طرد اجتماعی عاملی موثر در پیش‌بینی درد حاد و مزمن
محققان دریافتند که تنهایی و طرد اجتماعی احتمال بروز درد حاد و درد مزمن را افزایش می‌دهند.
ایسنا/خراسان رضوی محققان دریافتند که تنهایی و طرد اجتماعی احتمال بروز درد حاد و درد مزمن را افزایش می‌دهند.
به نقل از سایکولوژی نیوز، محققان ارتباط بین تنهایی و درد را بررسی کردند و به نتایجی دست یافتند.
این اولین تحقیقی است که ارتباط بین تنهایی، طرد (محرومیت) اجتماعی و درد را در جمعیت عمومی (نیم میلیون نفر) بررسی می‌کند.
درک تفاوت بین تنهایی و طرد اجتماعی مهم است، زیرا تنهایی و طرد اجتماعی (انزوای اجتماعی) را می‌توان به روش‌های مختلفی تعریف کرد.
در این تحقیق، تنهایی به‌عنوان «احساس ذهنی منفی قطع ارتباط و انزوا» تعریف‌شده است.
تنهایی برای سلامتی مضر است.
تحقیقات گذشته نشان داده است که تنهایی با شرایط پزشکی و روانی مختلفی مانند اضطراب، افسردگی، چاقی، بی‌خوابی، بیماری قلبی، سکته مغزی، بیماری ریوی و درد مرتبط است.
طرد اجتماعی با تنهایی متفاوت است و به ناتوانی گروه‌ها یا افراد خاص در مشارکت کامل در جامعه به دلیل عوامل شخصی و اجتماعی اشاره دارد.
طرد اجتماعی عوامل مختلفی مانند انزوای اجتماعی، محرومیت اقتصادی، وضعیت اقتصادی-اجتماعی پایین‌تر، عدم دسترسی به خدمات و ناتوانی را شامل می‌شود.
با دانستن این اطلاعات، این تحقیق رابطه بین تنهایی، طرد اجتماعی و درد را بررسی می‌کند.
داده‌های UK Biobank (بزرگترین بانک ذخیره اطلاعات عمومی ژنتیکی در جهان) که بر اساس تحقیقات گسترده مبتنی بر جمعیت، با هدف افزایش تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری‌های جدی ارائه شده است.
شایان ذکر است، این اطلاعات زیستی و سلامت روان از نمونه بیش از نیم میلیون شرکت‌کننده (۴۰ تا ۶۹ سال) در بین سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۱۰ جمع‌آوری شده است.
این بررسی شامل ۵۰۲ هزار و ۵۲۸ نفر و محدود به شرکت‌کنندگانی است که ارزیابی اولیه را به پایان رسانده‌اند و به سوالات مربوط به خواب، حمایت اجتماعی، تنهایی و درد پاسخ داده‌اند.
میانگین سنی آنان ۵۷ سال بود (۴۶ درصد مرد و ۹۵ سفیدپوست).
تنهایی افراد با سوال «آیا شما احساس تنهایی می‌کنید؟» مورد ارزیابی قرار گرفت.
طرد اجتماعی نیز با شاخص محرومیت اجتماعی برای بررسی سلامت ارزیابی شد.
این معیار از چهار عامل مشارکت اجتماعی اندک، محرومیت مادی (درآمد کم)، عدم دسترسی به حقوق اجتماعی (عدم توانایی در استفاده از حقوق) و عدم ادغام هنجاری (مطابقت نداشتن باارزش‌های اصلی جامعه) تشکیل‌شده است.
متغیرها وابسته شامل خواب، درد حاد و درد مزمن بودند.
نتایج نشان داد، افراد تنها و افرادی که از درد حاد و مزمن رنج می‌برند در مقایسه با دیگران نمرات بسیار بالاتری در معیارهای طرد اجتماعی می‌گیرند.
علاوه بر این، درد حاد، درد مزمن و تنهایی با افزایش مشکلات خواب همراه بود.
از همه مهمتر، تنهایی، درد حاد و درد مزمن را پیش‌بینی کرد.
تنهایی با شیوع تقریبا دو برابری افزایش درد حاد و درد مزمن مرتبط بود.
پس از تنظیم خواب، درد حاد (از ۱.۹ به ۱.۵) و درد مزمن (از ۱.۸ به ۱.۵) کاهش داشت.
علاوه بر این، نتایج نشان داد که طرد اجتماعی عاملی موثر برای پیش‌بینی درد حاد و مزمن است.
نسبت شانس (مقدار ارتباط بین مشخصه‌ای خاص مانند A با مشخصه‌ای دیگر مثل B در جامعه) برای درد حاد ۲.۱ و برای درد مزمن ۲.۳ بود.
این رابطه ممکن است تا حدودی با خواب مرتبط باشد هرچند تاثیری اندک بود (کاهش نسبت شانس در حدود ۰.۳).
درد مزمن شایع است و بیش از نیمی از بیماران با درد مزمن مشکلاتی مانند بی‌خوابی، اضطراب، افسردگی یا سایر مشکلات بهداشت روانی را تجربه می‌کنند.
درد تحت تاثیر عوامل زیادی ازجمله انزوا و تنهایی قرار دارد.
نتایج تحقیق نشان داد که طرد اجتماعی و تنهایی با افزایش شیوع درد (حاد و مزمن) همراه است.
البته این رابطه ممکن است دوطرفه باشد؛ به‌عبارت‌دیگر، درد بیشتر ممکن است منجر به شیوع بالاتر تنهایی و طرد اجتماعی شود و درد کمتر، معاشرت یا کار برای افراد را تا حدی دشوار کند.
رابطه بین درد و تنهایی، از منظر بیولوژیکی نیز پیچیده است، زیرا مدارهای مغزی درد جسمی و درد روانی (درد ناشی از طرد شدن) مشابه هستند.
شاید به همین دلیل است که طردشدن می‌تواند ازنظر جسمی به افراد آسیب برساند.
یافته‌های مربوط به درد و انزوای اجتماعی که در این تحقیق بررسی شد، پیامدهای مهمی برای درمان درد و پیشگیری یا مدیریت ناتوانی خواهد داشت.
درحالی‌که به‌طور خاص، داروهای مسکن و درمان می‌تواند برای کاهش درد مفید باشند، عوامل اجتماعی نیز باید موردتوجه قرار گیرند.
دریافت حمایت جامعه، کمک به افراد در بهبود کیفیت زندگی و رفع موانع زیست‌محیطی و اجتماعی (تبعیض، زورگویی) تا مشارکت کامل در جامعه ممکن است درد را کاهش دهد.
یافته‌های این بررسی در نشریه Psychiatric Research منتشرشده است.
انتهای پیام
