چرا «ماتئو رنزی» می‌خواهد دولت را سرنگون کند؟
به دنبال استعفای «جوزپه کونته» نخست‌وزیر پیشین ایتالیا و شکل‌گیری بحران سیاسی در این کشور به نظر می‌رسد که «ماتئو رنزی» نخست‌وزیر اسبق این کشور قصد دارد نقش اپوزیسیون را در دولت وی ایفا کند.
به دنبال استعفای «جوزپه کونته» نخست‌وزیر پیشین ایتالیا و شکل‌گیری بحران سیاسی در این کشور به نظر می‌رسد که «ماتئو رنزی» نخست‌وزیر اسبق این کشور قصد دارد نقش اپوزیسیون را در دولت وی ایفا کند.
گروه بین‌الملل خبر‌گزاری فارس؛ یادداشت میهمان - پریسا پسنده‌پور: این سوال که «چرا ماتئو رنزی می‌خواهد دولت را سرنگون کند؟» ذهن بسیاری از تحلیل‌گران و فعالان سیاسی ایتالیا را با توجه به ابر بحران کرونا به خود مشغول کرده است.
(ماتئو رنزی نخست‌وزیر سابق ایتالیاست.
وی از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ نخست‌وزیر این کشور بود.)
غالبا تفسیر استراتژی‌های «ماتئو رنزی» امری دشوار تلقی می‌شود، اما خلق بحران سیاسی فعلی با هیچ منطقی توجیه‌پذیر نیست.
آنچه که به شکل علنی از سوی حزب رنزی (Italia viva) در راستای توجیه این سنگ اندازی بزرگ در رسانه‌ها مطرح شده است؛ ناتوانی دولت «جوزپه کونته» در مدیریت صحیح همه‌گیری کروناست که ناظر بر نحوه مدیریت منابع مالی اتحادیه اروپاست به جهت ایجاد صندوق بازیابی برای حمایت از اقتصاد در دوران کرونا در نظر گرفته شده است.
چرا که کونته معتقد است استفاده از خط اعتباری (MES) می‌بایست تحت نظر یک شورای متشکل از تکنوکرات‌ها باشد و شورا موظف است که اولویت‌ها را تعیین نماید، این امر با توجه به آکادمسین بودن کونته و نوع نگاه تکنوکراتی وی امری طبیعی محسوب می‌شود.
اما جریان سیاسی وابسته به ماتئو رنزی با این تصمیم مخالف است و این مخالفت را مستمسکی برای سرنگونی دولت قرار داده است.
نکته قابل توجه حمله و انتقادات کلی، بی‌پایه از سوی رنزی و هم حزبی‌هایش به دولت است،که تقریبا انگیزه‌های منفعت جویانه این گروه را برای همگان مسجل کرده است.
البته عدم تحمل رنزی نسبت به کونته امری کتمان ناپذیر است و تمایل وی در ایجاد مزاحمت برای دولت‌های مستقر از دوره «انریکو لتا» (۲۰۱۴) تا دولت فعلی، مسبوق به سابقه است.
می‌توان گفت در یک دوره موفق هم شد تا سکان دولت را در دست بگیرد.
البته به نظر نمی‌رسد این بار شانسی برای تشکیل دولت داشته باشد.
نکته قابل تأمل در آخرین نظر‌سنجی‌ها بخت بسیار پایین حزب رنزی (Italia Viva) است، که چیزی در حدود سه تا چهار درصد است.
به همین دلیل ناظران معتقدند رنزی نه در پی تشکیل دولت که در صدد به دست آوردن جایگاه محکم‌تر در دولت ائتلافی است.
ولیکن هیچ‌کدام از این انگیزه‌ها دلیلی متقن برای رفتارهایش در این مقطع بحرانی تلقی نمی‌شود.
اما سوال اینجاست که رنزی به دنبال چه معجزه‌ای از سوی دولت در این دوران بوده است؟
آیا او می‌داند به دنبال چیست؟
آیا حاضر است به یک دولت اکثریت منهای حزب خود احترام بگذارد و صحنه را ترک کند؟
حال باتوجه به عدم توفیق دولت جوزپه کونته در کسب اکثریت مطلق، وی استعفا داده است و می‌بایست روز چهارشنبه بیست وهفتم ژانویه شورایی متشکل از نمایندگان احزاب و رییس مجلس نمایندگان و رییس مجلس سنا، به ریاست رییس جمهور تشکیل شود تا با نشست‌های جداگانه‌ای که با حضور رییس‌جمهور انجام می‌شود برای تشکیل دولت جدید اتخاذ تصمیم کنند.
واضح است چون اکثریت مطلقی در پارلمان وجود ندارد، دولت آینده بی‌تردید دولتی ائتلافی متشکل از اعضای حداقل سه حزب خواهد بود.
حال که رنزی از دولت خارج شده است بنظر می‌رسد جنبش پنج ستاره و پی دی بیشترین شانس را برای ائتلاف با احزاب کوچک‌تر دارند.
لذا شانس جوزپه کونته هم‌چنان برای نخست‌وزیری مجدد بسیار بالاست و بنظر می‌رسد حزب رنزی تصمیم ندارد با دو حزب دست راستی (Forza Italia) و (Lega) دست به ائتلاف بزند.
او در نظر دارد بدون حضور در هیچ ائتلافی نقش اپوزیسیون را داشته باشد.
انتهای پیام/