه شد، هنرمندی که با سابقه درخشان ۲۶ سال فعالیت در حوزه گرافیک و تصویرسازی توانست طلایی‌ترین برهه تاریخ را به قدرت هنر جاودانه کرده و در قلب شهر بکارد.
فارس: چه جرقه‌ای باعث شد که این موضوع، توجه شما را به عنوان یک هنرمند به خود جلب کند؟
فلاحیان: می‌خواستم برای کاراکتری که فقط صحبتش را می‌کنیم و نام او را بر بچه‌هایمان می‌گذاریم اما راجع به او خیلی کم می‌دانیم، کاری کرده باشم.
به همین دلیل بر مهم‌ترین و مهجورترین شاخصه حضرت که عدالت بود دست گذاشتم، چرا که عدالت علی(ع) آنقدر در گفتار و رفتارش بروز و نمود دارد که همه حضرت را به اجراکننده عدالت می‌شناسند.
فارس: چرا برای نشان دادن عدالت حضرت علی(ع) این برهه از زندگی مبارکشان را انتخاب کردید؟
فلاحیان: ایده‌های زیادی به ذهنم آمد که در نهایت با مشورت چند نفر از دوستان هنرمند به سکانس ضربت خوردن حضرت علی در سحرگاه ۱۹ رمضان رسیدیم.
فارس: برای شروع کار بلافاصله اقدام کردید؟
فلاحیان: خیر، اینگونه نبود که بخواهم بلافاصله و بدون هیچ تحقیقی کار را آغاز کنم بلکه برای تسلط بر موضوع به سراغ کتاب‌های تاریخی از جمله تاریخ طبری و کتب دیگر رفتم تا بتوانم کاراکترها را به صورت مستند در تصویر بچینم.
فارس: از جزئیات این پرده هنری بیشتر برایمان بگویید
فلاحیان: در این تصویر «ابن ملجم» به حضرت ضربه زده و حضرت را در حالی به حیاط مسجد آورده‌اند که در حال از هوش رفتن است.
از شخصیت‌های آن روز هم میتوان امام علی(ع)، امام حسن مجتبی(ع)، ۱۰ نفر از یاران و قاتل حضرت نام برد که در تصویر دیده می‌شوند.
این تصویر نشان می‌دهد که یاران حضرت با شمشیر بالای سر «ابن ملجم» هستند تا او را به سزای عملش برسانند اما حضرت علی(ع) اشاره می‌کند به اینکه باید با عدالت با او رفتار شود.
فارس: چه چیز این سکانس تاریخی توانست شما را به تفکر و اجرای اینچنین خلاقیتی گسیل دارد؟
فلاحیان: ببینید حضرت علی(ع) در آن زمان رسما شرق و غرب دنیا را در زیر پرچم خود داشت اما آنقدر در دسترس بود که این گونه یک نفر در مسجد وارد شده و میتوانست به او نزدیک شود و این خود برای جوشش هر ایده‌ای کافی است.
فارس: چه تکنیکی برای این پروژه هنری به کار گرفته شده است؟
فلاحیان: تکنیک به کار رفته در این تصویر دیجیتال پینت بوده و کاملا تصویرسازی است که حدود یک هفته کار تولید آن زمان برد و امیدوارم که مورد قبول حضرتش واقع شده باشد.
دیجیتال پینتینگ یا نقاشی دیجیتال یک هنر نوظهور است که در آن، تکنیک‌های مرسوم در نقاشی سنتی مانند آبرنگ، رنگ روغن، ایمپاستو و سایر تکنیک‌ها با استفاده از ابزارهای دیجیتالی مانند کامپیوتر و یک تبلت دیجیتالی به همراه یک قلم و نرم افزار مربوطه، پیاده‌سازی و اعمال می‌گردد، هنری که هنرمند توانمند خوزستانی توانست با آن باشکوه‌ترین وجه یک انسان کامل یعنی عدالت علی (ع) را به نمایش بگذارد.
در حقیقت این هنرهای جدید برای هنرمندان متعهد به مثابه یک سکوی پرتاب است تا به سوی تعهد بیشتر پیش بروند، تعهدی که شهید سید مرتضی آوینی سال‌ها پیش در تبیین حقیقت و سرچشمه آن اینچنین گفته است: هنرمند باید از «غرض اندیشی » آزاد باشد، اما در عین حال هنر عین تعهد اجتماعی است چرا که وجود انسان عین تعهد است و هنر نیز به مشابه جلوه انسان نمی‌تواند از تعهد فارغ باشد.
هنرمند باید اهل درد باشد و این درد نه تنها سرچشمه زیبایی و صفای هنری بلکه معیار انسانیت است.
آدم بی درد هنرمند نیست که هیچ اصلا انسان نیست.
اگر هنرمند نسبت به تاریخ و سرنوشت انسان و هویت فرهنگی خویش متعهد باشد دیگر در پیله حدیث نفس خفه نخواهد شد، بال‌های پروانگی‌اش خواهد رست و پیله مقتضیات زمان و مکان را خواهد درید، چرا که انسان هم می‌تواند محاط در متقضیات زمان و مکان باشد و هم محیط بر آن، انسان هم می‌تواند محکوم تاریخی باشد و هم سازنده آن.
انتهای پیام/